Leo is woensdag geopereerd. Hij kreeg een stoma. De operatie was ingepland om 12.50 uur en om 12.56 belde de chirurg: “Goedemiddag, ik heb net uw man geopereerd, de operatie is goed gegaan.”. Ik was onder de indruk; een stoma aanleggen in 6 minuten…. Maar het operatieschema bleek iets vóór te lopen ;-). Topziekenhuis, Ikazia!

Gisteren ben ik op bezoek geweest. Leo lag op de IC. Het eerste waar hij over begon was het feit dat hij vond dat hij al zo lang niets gegeten had. Vanmorgen is hij weer op de verpleegafdeling gebracht. En dat is maar goed ook. Want Leo had slecht geslapen tussen 4 demente bejaarden die om respectievelijk de politie en de zuster riepen. En tussen de alarmen, piepjes en reutels.

Nu moet hij een aantal daagjes in het ziekenhuis blijven. En tussen de bedrijven door moet ik instructie krijgen over de verzorging van de stoma. Voor mij een handeling erbij; voor Leo een enorme opluchting. Niet meer elke dag op de wc je darmen hoeven te spoelen.

De operatie was niet zonder risico. Het bijkomen en zelf weer gaan ademen na de beademing op de OK was het meest riskant. Dit omdat de spierkracht in de longen bij Leo nog maar ca 25% is. Voor de operatie is er uitgebreid longfunctieonderzoek gedaan. De anaesthesist heeft het laatste woord en die heeft het wel aangedurfd maar spannend was het. Ondanks het feit dat we wisten dat het spannend was, was operatie toch de minst slechte keuze. Want wachten is geen optie; het kan alleen maar slechter worden. En niets doen is eigenlijk ook geen optie. Want dan zijn de dagelijkse spoelsessies het die steeds zwaarder worden en tzt fysiek bijna onmogelijk. Het was dus een bewuste maar moeilijke keuze.

Verleden week hadden we nog een bewuste keuze; beter gezegd een “bewuste keuzegesprek” bij de zorgverzekeraar. Ja, niet een bewust keuzegesprek, maar een bewuste-keuze gesprek. De Neerlandici onder ons moeten maar vertellen waar het streepje en/of de spatie moet. We moesten naar Tilburg komen om te vertellen dat we weten dat we zelf administratie moeten voeren en dat we zelf de zorg gaan inkopen. Omdat Leo nu in de WLZ (Wet Langdurige Zorg) zit, moesten we opnieuw zo’n gesprek hebben. Ik vond dat vreemd want het principe van een PGB is niet anders in de WLZ. Maar we hebben inmiddels geleerd om soms gewoon maar mee te werken als er ergens een vinkje gezet moet worden voordat een procedure verder kan. En zo’n gesprek is een vinkje.
De dame van de verzekeraar vroeg na allerlei formaliteiten nog even voor de zekerheid: “U wenst niet opgenomen te worden?”. Want ja, dat is het alternatief voor de zelf ingekochte zorg en daarin onderscheidt de WLZ zich van de AWBZ die eerst van toepassing was. Daar is de Zorg in Natura ook nog mogelijk via Thuiszorg.

Ze zei nog wel dat Leo met mij óók evaluatiegesprekken moet voeren. Want er kan gevraagd worden een bewijs van evaluatie te overhandigen. “Dat doen wij onder de koffie” zei Leo. Maar dat was niet genoeg. Ze adviseerden toch echt om een rapportje te maken. Verleden week liep op een bepaald moment de urine langs de enkels van Leo. Sommige mensen halen daar het nieuws mee…. Maar dat kwam omdat ik een ander merk urinezak had aangesloten die in de “open” stand uit de verpakking komt. Wie verzint zoiets. Maar Leo was onverbiddelijk. “Puntje voor je evaluatiegesprek, schat”….

Ja. Ik heb natuurlijk ook gewoon jarenlang in loondienst gewerkt. Evaluatiegesprekken, me dunkt. Af en toe komt die tijd weer eens op mijn netvlies als ik weer eens afspreek met een paar collega’s uit die tijd. Zo had ik verleden week weer eens een date met twee collega’s van Pfizer met wie ik 17 jaar heb samengewerkt.

Van Facility Manager naar zorgverlener voor je echtgenoot is wel een stap. Maar de moraal van het verhaal; je komt dus nooit onder die evaluatiegesprekken uit…..
Ik ga nog weleens met Leo in de slag voor mijn POP (Persoonlijk Ontwikkelings Plan). Maar aan het aanleren van nieuwe vaardigheden blijf ik hard werken. Morgen ga ik een spoedcursus stomazorg doen in het ziekenhuis…..

Even zonder gekheid. Met Leo gaat het goed. Vandaag nog op bezoek geweest. Hij is nog moe en heeft nog pijnstillers. Het liggen in bed is lastig, hij zakt veel weg en het is erg vermoeiend liggen omdat hij zelf niet kan ‘verliggen’. Morgen zal hij voor het eerst op het randje van zijn bed gaan zitten en even op de stoel. Heb zijn electrische rolstoel meegenomen. Dat zit het beste. De verwachting is dat hij een aantal daagjes nog moet blijven. Maar hopelijk kan hij binnenkort naar huis.

Ik heb overigens wel heerlijk geslapen vannacht. En ik liep om kwart voor 8 vanmorgen met Spits in het bos. Gewapend met spiegelreflexcamera om al die reeen te schieten. Maar geen ree(t) te zien.
Je kunt niet alles hebben…..