In Amerika is het hip, je eigen psycholoog. Maar zo voelde het voor mij niet echt toen ik mijn eerste afspraak had en op het wachtbankje zat. De deur zwaaide open. Gelukkig was ze niet zo meisjes-achtig als op internet waar ik haar had zitten googlen. Maar jong was ze wel, mijn psycholoog. Ik viel maar meteen met de deur in huis.

Dat ik eigenlijk niet precies wist waarvoor ik kwam maar dat iedereen zei dat het goed voor me was en dat ik dat óók wel dacht maar dat ik niet precies wist wat nu eigenlijk mijn hulpvraag was, los van – uiteraard in mijn situatie -, wat verwerkingsvraagstukken en dat ik eigenlijk geen probleem had, wat weer een probleem op zich kon zijn, en dat ik weleens had gehoord van inzichtgevende therapie en of dat dat niets voor mij was maar dat ik dat wel moeilijk vond want wat zou dan eigenlijk het doel moeten zijn van de sessies, met andere woorden het te behalen resultaat en binnen welke termijn zouden we dat dan moeten behalen en op welke manier zouden we dat dan moeten gaan doen en hoe zouden we dan moeten checken of we datgene dat we als resultaat hadden gedefinieerd ook daadwerkelijk hadden bereikt met andere woorden dat het wel een beetje SMART moest zijn en dat ik het eigenlijk gewoon zag als luxe dat ik bij haar kwam want dat ik het wel redde maar ja dat ik toch maar gekomen was…. Zo.

Ze had me “even”  uit laten praten. ik geloof wel dat ik in die eerste 30 minuten enigszins een beeld had gegeven wie ik was.

“Ja, ja”,  zei ze “ja, ja….”. Wat als we dat nu eens gewoon helemaal niet doen. Gewoon gaan praten. Niets definiëren. Niets plannen. Dat is voor een type als ik natuurlijk een mission impossible. Maar ik deed mijn best. Het gesprek ging van links naar rechts, van boven naar beneden. Van de hak op de tak. Precies zoals het moest dus….

Ik zat bij haar, een volledig vreemde, jonge psychologe. En toen ik zat te vertellen kwamen de tranen. Maar een beetje psycholoog heeft tissues en aan het eind van het gesprek kon ik nog vragen of mijn mascara was doorgelopen – dat is dan wel een voordeel van vrouwen onder elkaar hoewel mannen dat ook moeten kunnen zeggen (vind ik dan)….

Ze tekende de “verwerkingscyclus”. Die inhoudt dat er een zeker evenwicht is in verwerkingsprocessen. Er is de tijd dat je “ermee bezig bent” en er is de tijd dat je er niet mee bezig bent. Dat moet een beetje in evenwicht zijn. Kijk, ik vond en vind het wel interessant hoor, maar analytisch als ik ben neig ik alweer te stagneren. Want los van de cyclus, wat ís “hét” eigenlijk dat ik moet/wil/zal/kan verwerken? Is het het feit dat Leo ziek is, is het het feit dat ik hem zie lijden? is het het feit dat ik hem kwijt zal raken? Is het het feit dat ik me machteloos voel? Is het het feit dat ik het verval zie, de afbraak, door het beest dat MSA heet?

Maar goed, dat terzijde. We kwamen tot de conclusie dat dat evenwicht er wel leek te zijn. Uiteraard ben ik veel “ermee bezig” . Allereerst doordat ik een groot deel van de verzorging doe. Maar ook omdat Leo en ik allerhande zaken regelen. Organisatorisch op het gebied van het PGB, van hulpmiddelen, verzorging, en zelfs – zij het niet dagelijks – op het gebied van het levenseinde en de vraagstukken die daarbij om de hoek komen. En een beetje bloggen zal verwerkingstechnisch ook wel helpen….

Ik ben ook verder best wel aardig bezig om er níet mee bezig te zijn. We hebben dagelijks (behalve zondag) van 08.30 – 11.00 uur een verpleegkundige die Leo uit bed helpt en doucht en aankleedt. In die tijd kan ik dingen voor mezelf doen. Een aantal dagen per week komt dan om 11.00 uur een daghulp zodat ik nog langer weg kan. En dat doe ik dan ook regelmatig. Op pad met de fotoclub, met de wandelclub, naar de stad, of gewoon thuis lekker otteren. En soms ben ik er met Leo samen ook even niet mee bezig (kijk maar hier (over ons uitje naar TING!))…

De verwerkingscyclus leek dan ook wel in orde zei de psycholoog. Maar toen bleek dat  er een venijnig addertje onder het gras zat. Het addertje van de longontsteking die volgens mij voorkomen had kunnen worden. Ik vertel wat er is gebeurd in het ziekenhuis na de operatie van Leo. Dat hij als een wrak het ziekenhuis is uitgekomen na een aanvankelijk goed verlopen operatie. Doordat hij is gaan braken. Wat mijns inziens voorkomen had kunnen worden als hij niet de dag na de OK normaal eten had gekregen.

We praten er samen over. Ik word steeds kwader als ik er over praat en dat merkt ze ook. En ik ook. Er zit zoveel woede, zoveel boosheid.

Ik overweeg toch het voorval te gaan adresseren.

Maar dat moet even rusten, want inmiddels ben ik in Portugal, bij vriendin Els op haar berg (ps ca 30 graden, zon!). Leo is thuis en heeft 24-uurs zorg. Ik ben een paar dagen “vrij”  en vlieg vrijdag a.s. weer naar huis. Het lijkt dan misschien niet handig om dan dus deze blog te schrijven, want die gaat toch weer over…. Maar wat in mijn hoofd zit, dat moet er uit.
   
Maar morgen gaan de dames naar Badejos, naar een grote shoppingmall in Spanje…. Kijk, dan ben ik er echt helemaal even niet mee bezig.
Het moet natuurlijk wel een beetje in evenwicht blijven……