Mijn mobiel is in een fjord gevallen. Hij viel uit het het hoesje! Nu kan ik niet meer fotograferen met mijn telefoon. En moet ik thuis allerlei gingen gaan regelen met simkaarten en contacten. En los daarvan ben ik minimaal 300 Euro kwijt omdat ik een nieuwe telefoon moet kopen.

Ik stootte met mijn telefoon tegen de railing op de botensteiger, waar ik een foto wilde maken een bijzonder fenomeen dat ik onder water zag. Waarschijnlijk zee-anemonen. Hij floepte uit zijn hoesje en verdween met een grote boog het fjord in. Tussen de rotsen en de begroeiing in het water dat daar al 2 meter diep was. Geen beginnen aan die op te vissen.
Een drama. Het voelt als een digitale amputatie. Maar Leo ziet er de positieve kanten van. We zaten die ochtend aan het ontbijt, na het gebeurde. Ik zat stilletjes te eten, toen hij zei’ “Ik vind het wel rustig hoor, zonder dat ding”.. en hij verzuchtte “de dag dat ik mijn vrouw terugkreeg”…. Hahaha. Ja, ik zat altijd wel wat te pielen of foto’s terug te kijken of ze te bewerken met snapseed, of te kijken of er wifi was, of…. nou ja, je weet wel.

Zeker is dat het wel gaat schelen in roamingkosten. Want ik kan nu nergens meer internet ophalen zonder wifi. Heb alleen nog mijn tablet en laptop maar daar heb ik wifi bij nodig…..

Ik had er even goed pijn in mijn buik van. Het is gewoon zo zonde. En eigenlijk mijn eigen schuld, dat is het ergste. Ik had eerder een neiuw hoesje moeten kopen. Maar het is niet anders. “O, het is maar een telefoon”  zei Leo toen ik terugkwam na de tewaterlating van mijn mobiel, mijn contact met de wereld, mijn camera, mijn archief… en zei dat “er iets ergs gebeurd was”.

We verlieten de camping en vervolgden onze weg. Maandagavond hebben we prachtig gestaan bij een mooi haventje aan …… Kostte 150 kronen (ca 18 Euro) maar je kon het nergens betalen dus….. Wel alle voorzieningen; stroom, vuilwaterafvoer, water….

Op dinsdag rijden we de “Trollstigen”. Het gebied van de trollen.

Het is een megasteile weg en op een bepaald moment is er een soort zig-zag circuit tegen een wand van een enorme berg met een aantal ongelooflijke haarspeldbochten. Net zoals je vroeger zo’n rekje voor je knikkers had waarin ze zig-zaggend naar beneden gingen via een gootje met aan het eind een gaatje waar ze dan doorheen vielen. Zoiets, alleen val je aan het eind van de baan niet in een gaatje maar moet je 180 graden draaien.
We komen in een onbeschrijflijk mooi berggebied. Niet te filmen, hoewel ik toch een poging heb gedaan. We overnachten ergens op een open plek en het is weergaloos.

We besluiten maar weer een keer te douchen. Het is altijd nog wel een gevoel van luxe om in the middle of nowhere gewoon een heerlijk warme douche te kunnen nemen. We doen het niet elke dag, nee, we vervuilen langzaam. Eens in de vier dagen is zat. Ik vind  ik – en dat is volgens mij een groot taboe – elke dag douchen eigenlijk altijd al onzin. We leven niet meer in de Middeleeuwen. Kijk, als ik nu in de mijnen zou werken en heel zwaar lichamelijk werk moest doen. Maar waar hebben we het over. Dagelijks de vitale delen wassen met een kattewasje en schoon ondergoed aan….. Verder is het ook zo dat we niet in contact komen met andere mensen dus hoe erg is het? Alleen eens in de vier dagen de cassiere, als we boodschappen doen. Of de man op de veerpont, of de receptie op een camping. (Alleen bij betaalmomenten dus ;-( )… Maar douchen in de camper is uitstekend. We douchen liever in onze camper dan in de douchegelegenheden in campings. Altijd weer niet warm die douche (behalve bij kampeerbosje Leerdam natuurlijk) of geen ruimte, of nergens plek voor je kleren of geen muntjes of je moet eerst alles aan-, dan uit- en dan weer aantrekken om naar en van de douchegelegenheid te lopen…. bleeeh.

De volgende morgen weer door. Door het gebied Reinheimen en vervolgens via de Geirangerfjorden een ander park in. Met besneeuwde toppen, rood-bruine vlakken, en veel rotspartijen in lagen, mijn hemel wat moet er zich hier afgespeeld hebben toen dit ooit gecreeerd is. Ik geloof waarachtig dat dit gebied het mooiste is dat ik ooit in mijn leven heb gezien! IJsland, Schotland, Duitsland en de Dintelse Gorzen bij Steenbergen. Allemaal prachtig. Maar dit…. We vallen van de ene verbazing in de andere. Echt, we worden stil. Immens. Groots. Ongerept.

