Mijn moeder had Multiple Sclerose. Al op haar 37e manifesteerden zich bij haar de eerste symptomen. Onze jeugd heeft voor een groot deel in het teken gestaan van haar ziekte. Zo zagen wij haar – toen ze eenmaal zo ver was dat ze een huishoudelijk hulp accepteerde – met haar zieke, wankele lichaam op haar knieen door het huis kruipen met een stofdoek in haar hand. “Morgen komt juffrouw van Loon” zei ze daarmee verklaarde ze dat alles in het huis dan wel enigszins aan kant en schoon moest zijn….
Het was zowel voor het behoud van de goede vrede, als uit het besef dat je de wil van zieke mensen moet respecteren dat wij haar dan lieten kruipen. “Anders breekt de pleuris uit, en als zíj het nou wíl..?!” suste mijn vader en wij legden ons er – vaak met tegenzin, met frustratie en leedwezen – bij neer. Toen mijn moeder eenmaal – op haar 55e – in een aanleunwoning kwam, nadat mijn vader veel te vroeg aan longkanker overleed, hebben wij dat principe altijd aangehouden. Als mam het wil, dan respecteren we dat. Zelfs als er een grote risico op vallen bestond. Zo wankelde ze op haar rollator door het huis en wij hielden ons hart vast. Ze deed met uiterste krachtinspanning nog haar eigen wasje en zette haar eigen kopje koffie. At niet echt meer gezond maar mijn tante voorzag haar dan van de benodigde eiwitten in de vorm van zwarte-kip advocaat.
Mijn moeder had vroeger ook speciaal beddengoed. Dat kwam alleen uit de kast als de dokter thuis kwam. Ze had nu eenmaal een eindeloos ontzag voor de medische stand. En daarom noemden wij alles wat nooit gebruikt werd “dat is voor ziekendagen”.
Ik denk nu best vaak aan haar. Met “Vreemde mensen in huis”. Ik ga nog niet echt schoonmaken voordat de hulptroepen arriveren, maar ik bedenk wel dat die schone theedoek en handdoek die ik ophang, hetzelfde zijn als die ik er af haal, dus dat zij dan wel mogelijk zullen denken dat ik nooit mijn theedoek en handdoek verschoon. Krijg je toch wel gauw de naam een viesch mensch te zijn…..
Ik heb geen moeite met mijn theedoeken met knollen van gaten waar de rafels bijhangen. Want ze drogen zo lekker. Maar nu….. Nu zegt hulp Hetty: “is dit óók een theedoek?” als ze de was uit de droger haalt. En ze probeert er heel neutraal bij te kijken…
Het zal voor de doorsnee-verpleegkundige ook wel wennen zijn als we zeggen dat Leo zijn gezicht met een microvezeldoekje gewassen wordt. Microvezel heeft namelijk een structuur waarmee het schoonmaakoppervlak enorm vergroot wordt. Het neemt vuil ongelooflijk goed op. Dus ook het vet dat op de huid van Leo ligt door de verhoogde talgafscheiding. We doen er nog net geen Jif op…
Vreemde mensen in huis. Ik probeer gewoon te doen als anders. Ze zijn vast heel wat gewend.
Ik kruip over de grond. Op zoek naar een nagel, weggesprongen uit het knippertje. Die mag juffrouw Jorina niet vinden. Een vieze grote dikke nagel, dat is niet fris. Hij is niet te vinden. Ik kruip en kruip. En denk aan mijn moeder. Sorry mam. Ik moet glimlachen. De nagel heb ik niet gevonden…..
Syl 
😊 En hoe is het met je ondergoed Syl????
Want als je een ongeluk krijgt……………😂
Dat is waar. Je moet er altijd rekening mee houden dat je onverwachts in het ziekenhuis komt….. Weet je overigens nog dat juffrouw van Loon rookte als een ketter en dat dat volgens mij wel de reden was dat het toch met mama wel klikte?
Ja klopt! En dat was niet fijn want het kostte (zoals papa zei) “klauwen met geld”!
Mama deelde constant sigaretten uit, daarbij werd er veel (dure) koffie gezet, en vloog de tijd voorbij en kon papa alsnog de ramen zemen….
Jaa…. oh het waren tijden..