Oh, wat was het gezellig bij Els en Gérard. Na ons verblijf in het mooie huisje van de Herdade hebben we de camper weer geparkeerd op de oprit bij Els. Els heeft ons getrakteerd op een hele mooie sight-seeing tour door de omgeving met als hoogtepunt Monsaraz. Dat kende ik wel maar voor Ria een verrassing en voor mij altijd weer mooi om te zien. Een prachtig wit dorpje bovenop een berg in vrijwel de originele staat. En dan een aperitiefje in de vorm van een bezoek aan een altaar van 4000 voor Christus en een soort Henge Stones. Het lijkt of Spits daar met nog meer plezier tegenaan piest. De menhirs stonden niet op de oorspronkelijke plaats maar ze waren verplaatst omdat ze aanvankelijk in een meer gevonden werden. Ze hebben in plaats van een circel er wel een vierkant van gemaakt en in de plaats van de stenen een paar wasbakken van vroeger gebruikt maar het idee wordt wel duidelijk en daar gaat het om toch?….

Er is altijd wel wat te beleven bij Els. Ria voelde zich meteen thuis en zat de eerste ochtend al op haar hurken te tuinieren. We ontmoetten wederom nieuwe vrienden van Els en Gérard en we hebben heerlijk relaxed geslapen in de camper.

Ja, en toen kwam toch dat huis weer ter sprake. Dat huis, een kleine 500 meter van Els vandaan. Dat nieuw gebouwde huis dat al twee jaar te koop staat en waar ik de vorige keer over het hek ben geklommen om naar binnen te kijken maar waar dat weinig zin had omdat de luiken dicht waren.

Het huis fascineerde nog steeds en Els vroeg of ik het niet wilde zien. Om een lang verhaal kort te maken; dezelfde dag belden we met de eigenaar met de vraag of we binnen konden kijken.

Dezelfde avond om 1800 uur stond er een truck voor het huis en Fransico stapte uit met de sleutel van het immense hek. We stiefelden de prachtig aangelegde oprit op en vergaapten ons toen al aan het uitzicht. Fransico opende het huis en deed de luiken en deuren open en toen werden wij allemaal stil. Hoewel het huis van de buitenkant er heel bescheiden uitziet, blijkt het een immense ruimte te hebben en is het een huis met drie flinke slaapkamers, en een immense keuken en een hele prachtige woonkamer met een spectaculair uitzicht, grote schouw en mooie hoogte. Dit is werkelijk het perfecte huis. Op een heuvel. Kleine lichtjes in de verte. Schapen. Overal om je heen groen. Privacy. Stilte. Groen. Oneindigheid. Op het prachtige ongerepte platteland van de Alentejo. Met de ruigheid van de extramadura. Met de authenticiteit van de oude dorpjes. Met de heuvels. De sfeer.

Overal hoekjes buiten om te zitten met groots uitzicht. Intercom, septic tank, aangesloten op water en electriciteit, gebouwd volgens laatste eisen met betrekking tot isolatie en – en dat was echt prachtig – alle kozijnen gemaakt van aluminium met houtdesign. Supersfeervol en super onderhoudsarm.

Het afwerkingsniveau is triple A. Er is met liefde gebouwd en dat zie je. Gérard, die zelf het nodige heeft gebouwd, zag met een kennersoog dat dit dus werkelijk kwaliteit is. Met bijna anderhalve hectare grond.

Nou. De prijs was ook nog eens enorm gezakt. 

Natuurlijk ga je dan denken. “Zal ik dit huis kopen? “ Voor de verhuur. Ik heb nog wat centjes. En zo je geld verdienen/zeker stellen/vermeerderen. Zo eng dat geld op de bank. Die banken! Die cyberaanvallen. Brrrr. Je kunt het toch beter in stenen stoppen?. Els kent hier zoveel mensen, er zijn altijd mensen die schoon kunnen maken en de huurders ontvangen. Els was enthousiast. Gérard was enthousiast. Ria was enthousiast. En ik was enthousiast. En dat is zacht uitgedrukt.

Maar dat was nog niet alles. Fransisco liet weten dat hij nog twee huizen te koop had en of we die niet wilden zien. Wij dachten “ach, waarom niet” en 10 minuten later zaten we met zijn vijven in zijn stoffige doch functionele truck en reden naar het volgende optrekje. Ohhh. Een spectaculair, werkelijk spectaculair huis. Ook op een heuvel. Met een 360 graden uitzicht adembenemend. Maar…. Het haalde het niet bij het eerste huis. Daarna hebben we nog een ander huis gezien maar dat had echt teveel nadelen.