Ik fotografeer met mijn spiegelreflex maar merk dat mijn telefoon een veel breder bereik had. Heb nu ook wat gedaan met het telefoontje van Leo. Van veel minder allooi dan mijn Samsung Galaxy S5 (slik). Maar we zullen zien hoe de fotoś eruit zien als ik ze op een ‘echt’  scherm zie.

Onderweg zijn we beiden stil van de impressies. Van het landschap, van de adembenemende uitzichten en varieteit in het landschap. Diep, groot, heftig, kleurig en rotsig. Het overvalt je. Het is wel een ultieme beproeving voor de camper. Vele kilometers klimmen en ook dalen. Kilometers lang 10%. Dat dalen gaat in de tweede versnelling. Het remmen moet met beleid. Niet de hele tijd de voet op de rem, anders raken de remmen oververhit. Dus ik haal af en toe mijn voet er vanaf. Toch moeten we op een moment stoppen omdat de remmen toch even moesten afkoelen. Toen we de camper langs de kant zetten reed er een auto langs die stopte. De chauffeur kwam naar ons toe en zei “you have to go away here. We are going to blast the mountain.” Ik startte, reed weg en nog geen minuut later hoorden we de explosie.

Het is inmiddels woensdagavond (23 sept). Hoewel ik tegen Leo had gezegd “vandaag wil ik wifi!” overnachten we toch maar weer in een prachtige bergomgeving tussen de besneeuwde toppen. Weinig Wifi. “Okee, geen camping dan vandaag maar dan wil ik morgen wél een camping, reken maar!” dreig ik Leo. Die later zegt. “Dan wil ik er wel twee nachten staan.” Even twijfel ik of ik het wel goed hoor. Maar Leo is ook moe en wil even “bijkomen” van al die haarspeldbochten. Ik vind het een goed idee!!

We hebben een prachtige plek. Ik ga koken en Leo gaat nog een stukje met Spits. Ik ben even bezig als ik toch even wil zien waar Leo is. Gevoelsmatig toch even kijken waar hij is. Ik kijk uit het raam maar zie hem niet. Kijk uit het andere raam en zie spits. Dan zie ik dat Leo op de grond ligt. Ik ga naar hem toe. We overleggen hoe we hem overeind krijgen. Als door een wonder komt er een wandelaar voorbij. Dezelfde die we anderhalf uur eerder een uur de andere kant uit zagen lopen (dat verbaasde ons heel erg in die omgeving). Met hem lukte het wel. Hij bleek motorpech te hebben en aangezien er geen bereik is moest hij wel gaan lopen om hulp te halen.

Leo wilde graag even omhoog lopen maar het is hier te rotsachtig. Hij was uitgegleden. Ik kan me zo voorstellen dat je ‘even’  wilt kijken. Het is er zo onnoemlijk  mooi.

Geen blijvende schade bij Leo. Alleen natte kleding. Maar wel even weer de schrik. Ook bij Spits. Die ging – op aanwijzingen van Leo – wel naar de camper op het commando “zoek Sylvia” maar klopte nog niet aan de deur om mij te waarschuwen…..

Vandaag, donderdag (24 september) weer doorgereden dit schitterende gebied in. Ik weet het nu zeker. Dit is echt het mooiste dat ik ooit heb gezien. Ik kijk even in de Noorwegen gids (normale mensen kijken daar vooraf in, wij kijken altijd achteraf waar we eigenlijk geweest zijn). Het blijkt dat we de “Gouden Route” hebben gereden. (Andalsnes – Geiranger – Grotli (RV63)). Gedeeltes van het Reinheimen Nationaal Park en Jotunheimen. En de RV55.

Vanavond (donderdag) zijn we aangeland bij een eenvoudige camping. Belangrijkste is de wifi. Verder zijn we de enige gasten. Er zijn wat hutten, wel mooi, maar het is echt off-season. Wij zitten daar niet mee. Het rijdt heerlijk zonder autoś achter je.

Het weer is wisselend. Soms wind, nu regen, niet koud. En ook grijs, bewolkt. Maar de afgelopen dagen ook behoorlijk wat zon gehad.

donderdag 24 september – camping Fortum (Nymoen)
woensdag 23 september – Geiranger natuurgebied sneeuwtoppen
dinsdag 22 september – Reinheimen nasjonal park
maandag 21 september – haventje Storbua
zondag -20 camping Enge
zaterdag – 19 camping Enge