Het gaat steeds beter met de huisjes. Ditmaal de Ardennen. Een prachthuis. Royaal, compleet, sfeervol, met prachtig terras, magnifiek uitzicht, en vriendelijke verhuurder. Het eerste weekend waren zus en zwager Sia en Rien bij ons. Dat is gezellig en praktisch, temeer omdat Sia had aangeboden de eerste 3 dagen te koken en ze bracht ook bijpassende wijnen mee 😉 En dag vier improviseerde ze een maaltijd uit alles wat over was. Hier in Sia’s Weblog zie je hoe ze dat deed.
Het was dan ook fijn dat ik kon gaan wandelen en dat kon dan met Rien, omdat Sia ook slecht ter been is.

De tweede helft van de week gingen Sia en Rien naar huis en mochten we Rina en Kees begroeten. Met hond Beau. Ik geloof niet dat ik Spits ooit zo enthousiast heb gezien toen hij Beau, Rina en Kees aan het hek zag verschijnen. Het hek begaf het bijna. Maar Beau gaf op haar beurt het enthousiaste tegenwicht. Het is heerlijk samen te ontbijten, koffie te drinken, de tour te kijken, en samen te eten. Met Rina lekker gewandeld terwijl Kees met Leo op het huis pasten….

De streek staat bekend om zijn talloze Maria-verschijningen. Het leek ons daarom wel aardig met zijn vieren een pitstop te maken bij het bedevaartsoort. Waar ook een rolstoelpad zou zijn. Rina en ik gingen eerst op onderzoek. Het is raar, maar we zagen geen enkele rolstoel. Dat zou kunnen betekenen dat het wel werkt, zo’n bedevaart. Het pad bleek de Weg der Zieners te heten. Alleen wist niemand in het bezoekerscentrum van het oort waar het pad begon. Zelfs de man met pij, die er imposant uitzag, niet. Hij frutselde ons wel een foldertje in de hand, maar daar stond alsnog niet in waar het pad begon. Ik vond de camera die hij over zijn pij op zijn buik had hangen wel bijzonder fascinerend. Een joekel van een Canon. Ik kan me voorstellen dat hij gewoon zijn toestel bij de hand wilde hebben als Maria onverhoeds zou verschijnen en geef hem eens ongelijk.

Maar nadat een bijzonder daadkrachtige non alle getwijfel van de bezoekerscentruminformatiemedewerksters had gadegeslagen, nam ze ons voortvarend mee. Ze gebaarde ons te volgen. Ik houd wel van daadkrachtige nonnen. En zo gidsde ze ons, met dik opgezette enkels in steunkousen die dus niet zo hielpen, al babbelend naar het rolstoelpad. Wij hadden gehoopt op een devoot laantje, een rustig, sereen paadje, zo’n weggetje met een zonnestraal die door het lover glijdt als een glimlach van ’s Heren genâ (vrij naar het Angelus!). Maar de Weg der Zieners liep over het asfalt, door druk verkeer in de trottoir-loze achterbuurten van het stadje – levenslink voor rolstoelen – , langs verpauperde huizen, naar het huis waar drie gezusters hadden gewoond die alledrie Maria hadden gezien. Onafhankelijk van elkaar, jawel.

Leo en Kees zaten met een Leffe op het terras te wachten op ons onderzoekje rolstoelpad. Maar we moesten ze vertellen dat ze beter nog een borrel konden nemen. En dat wij dan maar nog beter even naar de uitverkoop in de winkel er tegenover zouden gaan. Op weg naar huis stopten we nog even bij een garage-sale. Want een garagesale voorbijrijden met Rina in de auto, daar maakje geen vrienden mee. Zij scoorde er een kastje en een doos vol met franse damesbladen uit 1960. En ik heb een ossenjuk van de brandstapel gered!

Het huis was goed toegankelijk voor de rolstoel. Ruim en gelijkvloers. Het bed was verhoogd maar toch is het gemis van een beweegbare hoofdsteun wel een probleem. We hebben een losse hoofdsteun meegenomen maar dat werkt niet. Je moet alsnog in je eentje Leo overeind tillen om de steun er onder te krijgen.
Het lijkt dan ook wel nodig te onderzoeken of we een goed bed kunnen huren in voorkomende gevallen. Een bed dat omhoog en omlaag kan en met beweegbare hoofd- en voetensteun.
Dat is niet leuk. Het is weer inleveren. Want hoewel twee tegen elkaar geschoven eenpersoonsbedden ook niet ideaal zijn, is het altijd nog beter dan een ziekenhuisachtig bed met een los bed er naast.

De ochtend nadat we thuis zijn gekomen nemen we de week nog even door, en komen we op het beddenverhaal. Van het een komt het ander en zo gaat het ineens over intimiteit, over sexualiteit, over troost, over genegenheid, over lichamelijk contact. Oef. We vinden het tijd dat we daar eens goed over dóórpraten want allebei voelen we dat daar ook wat sluimert. Uit ervaring weten we dat dat alleen werkt als we daadwerkelijk een tijdstip daarvoor plannen. Diezelfde avond, 20.00 uur. Dat lijkt zakelijk en overdreven maar het is goed en het is nodig. Het betekent dat we het serieus nemen. Dat we er allebei nog eens over na kunnen denken. Het wordt 20.00 uur en een gesprek met Leo betekent de spraakcomputer op tafel. We praten tot 22.30 uur. Met grote stiltes. Traagheid in het gesprek maakt dat je goed kunt nadenken. Leo typt bedachtzaam zijn inbreng. Het is een echt gesprek. Over verwachtingen, over behoeften, over frustraties, over genegenheid, over gevoelens. Het is een eerlijk gesprek. En geen gemakkelijk gesprek. Het is al moeilijk hier over te spreken als je allebei gezond bent. De MSA heeft ook een lelijke streep door de erotische rekening gezet. Om 22.30 is er veel gezegd en Leo typt: “Ik word moe”. We besluiten dat we de volgende dag om 14.00 uur doorpraten. Blij dat we dat hebben gedaan. Dit soort gesprekken moeten gevoerd worden. Zelfs met spraakcomputer.

Zondagmiddag zitten we in de tuin. Leo in zijn stoel, ik op het zonnebed. Leo klapt zijn laptop in. Het is twee uur. We praten nog even door en sluiten het onderwerp af. Alles is gezegd. “Alles wordt minder” typt Leo concluderend. Maar dan pauzeert hij even en verschijnt er een grijns. Hij typt verder: “behalve het budget!”. De sessie met de mevrouw van het Zorgkantoor over de meerzorg heeft tot een fijn resultaat geleid. De hulp kan uitgebreid worden. De verzorging wordt steeds zwaarder. “Haal even een rekenmachientje en een papiertje” typt Leo. Er zit nog wel een weekje Portugal in en de ochtendzorg wordt uitgebreid. Ook gaan we er eind dit jaar samen nog wel een weekje tussenuit. Maar Leo adviseert wel een annuleringsverzekering af te sluiten. Ik zit met mijn oren te klapperen. Leo die een verzekering wil afsluiten. Het maakt het maar weer duidelijk. MSA is grillig.

Maar mooi dat ik ga boeken!

Oh en ik was ook jarig….. Rien tekende het uitzicht!