Het werd natuurlijk meteen het gesprek van de dag. We aten onze prak om een uur of 10. Maar steeds meer ging ik bedenken dat het werkelijk een uniek huis was. En een unieke kans. Met de uniek voordeel dat Els zo dichtbij woont, zoveel mensen kent, zo goed Portugees kent. En natuurlijk vanwege Els zelf. Je kunt je geen fijnere buurvrouw bedenken. En Els was meer dan bereid om me met alles te helpen, nu en in de toekomst.

Ik had echt serieuze interesse. Maar dan moet er wel wat gebeuren. Het huis is zo mooi. Zo ongelooflijk, bijzonder, allemachtig, buitengewoon, achterlijk mooi.

Als er zo’n kans voorbij komt, dan moet je snel handelen. Aangezien hij in prijs behoorlijk was gezakt, dacht ik dat er inmiddels wel meer gegadigden zouden kunnen komen. Wat de druk behoorlijk opvoerde. Ik besloot dat ik er snel over na zou gaan denken en mijn boekhouder zou benaderen.

Maar er was nog een organisatorisch niet onbelangrijk dingetje. Ik zou met mijn nicht Ria naar Zuid-Frankrijk afreizen met de camper, op weg naar nicht Els die daar met haar man Hans in haar vakantiehuis is. Dus dat kon niet wachten. Ik besloot dat ik via Zuid-Frankrijk naar huis zou rijden en dan thuis op het vliegtuig zou stappen terug naar Portugal voor de laatste onderhandelingen en verder. Tevens bood dat de gelegenheid nog eens goed over e.e.a. na te denken. Aan Fransico (ik weet nog steeds niet hoe je dat schrijft dus ik schrijf het denk ik steeds anders) had Els laten weten dat ik serieuze interesse heb en terug zou komen rond 5 juni.

Ik dacht: “ach, in het begin wat gedoe maar daar moet je even doorheen, net zoals de camper…”.

Maar naarmate er twee dagen verder waren begon ik verder te twijfelen. En vanmorgen heb ik besloten het huis toch niet te kopen. Het is te ingewikkeld, ook fiscaal. En ik ben altijd afhankelijk van derden. Ik spreek de taal niet. Ik zie op tegen gedoe als de gemeente daar met rare dingen komt. Ik wil naar Portugal als ik er zin in heb en ik wil er niet naar toe móeten.

Ik zag mezelf al zeker zitten in dat huis. Op de bank voor de open haard met een spectaculair uitzicht. Maar ik heb thuis ook een fijn huis. En een mooie tuin. Én een camper om erop uit te trekken….

Ik kan het huis verhuren maar ik wil niet moéten verhuren. Niet daar tenminste. En voor het geld dat het huis kost, kan ik een fors aantal jaren zomaar leven zonder enige zorg. Voor mijn nageslacht hoef ik niets te sparen al gun ik mijn zussen ook wel wat hoor. Het huis zal zijn waarde behouden. Maar het kost me teveel inspanning en zorg.

Het is heel moeilijk om nee te zeggen tegen dit huis. Want het huis, het huis. Dat is werkelijk zo mooi. En het had zo leuk geweest dicht bij Els een huis te hebben.

Maar er komen teveel dingen bij. Te complex. Teveel druk.

Pffff. Vanmorgen dus Els gebeld en gevraagd of ze Fransisco wil bellen en zeggen dat het niet doorgaat. Ik vind het rot, ik mocht hem wel overigens. Ben wel blij dat ik nu gewoon plan A weer kan oppakken. Lekker met Ria door Spanje naar ZuidFRankrijk tuffen en dat doen we nu. Het is zo fijn samen te reizen. En ik verheug me erop om nicht Els en haar man Hans te treffen.

Dan rustigjes aan richting huis. Waar ik ook best wel weer erg naar uitkijk.

Ohhhh. Ik wil rust. En dat heb ik nu alweer meer. Een huis niet kopen geeft heel veel rust…..

En Els in Portugal, daar ga ik wel weer naar toe.

Gelukkig voor nicht Ria is het weer van de baan. Want ik was er met mijn gedachten de hele tijd mee bezig. Ze had daar alle begrip voor. Maar nu weer back to normal.

Voor zover het normal is dat je met je nicht uit Canada door Spanje scheurt. We  hebben het heel goed en wat is het leuk zo met zijn tweeen. Inmiddels al weer mooie dingen gezien. Ik ben heel blij met haar flexibele opstelling. En meedenken. We genieten beiden. NEver a dull moment for sure!

Dus. Wil je nog een huisje?

Zucht.

 

O ja, de foto’s volgen. Lukt niet met de wifi. Maar dat is maar goed ook. Je mocht eens in de verleiding komen….!