“Maar dit is onmenselijk!” foetert Leo wanneer ik de pleisters van zijn buik af trek. Daar waar het catheterslangetje zijn buik in gaat is er uiteraard een gaatje dat nog even verbonden moet worden. “Schat, even flink zijn. De zuster deed het zo ook, ik kan het niet zachter”. Ik mompel nog wat over het harsen van bikinilijnen maar Leo lijkt het niet te horen. “Die pleisters zijn helemaal niet nodig. Die verpleegkundige zei dat het verbandje in mijn onderbroek geklemd kon worden”. We steggelen er nog wat over. “ja, ja. Had ze je ook verteld dat dat dan mensen zijn die handig zijn, en die even “snel” hun onderbroek kunnen uittrekken? Dat zie ik bij jou nog niet snel gebeuren.” Na een robbetje welles-nietes rolt er uiteindelijk weer een compromis uit. We gaan op de korte termijn verder met splitgaasjes en plakband maar ik ga kijken of er vriendelijker plakband is. En op de lange termijn kan het verbinden mogelijk vervallen. Maar zo ver is het nog niet.
Het hele avontuur met de aanleg van de suprapubische catheter is in eerste instantie geen succes. De insteek (en dat is een mooi woord in dit verband) was dat de condoomcatheter kon vervallen. Maar de eerste dagen bleef er urine uit de traditionele uitgang komen. Van de regen in de drup. Om maar in termen van waterbeheersing te blijven. Er restte niets anders dan de condoomcatheters weer uit de kast te trekken. Dat was een zware tegenvaller. De condoomcatheter hebben we ’s nachts ook maar weer aangesloten dus Leo sliep met drie slangen. Éen slang met masker aan zijn CPAP en twee plaszakkenleidingen. Als klap op de vuurpijl raakte de condoomcatheter ’s nachts nog eens los. Dus een nat bed, en ik ben om 04.00 uur een nieuwe condoomcatheter aan het aanbrengen. Die nog eens opnieuw loslaat. En ondertussen heeft Leo wondpijn en balen we allebei. De volgende morgen wil Leo begrijpelijk wel douchen en zo is het 13.00 uur als we eindelijk aan het ontbijt zitten. Gezeik, gezeik! Ik kon geen zeik meer zien! We hadden ons verheugd op een urinezakloze periode. Gewoon af en toe het kraantje openzetten en rechstreeks uit de blaas aftappen. Maar het werd dus zelfs erger; er kwam nota bene een zak bíj!.
En zo liep Leo verleden week met twéé zakken rond. We hebben vrijdag het ziekenhuis gebeld en het zou kunnen dat een stolsel de suprapub verstopte. Naar het ziekenhuis komen was wel weer een toestand dus de verpleegkundige stelde voor dat we thuis de catheter zouden gaan spoelen. Maar waar haal je spoelvloeistof vandaan?
En zo liep Leo verleden week met twéé zakken rond. We hebben vrijdag het ziekenhuis gebeld en het zou kunnen dat een stolsel de suprapub verstopte. Naar het ziekenhuis komen was wel weer een toestand dus de verpleegkundige stelde voor dat we thuis de catheter zouden gaan spoelen. Maar waar haal je spoelvloeistof vandaan?
