Zo zaten we op een zondagmiddag in de tuin. Ik met de laptop. Leo met zijn laptop. Ik vond dat ik maar eens een toneelvoorstelling moest gaan zoeken waar we naar toe konden. Ik las over het stuk van “de verleiders” over het zorgstelsel (na hun succesvolle stuk over de bankensector). Lekker kritisch en goede spelers. Maar Leo zei dat hij eigenlijk wel graag naar iets ging wat niets met ziekte te maken had. Daar kon ik wel inkomen.
  
Toen ik zei dat Scapino een jubileumvoorstelling had samen met The Nits en Circus Codarts was Leo meteen om. “Boek maar!”. We konden rolstoelplaatsen boeken en ook voor een invalidenparkeerplaats zou worden gezorgd.
  
We reden naar Rotterdam, het stuk speelde in een oude gashouder in het havengebied.
De ontvangst was goed geregeld. We werden naar een speciale parkeerplaats gestuurd en konden met de meute mee richting de grote zaal. De rolstoelplaats was voor de eerste rij en ja, daar begon de ellende. Morrende mensen achter ons. Want die rolstoel van Leo is tamelijk hoog. We schoven nog wat van links naar rechts en boden aan om aan de zijkant te gaan zitten maar daar zouden we in een vluchtweg zitten dus het morren bleef. Maar de toneelknecht (zo noem je dat niet tegenwoordig maar je begrijpt me) zei dat het podium hoog was, wat wij nog niet konden zien omdat de gordijnen nog dicht waren.
Uiteindelijk bleek het allemaal goed te gaan en een rolletje Rolo’s uitdelen aan mijn achterburen deed wonderen….
  
Het stuk was waanzinnig. Wat een prachtige dans. Verrassend, puike muziek, uitstekende verlichting. En onwijze kostuums. Virtuoos. De dans was adembenemend. Van die frakties van seconden waarin je een pose ziet die zo mooi is. Een miljoen stillevens achter elkaar. Genieten!!
  
En toen was er pauze. Natuurlijk bleven wij in de zaal. Dacht ik. Want Leo maakte aanstalten naar de ‘koffie’ te gaan. Hoe verzint hij het!! Ik vond het eigenlijk een beetje belachelijk. Hoe kun je in die rolstoel tussen die meute mensen in dat gedrang naar de koffie willen. Eer je er bent moet je weer terug. En eer je koffie hebt!!! Maar goed. Ik dacht ook “hij moet het zelf maar weten, hij komt er wel achter, en ik ga hem niet helpen!!!!”…. Zo liet ik Leo sturen. Ik liep achter hem.
  
Wonderbaarlijk genoeg bewoog de hele massa stap voor stap en daardoor beheersd. Er viel geen onvertogen woord. Leo stuurde uitstekend. En het is raar dat je ergens nog hoopt dat hij tegen een enkel rijdt zodat je kunt zeggen “zie je wel, daar vráág je toch om”! Maar toch was ik blij dat het goed ging. En even later  kwamen we in een ruime, gezellige, levendige grote hal met alle ruimte. Iedereen liep al met een consumptie want het kaartje was inclusief consumptie dus er was nauwelijks wachttijd bij de bar. Terwijl ik een wijntje haalde had Leo zijn rolstoel pontificaal in de hoogste stand gezet, zodat hij ook de boel kon overzien.
  
Ik hing gemoedelijk tegen (de rolstoel van) Leo aan. Geen gedrang. Geen gestress. Niets te wachten. En vervolgens zijn we na het drankje weer richting de zaal gegaan voor het laatste deel. Wat nog mooier was.
  
Op de terugweg Spits nog even ophalen die ook een topmiddag had bij zijn hondenvriendinnetje Beau.
  
Nog maar eens een voorstellinkje uitzoeken…. 😉