De administratie moet natuurlijk wel kloppen en ik loop een huisje achter. Eerverleden week verbleven we in de Ardennen (Sohier, Wellin). En de tijd vliegt, maar een proper verslag mag natuurlijk niet ontbreken. We waren al eerder in dat huis. Een deel van een boerderij, op een heuvel, ruim, compleet, comfortabel, behaaglijk.

Spits had een vriendinnetje meegenomen. En Cees en Rina waren er ook.

Tot kort voordat we weggingen was het nog wel onzeker of het zou gaan. Leo heeft het de laatste tijd regelmatig erg benauwd. Hij heeft erg veel problemen met zijn longen. Dat is dodelijk vermoeiend. Maar als ik aan Leo vroeg of we wel moesten gaan zei hij “Tuurlijk”. Hij en ik wisten dat alles altijd relatief is en als het op de dag van vertrek onverantwoord zou lijken, dat het dan gewoon niet door zou gaan. We gaan tot het tegendeel bewezen is. En zo waren er meer mitsen en maren.

Maar alles is goed gegaan. Mede dankzij de fijne hulp van Rina en Cees. Wat ook nog eens erg gezellig was. Ondanks het feit dat Cees eigenlijk gewoon 5 dagen met de spraakcomputer van Leo heeft zitten klooien. (Wij waren in de douche toen wij ineens een hele bekende, vertrouwde stem hoorden zeggen ”Komen jullie ontbijten”). Het was de hulpstem van Leo. Cees zat even zich uit te leven met de spraakcomputer. En toen kreeg hij de smaak te pakken en heeft een app gedownload met text to speech waarmee hij de hele week heeft zitten kletsen. In allerlei stemmetjes.

En ondertussen vond ik het weer een uitdaging om het veldhospitaal in te richten. Op de dag van vertrek was Hetty er, die me geholpen heeft met inpakken en inladen. Eerst de bagage, dan de douchestoel, dan de hond, dan Leo, dan de tillift, de draaischijf, en de rollator. De hoestmachine bij de hand. En slanghaspel, zodat we bij een benzinestation in geval van nood zouden kunnen stoppen en  leo zouden kunnen laten hoesten. En de mobiele bipap, die gaat op een accu. De reis was lang maar gelukkig geen problemen.

Eerder had ik aan de eigenaresse van de woning gevraagd of ze een hoog-laag bed kon laten komen en dat had ze prima geregeld. Want zonder kan echt niet meer.

Met een paar handigheidjes allemaal geregeld.

Dit is een “draaischijf”. Daarmee kan Leo op de schijf gaan staan en hoeft dan zelf niet te draaien.

Wat was ik blij met de meegenomen verlengsnoertjes. Voor hoestmachine, afzuigmachine, hooglaagbed, bipap, lampje, electrische deken, vernevelaar…. Electrische tandenborstel, …

Hangsysteem in de kast….

Handgrepen meegenomen voor in de douche (oorspronkelijk glasdragers)

Thuis was die traplift wel erg handig…!!

Dat bierglas was voor water he….

Allemaal wel handig. Maar wat nu écht handig is, is de supergeniale uitvinding die Carolus voor ons heeft gemaakt. Onze overbuurman. Hij kwam op de koffie en bewonderde de nieuwe hoofdsteun van Leo. Leo zei er blij mee te zijn, maar het jammer te vinden dat hij hem zelf niet kon bedienen. Soms wilde hij de steun die zijn hoofd fixeert losmaken, om zijn hoofd wat te kunnen bewegen. Maar voor het vergrendelen en ontkoppelen moest hij altijd hulp vragen. De vergrendeling zit achter en daar kan Leo niet bij.

Carolus keek er even naar. “Ik maak wel wat”. Wij waren blij. Carolus is heel technisch. Hij is ingenieur volgens mij. Ik vroeg me af hoe dat zou moeten, iets electronisch? PFff.

Carolus mat wat op, ging naar huis en belde na twee uurtjes op. “Ik geloof dat ik wat heb”. En hij kwam diezelfde dag nog met een ondefinieerbaar gevalletje, gemaakt van twee verfmenghoutjes, een dopje van een verstuiverpomp, wat popnageltjes, en een mooi touwtje met een prachtig balletje geknoopt (ja, Carolus is ook nog schipper).

Hij bevestigde het op het ontgrendelmechaniek van de hoofdsteun en Leo kan zonder enige kracht zelf de hoofdsteun bedienen. Wij waren sprakeloos. Zelfs Leo zijn spraakcomputer viel stil….