Soms gaan dingen soepel. De verpleegkundige belde met de leverancier waar wij voor andere zaken al klant zijn en regelde dat op zaterdagmorgen een doos met spoelflesjes afgeleverd werd. Helaas zonder handleiding maar via het internet snorde ik een aantal protocollen op. Die bleken allemaal zo’n beetje hetzelfde eruit te zien dus we namen daarvan het gemiddelde 😉 en op zaterdagmiddag spoelde ik de catheter. Ook kneep ik het slangetje een aantal keren en gelukkig leek het te helpen. Het lek leek boven water want de suprapubis ging lopen. Weliswaar met urine vol met stolsels die vrolijk door het slangetje dwarrelden maar oke. Vol verwachting gingen we de nacht in. Met dan nog wel twéé nachtzakken, voor de zekerheid dus…
Midden in de nacht werd ik wakker en ik liep even om om naar de zakken te kijken. Helaas. Alleen in de condoomcatheterzak zit urine. Ik baal. De volgende morgen vertel ik mijn bevindingen met een zucht aan Leo. En begin weer met de ochtendrituelen; steunkousen aan, verbandje wisselen, en dan ga ik de nachtzakken afkoppelen. En dan zie ik ineens dat de klem nog op de slang van de suprapubis zit. Dat is een klem die je gebruikt om de slang tijdelijk af te sluiten. Maar uiteraard moet die er weer af als de zak in gebruik is. Echt stom. Ik zet de klem open en meteen zie ik een hoopvol piesstraaltje de zak in lopen. We kunnen er de humor van inzien. Leo krijgt pijn in zijn buik(wond) van het lachen.
Vanmorgen koppelde ik de zakken weer af. De condoomcatheterzak was volledig leeg. En toen staarde ik naar de suprapubische zak. Het is een rare gewaarwording dat je helemaal blij kan worden met een zak goudgele, heldere pies. “Schat!! Het is wel een liter!”. Inmiddels hadden we ook een soort vochtbalans bijgehouden dus met grote zwierige letters schreef ik 1000 ml, want dat lijkt zelfs nog meer dan 1 liter.
Het lijkt dus de goede kant uit te gaan. Hopelijk kunnen we de condoomcatheters uiteindelijk toch achterwege gaan laten.
Zondagmiddag krijgen we visite. “Oh, uritips bedoel je” zei de visite toen we het verhaal deden. Ja, na even googlen bleek dat de condoomcatheters ook bekend zijn onder de naam uritip. “Daar heb ik goede herinneringen aan” zegt Tjerk. Hij vertelt van een vriend die de uritip meenam tijdens een kampeersessie waar rijkelijk bier werd gedronken. Hij vond dat handig; dan hoefde hij ’s nachts zijn bed niet uit. Hij had de uritip via een bevriende verpleegkundige kunnen bemachtigen en had de uritip bevestigd en de urinezak buiten zijn tent gelegd. Kat in ’t bakkie zou je zeggen. Maar zijn comfort was hem niet zo gegund door zijn vrienden want die dachten wel even een stokje voor het tipje te steken. Éen van zijn kornuiten wilde wel even een geintje uithalen en was op de zak gaan staan. Die had het scenario in gedachten van een losknallende uritip. En dat zou toch erg geinig kunnen zijn. Maar waar hij niet op gerekend had was dat er op een urinezak een terugslagklep zit. Dus de zak was onder zijn voeten geexploseerd.
Leo kwam niet meer bij. Schuddend van de lach houdt hij zijn handen op zijn buikwond. Pijn in je buik van het lachen. Leo weet hoe dat voelt!
Zo ziet een uritip er uit. Maar hij zit dus normaal gesproken niet aan je vingers..!
Syl 
Gaat het nog jongens?? Meisjes ook?? Wat een gedoe hè. Wat leuk dat Tjerk er was.
Ja het ziet er nu gewoon wel weer beter uit. Maar ik baalde wel zeg. Ik besefte ook wel dat het nog maar kort na de ingreep was maar ondertussen…. Ja, heel leuk dat Tjerk en Constance er waren!
Wat een baal weer, misschien was je baan in het ziekenhuis zo slecht nog niet! Strekte en geef Leo een dikke knuffel, maar uiteraard ook voor jou, respect! Grt Erik
Mijn ziekenhuisverleden heeft zo nu en dan wel zijn voordelen Erik… 😉 Dank je….
Jullie vervelen je niet zo te lezen,maar er zijn leukere dingen. Ik hoop dat jullie die ook nog meemaken. Liefs
Zeker! Binnenkort een feestje! Haaaa