De zigeunermarkt in Badejos, net over de Spaanse grens, heeft wat weg van een open-lucht Action. Qua assortiment, qua prijzen, en qua gretigheid waarmee het winkelend publiek zich tussen de kramen wurmt. Een soort drie-dwaze-dagen sfeer. Ik kocht drie linnen tasjes en een lap stof, Els een paar kledingstukken á 3 Euro per stuk, en Gérard kon zich ook niet bedwingen; die kocht een gootsteenontstopper.

We moesten in Badejos zijn, omdat Gérard – de vriend van Els die in Madrid woont – een brief had gekregen van de SVB uit Nederland (denk je daar eindelijk niets meer mee te maken te hebben, wordt je agenda in je vakantie nog steeds bepaald door de SVB), waarin hem werd verzocht een verklaring te overhandigen van een notaris waaruit zou blijken dat hij lééft. Dit om fraude te voorkomen bij de inning van de AOW in het buitenland. Hiermee was de AOW van Gérard weer veilig gesteld en zo combineerden wij het nuttige (de markt) met het aangename (de AOW-continuïteit).

Zo hebben we de laatste dagen nog meer uitstapjes gemaakt. Onder andere de inmiddels traditionele lunch in Hotel Évora (fillumpie) en een rit in de lelijke Eend van Gérard die bijna 40 jaar oud is (de Eend). Met open dak uiteraard. Ik weet nog wel dat ik ook een eend had die ik aan zus Trudy had uitgeleend. Achteraf zei ze dat hij wat moeilijk startte maar dat hij het later als ze de choke gebruikte wel ging doen. Het bevreemdde me, want ik had nooit startproblemen. Later bleek dat ze niet de choke uittrok , maar dat ze de draaiknop te pakken had van de koplampen, die ze daarmee in de hoogste stand draaide….

Sentiment dus en veel bekijks.

De rust die ik hier zocht ga ik nu eigenlijk pas voelen. Dat heeft even geduurd want de eerste dagen waren niet geheel zonder stress. Het vrolijke rendez-vous met de honden, zoals ik had gehoopt, bleef uit. Het werd een vijandige confrontatie. Met opgetrokken lippen, gegrom, geblaf. En inmiddels voel ik wel aan of het een gevalletje “even uit laten zoeken” is of serieuze foute boel. We konden de honden niet loslaten, vooral vanwege Spits en Tarek, een grote Raiffeiro Alentejano. Twee jaar geleden ging het  nog schoorvoetend; nu volledig onmogelijk. Ik kon Spits niet loslaten. En ook niet aan de lijn zetten, want dan kan hij niet weg en dan voelt hij zich nog meer bedreigd. Alle honden vast was ook geen optie.

We hebben de camper daarom buiten op de oprit gezet, die ook is afgezet. Dus de honden zijn nu door een hek gescheiden van elkaar. Dat geeft veel meer rust. En nu pas kan ik er echt rust vinden. Ik had er erg veel moeite mee Spits zo rusteloos te zien. Die was continu aan het waken. En had nergens een ‘veilige’ plek. Nu is het voor hem alsnog soms wel lastig als ik het huis inga, want dan blijft hij toch achter het hek, maar dat is te doen. (Voor een impressie; zie dit fillumpie)

Ik voelde me echt even heel ongelukkig. Het was natuurlijk vervelend voor Spits, maar Spits is niet zomaar een hondje voor mij. Spits is zo onlosmakelijk verbonden met Leo, dat het nog meer gevoelig is als je ziet dat Spits het niet goed heeft. Zeker als je weet wat Spits voor Leo betekende. Ook als hij alleen in het huis was, ging het mis. Want als hij dan de honden opgewonden hoorde blaffen, dan wilde hij daar ook bij zijn, werd bang en krabde de verf van de voordeur.

Het gaat nu een stuk beter. Al moet Spits ook wennen. Aan de hitte,  aan de geluiden van de insecten. Thuis is hij al bang van hommels en bromvliegen. Hij heeft ook wel last van de klitten in zijn lange vacht van de grassen en planten die hier staan. Maar hij heeft nu de rust. En ik dus ook.

Ik vind ook wel dat ik moet accepteren dat er in een hondenleven ook momenten zijn die sub-optimaal zijn. Alleen kan je het niet uitleggen aan hem. Zo is het dan ook maar.

En alles wordt weer even in perspectief geplaatst als ik de herdershond zie, een kleine 200 meter verderop. Die staat de hele dag aan de lijn van 3 meter. Wel in de schaduw van een boom. Maar zonder verder enig hondenvertier. Dat is pas een hondenleven.

Dus Spits, ja, die moet af en toe dan misschien wel even slikken.

Maar slaapt goed als we ’s middags weggaan. Die houdt dan even siësta voor een aantal uurtjes. In zijn veilige camper. Met de airco aan…..

Een blokje volstaat niet. Het terrein hier is schever. Maar hier zijn marmerblokken genoeg. Wel een heftig staaltje “holletje trekken”. En dan wel op tijd stoppen… 😉