We ontvingen een brief van Welzorg. “We zitten als Welzorg midden in een grote verandering. We veranderen in één keer de complete organisatie. ….””….. Ondanks dat we alles zorgvuldig hebben voorbereid, hebben we de impact van deze veranderingen op onze organisatie onderschat. Het gevolg is dat we onze afspraken in teveel gevallen niet op tijd nakomen. Dat is nooit de bedoeling geweest.”

“We veranderen in één keer de complete organisatie…” …?? Huh? Dat is toch anders dan in het persbericht van Welzorg in mei 2015 waarin ze de reorganisatie aankondigden en waar in ze schreven: … “Gefaseerd en zorgvuldig …/… “uiteraard is een dergelijke, ingrijpende organisatieverandering niet van de ene op de andere dag gerealiseerd. Welzorg heeft vestigingen door heel Nederland. De transitie van bedrijfsonderdelen naar Raamsdonksveer zal in fases en met de grootst mogelijke zorgvuldigheid plaatsvinden, zodat onze klanten er geen hinder van ondervinden.”…. (!)

Leo heeft zijn hoofdsteun maar mijn blog heeft vele reacties opgeroepen. Leo blijkt niet de enige gedupeerde te zijn. (Lees maar: “Honderden gedupeerden door problemen bij rolstoelleverancier Welzorg”.) Het is intriest. Inmiddels heeft Leo zijn hoofdsteun. Dat wel.

Welzorg is niet de enige waar grote of minder grote reorganisaties verzanden in een grote chaos met ongelooflijke schade. En heel vaak is die chaos te voorzien. Maar als je als medewerker – op welk niveau ook – daar iets over zegt, dan ben je niet genoeg veranderingsbereid. Ben je te star. Want het adagium is dat er nu eenmaal veranderd moet worden en dat verandering met onzekerheid gepaard gaat. En daarmee wordt alles goedgepraat. Teammanagers worden gebrainwashed met het gegeven dat ze hun medewerkers “mee” moeten krijgen. Want daar kunnen zij dan weer credit voor krijgen. Dus commentaar of protest of uitingen van twijfel over de haalbaarheid (gezien de impact, het tempo of complexiteit) wordt dan stelselmatig de kop in gedrukt.

Ik snap overigens best dat het soms nodig is een grote reorganisatie door te voeren. Maar wat ik ook vaak zie is dat een reorganisatie wordt gebruikt om andere zaken niet op te lossen. Ik noem het vaak een symptomatische bestrijding van zaken die fout gaan. Niet optimaliseren of verbeteren maar opheffen en weer wat anders verzinnen.

Die symptomatische bestrijding vindt ook vaak plaats aan de andere kant; bij de inkopende bedrijven. Daar waar diensten uitbesteed worden (zoals door Welzorg) moet er goed contractmanagement zijn. In plaats van goed contractmanagement toe te passen, wordt een contract bij achterblijvende prestaties opgezegd. Waarna zich weer een andere, onzekere tijd aandient, met veranderingen door aanbestedingen en contractwissel. En daarmee wordt veel energie, tijd en geld verknoeid. Er wordt te weinig tijd besteed om de zaken te evalueren, anders dan de dashboards, de vinkenlijstjes, de Kwaliteits Prestatie Indicatoren en allerhande systematische, mathematische, excellsheet evaluaties. Die moeten zorgen dat iedereen gedekt is bij achterblijvende resultatie, die ook nogeens SMART dienen te worden vastgelegd. De onderbuik is ondergewaardeerd.

Ik snap best dat dienstverlening meetbaar moet zijn, en systematisch. Maar contractmanagement lijkt op een relatie. Daarin moet je investeren, je moet weten wat er speelt, je moet er niet alleen mee praten als het fout gaat, je moet eens een keertje ja zeggen op een uitnodiging van je leverancier als ze je uitnodigen voor een potje golf. Maar niet als ze nog geen leverancier zijn. Juist als ze dat wel zijn. En nodig ze zelf ook eens uit.

Een rolstoelrace met Welzorg, dat lijkt me wel wat!

Wat ik uiteraard jammer vind, is dat er bij Welzorg ook mensen werken die niets aan de puinhoop kunnen doen. Die hun werk proberen te doen. En die overgeleverd zijn aan de beslissingen van het management. Die nu thuis komen bij ontevreden klanten. Die met lege handen staan.

Afgelopen weekend was er een storing in de rolstoel van Leo. We hebben de storingsdienst van Welzorg gebeld. Dezelfde avond kwam de monteur. Motor van beensteun is kapot. Monteur heeft zijn uiterste best gedaan. Zelfs de rolstoel meegenomen nog naar de werkplaats. Hij heeft hem teruggebracht. Kon helaas de motor van de beensteun niet repareren. Die was ook niet in voorraad. Belde hem vandaag. Hij kan er verder niets aan doen. Men had gezegd dat ze helemaal niet weten wanneer die motor beschikbaar is. Want de motor kwam van Handicare, en Handicare is ook overgenomen. Maar ergens ligt die motor gewoon beschikbaar in een magazijn. Wij zullen worden gebeld als het ding er is. Maar ik heb er geen vertrouwen in. Weet niet eens zeker of hij wel besteld is. Dat is de vorige keer ook verkeerd gegaan.

Ik moet dus nu Welzorg gaan bellen…. Om te checken of de motor besteld is. En om te vragen wat de levertijd is.

Voor de goede orde; de beensteuninstelling is voor Leo erg belangrijk. Leo zit de hele dag in zijn stoel. Zijn lichaam zit in een orthese. Dat is een star ding. Het enig dat hij kan bewegen, om nog íets te bewegen, zijn zijn benen, met de beweegbare electrische beensteun. Electrisch, omdat hij ze dan zélf kan verstellen.

Wens me sterkte….. Nee. Wens Leo maar sterkte….