Vaatwasmachineblokjes. Die moet ik nog toevoegen aan mijn paklijst die gestaag completer wordt. Mij kan niets meer overkomen als we een huisje huren.

Ik had er nog “haardhout” op willen zetten want in het aangepaste huisje op Landal was een open haard. Maar ik koos ervoor een “sfeerpakket” aan te schaffen en dat is gewoon een ordinair haardblok maar het scheelt wel een boel sjouwen. Kost wat, maar een mens heeft wat over voor zo’n sfeermaker.

Totdat drie dagen voor vertrek de mevrouw van Landal me belde dat het aangepaste huisje dat wij zouden huren geen open haard had. Mijn wereld stortte in. Mijn droom viel in duigen. Lekker cocoonen voor de open haard. Maar ik liet me beteuterd afwimpelen met de toezegging dat ik de kosten van het sfeerpakket vergoed zou krijgen. Maar dat huisje zou nooit meer goedkomen. Ik ben er nooit meer overheen gekomen….

Eenmaal op het park bleek het huisje functioneel maar niet al te groot. Prima keuken maar verder sober. De aanpassing bestond aan de aanwezigheid van een hoog-laag bed en brede toegang tot douche en slaapkamer. En drempelvrij.

Het park zelf is niet onaardig. Ruim opgezet, erg mooie bomen die nu prachtig kleuren, met quasi-landelijke hans-en-grietjehuisjes. Met mooie nep-luiken. Met een receptie zonder pretenties. Een verbouwd zwembad. Gedateerd. Maar toegegeven, zelfs met een systeemplafonnetje hebben ze met wat flameverlichting en boomstammetjes en gashaardje wel een sfeertje kunnen creëren. De multifunctionele ruimte (bowlingbaan, bar, restaurant, zwembad, fritestent – die je niet ruikt! – en receptie) leeft tenminste zonder de overdosis aan entertainment die je in andere parken vaak tegenkomt. Mooie huisjes waar ik dus wél overal zo’n mooie, rokende, dampende, heerlijk vervuilend.. ehhh ruikende schoorsteenpijp op zag. En op ons huisje een lullig uitlaatje….

Leo’s zus en zwager vergezelden ons de eerste vijf dagen. Aangezien ik deze dagen de verzorging voor Leo alleen doe, is het fijn om aanspraak te hebben, en zus Sia heeft die dagen geweldig gekookt (kijk maar wat we aten op haar blog waar ze elke week in schrijft wat ze kookt plus de recepten!). Ze werden afgelost door een broer van Leo met schoonzus. Ook die hadden een maaltijd meegenomen en voor de resterende dagen was er de Plaatselijke Pizzeria 😉

Het werkt wel, in zo’n huisje. Het veldhospitaal was dezelfde avond up and running en nu hadden we zelfs de tillift meegenomen. Daar hebben we meteen maar eens wat verder mee geëxperimenteerd. Want thuis is er de sta-op stoel en die hadden we niet meegenomen. Dus we hebben Leo met de tillift in de bank gezet. Zonder tillift zouden we Leo daar wel in kunnen manoeuvreren maar hem er nooit en te nimmer weer uit kunnen halen. Dat was wel even een projectje. Er zijn verschillende wegen die naar Rome leiden en en er zijn dus ook vele manieren om Leo op de bank te krijgen. Dus hangend in de sling (het “hangmandje”) zat Leo nog aanwijzingen te geven. Hij blijft een kapitein ;-). Dat is lastig als je niet goed kunt praten en als je armen in de sling gekneld opgeborgen zitten. Ik werd er soms echt hopeloos van. Het waren niet de gezelligste momenten. ’s Avonds heb ik Leo ook met de tillift naar bed gebracht. Ook dat was een gedoe want veel ruimte was er niet. Dat hebben onze voorgangers ook geconstateerd getuige de diverse krassen op deuren en deurposten op niveautje voetsteun.

Los van deze functionele uitdagingen hebben we rustige daagjes gehad met zelfs nog een culturele uitspatting door middel van een dagje naar Thorn, het witte stadje in Limburg. Met culinair onverantwoorde maar o zo lekkere pannenkoeken en kroketten.

En af en toe een wandelingetje. Het was erg fijn om gezelschap te hebben. Uitgebreid ontbijten, en dan langzaam naar de borrel en het avondeten, dat glijdt feitelijk langzaam in elkaar …..

Het is gezellig met de familie maar er zijn ook momenten waarop ik me afvraag waarom we dit doen. We hebben een heerlijk huis daar in Ooltgensplaat. Met mooier uitzicht dan op dit park. Met alles erop en eraan. En met een knus haardje… Leo heeft het benauwd. Het gaat niet zo lekker met zijn longen en ondanks de hoestmachine die we ook hebben meegenomen blijft hij vol zitten. Het is simpel de vraag waar je je beter rot kunt voelen; thuis of elders. Voor mij is het ook zo dat het nergens leuk is als Leo het benauwd heeft, pijn heeft, vast zit of niet kan eten. En ik voel me overal machteloos. Ik weet wel dat ik het niet kan verhelpen maar zoek desalniettemin continu naar manieren om comfort te bieden. Niemand weet waar we goed aan doen. Wij zelf proberen in elk geval te doen wat mogelijk is en juist het contact met de familie maakt het weer bijzonder. We hebben eindeloos tijd om te praten, te kletsen.

We moeten later de balans maar eens opmaken. Ik vind het wel weer gaaf om te constateren dat we het flikken om onder deze omstandigheden toch op stap te gaan. Onze superbus is een gouden greep. Tillift, rollator, douchestoel en electrische rolstoel passen er in met een dot bagage. Maar het moet niet zo zijn dat we dit doen om te bewijzen dat we het kunnen.

’s Avonds bij het avondritueel waarbij ik Leo naar bed breng, hebben we nog even de radio aan. En we praten soms – zo goed en zo kwaad als het kan – nog wel even na. Ik zeg tegen hem dat hij het wel moeilijk zal hebben met de verpleegkundigen aan wie hij alles uit moet leggen. Leo zegt dan fijntjes: “die investeren over het algemeen meer in luisteren”… Ik weet niet of ik boos moet worden of blij. De blijheid overheerst. Want het betekent dat de verpleegkundigen goed luisteren en dat is ongeveer het belangrijkste, samen met een portie geduld.

We ruziën nog wat over de positie van het zeiltje en over de volgorde van het omhoog draaien van hoofd- cq. voetensteun. Het is toch zo gezellig in zo’n huisje maar ook thuis zitten Vogel en Musch niet altijd op een lijn dus wat dat betreft is het business as usual… Maar ik wil niet graag gaan slapen met ruzie. Als Leo zijn bipap-masker op heeft, zeg ik tegen hem dat ik ondanks alles wel van hem houd.

Ik vraag dan ook nog even of hij wel van mij houdt. Ik meen het antwoord te weten maar zoek graag bevestiging…
Zijn ogen zijn al gesloten en hij ligt op zijn rug maar tussen de windvlagen van het masker door klinkt: “Ja….”.
Dat is fijn. Ik ga op mijn bed zitten en begin me uit te kleden.
En dan hoor ik, zacht maar duidelijk hoorbaar… “soms!…”