“Maar is er misschien wellicht, eventueel, misschien, onverhoopt ook een ándere boom die je mooi vindt?” vraag ik omzichtig aan Leo. En op het moment dat ik het vraag, hoor ik de twijfel in mijn stem…

Want Leo wil een berk. Want Leo houdt van berken. Dat wist ik, ik vind ze ook mooi. De camper was volgeplakt met berken.

Maar een berk in je tuin is different koek. Een berk in je tuin betekent overal talloze, ellendige, kleine plakkende zaadjes die overal in en aan en op en tussen gaan zitten. Zaadjes die je overal in je huis tegenkomt, het hele jaar door. En zaadjes die vooral met een langharige hond niet echt handig zijn….

Reden genoeg om géén berk te planten in onze tuin. En als ik google op “overlast berk” word ik bevestigd in mijn berkenangst. Gruwelverhalen. Berkenhorror. Zaadjesterreur.

Maar als je een berk nu gewoon heel mooi vindt? Dat is ook een reden om hem wél te planten.

Aangezien onze kastanjeboom op sterven na dood is, zochten we een vervanging. En toen is de optie om een berk te planten besproken. Dat speelde al anderhalf jaar geleden. Toen bespraken we de berk in de tuin ook al. Ik heb toen tegen Leo gezegd dat berken kleine zaadjes afgeven. En dat dat heel vervelend is. Maar dat ik dan wél elk jaar aan hem zal moeten denken. Weliwaar vloekend en tierend. En ik ging er vanuit dat Leo dat niet zou willen….

Ik beschouw oriënterende gesprekken als oriënterende gesprekken. Maar bij ons thuis is het niet altijd duidelijk wat nu een oriënterend gesprek is en wat een “afspraak” is….

Dus voor mij lag het berkenverhaal nog open.

Voor Leo niet. “Ik wil gewoon een berk”. Ik probeer het nog met charme maar Leo trapt er niet in. Hij vindt dat ik daar dan eerder duidelijker had moeten zijn en toen heb ik niet gezegd dat ik het écht niet wilde. Bij mij steekt een schuldgevoel de kop op. Want hoe kun je iemand zijn wens ontzeggen als hij gewoon niet te veel meer zoveel te wensen heeft? Als hij die berk überhaupt niet ziet opgroeien.

Dus uiteindelijk zwicht ik zeg Leo dat er wel een berk kan komen. Waarbij ik niet nalaat te benadrukken dat ik dat echt en alleen voor hém doe. Dat ik er niet blij mee ben. Maar als híj het nu graag wil, dat ik dat dan wel doe. Voor hém he, vooral voor hém!

Maar voor Leo hoeft het op die manier niet meer. “Steek die berk maar in je ….”. …. Dat zegt Leo niet, maar wel het leo-equivalent ervan. Leo vindt dat we eerder al voor een berk hebben gekozen en dat nu blijkbaar mijn belang voor zijn voorkeur gaat.

Ik bespreek het met een vriendin. Moraal van het verhaal is dat ik duidelijker moet zijn. Óf zeg – bijtijds – dat er geen berk komt omdat je niet wilt. Óf stem ermee in. Zonder gemok. En zonder daarbij te benadrukken dat je er zelf geen @#** aanvindt en dat je het voor hém doet. Wat in deze situatie wel begrijpelijk is, maar natuurlijk fnuikend voor Leo. Dan gaat de lol er voor hem ook snel vanaf.

Ik had natuurlijk gehoopt op eeuwige dankbaarheid van Leo. Omdat ik overstag ga…. Maar Leo zit niet op dankbaarheid te wachten. Of liefdadigheid. Of medelijden omdat hij dood gaat. Het is iets wat ook wel speelt bij andere dingen. In ons huidige leven wordt elke wens van Leo beladen. Tenminste, voor mij. Voor Leo niet. Die wil gewoon een berk!

We hebben wel onlangs openhaard hout besteld. Berkenhout. … Maar zo bedoelde Leo het niet ;-(

Ik zal nooit meer normaal een berk kunnen bekijken. En… jullie ook niet! Dat hebben Leo en ik wel even goed voor elkaar!