Het is best een beetje hachelijk; als je traplift het uitgerekend op nieuwjaarsochtend begeeft. Om 03.15 uur om precies te zijn. Zeker als hij exact in het midden van de spiltrap blijft steken. En zeker als je op die traplift zit met een bibberend hondje op je schoot die je wilde kalmeren in verband met de vuurwerkherrie.

Spits mocht één nachtje bij ons mee in de slaapkamer vanwege het vuurwerk. Goddank was Leo al boven anders hadden we de nacht beneden moeten doorbrengen. En gelukkig kon ik Spits naar boven wurmen en mezelf ook (ik ben immers heul lenig…). We zijn maar naar bed gegaan maar de eerste die ik de volgende morgen gelukkig nieuwjaar wenste was de liftmonteur die ik belde. “Het moet wel iets van overbelasting zijn” zei hij toen ik de symptomen van de lift beschreef, en het klonk bedenkelijk. Want hoe kan een mens inééns te zwaar worden? Zoveel oliebollen kan Leo toch niet gegeten hebben dat de traplift het inééns niet meer trekt.

Ik durfde natuurlijk niet te zeggen dat hier vrouw met hond een droomvlucht hadden gemaakt. De totale belasting mocht niet meer zijn dan 125 kg. Ik dacht dat hij meer kon hebben maar ik was in de war met de rolstoel van Leo; die mag 150 kg. Ik laat in het midden hoe de gewichtsverhouding Syl/Spits was in deze… Wel kan ik zeggen dat we er met zijn tweeen “nét” overheen kwamen….

Het kwam goed uit dat Frans, onze vriend uit Limburg, bij ons logeerde. Hij heeft via telefonische instructies van de monteur nog wel de zekering kunnen verwisselen (je wilt niet weten hoe goed die verstopt zit), maar de traplift moest ook nog gecallibreerd worden en daarvoor moest de monteur toch helaas uit Limburg komen.

We moesten ook Spits nog wel even beneden krijgen want die stond op klappen en was supernerveus. Uiteindelijk heb ik een grote weekendtas van zolder gehaald en heb Spits daar in gestopt. “Even flink zijn” zei Frans op een bepaald moment en ritste de weekendtas helemaal dicht. Als de bliksem hebben we de tas tussen traplift en traptreden laten zakken en Frans ving hem op. Spits weer vrij.

Die durft van zijn lang-zal-zijn-leven niet meer naar boven en heeft een weekend-tas-trauma. Nieuwjaarsdagontbijt hebben we dus gezellig boven genoten. Leo had verplichte huisarrest totdat de monteur zou komen want die kon onmogelijk langs de traplift naar beneden. Hij heeft dus tot 15.00 uur boven gezeten. Happy New Year!

Frans is op dit moment weer een behoorlijk projectje aan het doen. De badcel moet verbouwd worden. Er moet meer ruimte komen. Dus er moest een muurtje gesloopt worden, tegels moesten aangeheeld worden en ondertussen is ook nog maar even het bad opnieuw geplaatst, vastgezet en gestut. We zijn dus alledrie erg druk geweest de laatste week. Alles zat onder het stof. Stof zat ook in onze oren, onze neuzen, en onze navels. Maar denk maar niet dat we stoffig naar Herman Finkers zaten te kijken. Gelukkig konden we douchen in de camper. Kijk, dat soort dingen zijn wel kicken! Wel grappig dat ook Leo onder de douche is geweest in de douchecabine van 80×80 en dat dat ook gaat…. Good Old Camper! Maar een beetje meer ruimte is wel welkom….

Zo wordt ons huis stapje bij stapje aangepast. Bij het eerste gesprek met de Gemeente over eventuele aanpassingen aan de woning in verband met de ziekte van Leo werd ons destijds duidelijk gemaakt dat we maar moesten verhuizen naar een aangepaste woning. Dan zouden we wel een verhuiskostenvergoeding krijgen. Maar we wilden niet verhuizen en dát hadden wíj op onze beurt wel weer snel duidelijk gemaakt. Maar blijkbaar heeft iemand bij de Gemeente achter zijn oren gekrabd…. Als we geen traplift zouden krijgen, zouden ze wel een verhuiskostenvergoeding moeten betalen. Dus geld zou het zowiezo gaan kosten. Maar voorzieningen als bijvoorbeeld een tillift en andere zogenaamde niet-spijkervaste aanpassingen zouden ook in een aangepaste woning moeten komen. In dat opzicht maakt het dus niet uit waar we wonen. Dus de traplift werd vergoed op eigen bijdrage na. Alleen moeten we dus wel zelf de aanpassingen maken aan badkamer, aan deuren, etcetera. Inmiddels hebben we ook de tuin helemaal aangepast. Rolstoeltoegankelijk en zelfs met de rolstoelauto kunnen we de tuin in rijden.

We wonen hier nu ca 7 jaar. En we willen hier niet meer weg. 7 jaar geleden was Leo nog niet ziek. Maar we wilden toen meer “buiten” wonen. We kozen er toen ook bewust voor om kléiner te gaan wonen en goedkoper, om zodoende ook meer (financiele) vrijheid te hebben.

We besloten ons huis in Willemstad te verkopen en dat was goede timing want het was precies vóór de crisis. We kochten een recreatiewoning in Ooltgensplaat, op Goeree-Overflakkee. Destijds handig omdat het maar 15 minuten rijden naar Willemstad was waar de Hollandsch Diep lag. Kleiner, groener, meer buiten, meer privacy. Water, ruimte, bos. Ennnnn geen hypotheek meer. We vonden dat gewoon een fijn idee. We hebben er nog geen seconde spijt van gehad. Met de camper en de caravan op het erf in een recreatiewoning wonen… We voelen ons soms echte kampers…. Maar we hebben inmiddels een persoonsgebonden beschikking dus we mogen hier permanent wonen. In Ooltgensplaat. Of all places. Maar wat is het hier goed. Je moet er wel van houden….

En wie had kunnen vermoeden dat we juist door dat alles in staat zijn om nú te kiezen voor een PGB (persoonsgebonden budget) zodat ik voor Leo kan zorgen. Want een PGB is geen vetpot. Maar samen met de opbrengst van de verkoop van de Hollandsch Diep hebben we een best leven.

En af en toe een verbouwinkje… ach, alles went. Hoewel….