Belachelijk is het eigenlijk. Baantjes zwemmen. Lullig in een rijtje van de ene kant van het zwembad naar de andere kant zwemmen. En dan weer terug. Er zijn baantjes voor snellerds. En baantjes voor langzamerds. Meestal vrouwen die zwemmend de toestand in de wereld bespreken. Ik zwem in de middenmoot. Het zwemmen is dodelijk saai. Ik kijk op de klok. Na een uur zwemmen blijkt dat ik maar vijf minuten heb gezwommen. Ik ging maar weer eens zwemmen want het was weleens tijd om eens wat te gaan bewegen. Ik zwem in schoolslag en dan bedenk ik dat ik eigenlijk best weleens graag écht zou willen leren zwemmen. Zo’n stoere borstcrawl bijvoorbeeld. Ja, góed leren zwemmen. Dat is leuk.

Ik trek nog een baantje en kijk jaloers naar de VanDenHoogeband naast me in de baan. Terwijl ik chloorhappend mijn baantjes zwem neem ik me voor dat ik er genoegen mee dat ik domweg een half uur baantjes zwem. Langzaam desnoods, en in een tuttige schoolslag. Maar ik dóe het tenminste! Waarom moet het altijd méér. Wees gewoon blij dat je aan het zwemmen bent! Ik neem me voor niet altijd béter te willen en niet meer altijd hogere eisen te stellen aan mezelf maar me te bepalen wat er wél is; ik ben aan het zwemmen, wat gezond is, zonder enige druk, gezellig met een vriendin, in een zwembad bij je in de buurt, voor vier Euro.

Na het zwemmen liggen we nog 5 minuten in het kikkerbadje te rekken en te strekken. Het is het zwemequivalent voor de lange ontspanningsoefening bij de yoga. En dan lekker douchen en naar huis. Wij evalueren de toestand in de wereld in die 15 minuten durende autorit. Tot de Parkeerplaats waar ik weer in mijn eigen auto stap. En dat is te doen. Onderweg vertel ik dat ik de week erop een dagje vrij heb. Dan zou er een verpleegkundige bij Leo komen zodat ik een hele lange dag voor mezelf heb. Ik vertel dat ik al dagenlang aan het bedenken ben wat ik op die dag ga doen. En dan zegt ze. “Waarom ga je niet fotograferen”. En ik hap naar adem. Ja! Natuurlijk!

Dus maandag ben ik met vriendin Jenny op stap geweest om foto’s te maken. Het was knetterkoud. Maar stikmooi buiten. We rijden naar het Ooltgensplaatse strand, het Achthuizense bos, en dan naar de Grevelingen naar mijn geheime schelpenplek waar een schat aan schelpen ligt. Vol met rijp. Oh wat is het mooi.

Maar door de kou gaan mijn ogen tranen en kan ik de camera niet scherp stellen. En mijn vingers vriezen er af. Aanvankeljik probeer ik nog het geleerde uit de fotocursus in de praktijk te brengen en ik stoei met vooringesteld diafragma. Maar dan zet ik hem op Automatisch! Dat is het baantjes zwemmen in schoolslag van de fotografie zeg maar… Maar je spiegelreflex op automatisch.. Dat had ik me niet voorgenomen en daar léér je niets van. Maar ik vind het best. Ik kan altijd nog in de leermodus maar nu even niet.

Jenny is supergeconcentreerd aan het fotograferen. En even moet ik het kwijt. Ik loop naar haar toe en zeg op samenzweerderige toon: “niet verder vertellen… maar….. ik heb mijn camera op Automatisch”….Ik kijk ondertussen om me heen of niemand me hoort… Het is een biecht, de ultieme bekentenis, en het lucht op. Zo! Het is er uit!. Jenny zegt niets. Kijkt me veelbetekenend aan en pakt zwijgend haar camera. Ze toont me het draaiwieltje met de grote groene streep in lijn met de A. De A van Automatisch! We kijken elkaar aan. Bulderen van het lachen. Lotverbondenheid. Ik ben blij dat ik die dag buiten loop, met mijn camera, met een vriendin, ongecompliceerd heerlijk fotootjes maken. Op Automatisch!

Daarna gaan we naar Restaurant Grevelingen, mijn favouriete plek, een paar kroketten eten. En vervolgens naar de Slikken van de Heen bij de Krammersluizen. We lopen door een prachtig krekengebied. Met onze spiegelreflex natuurlijk. Maar na enige tijd hoor ik Jenny: “Mijn camera doet het niet meer!” En na een tijdje geeft ook mijn camera de geest. Te koud. Triomfantelijk grijnzend grijpen we onze smartphones. En vervolgens lig ik op mijn buik voor een aantal wilde loslooppaarden.

De dag kan niet meer stuk!