Het is 02.00 uur middernacht. De wekker gaat. Ria en ik hebben besloten vroeg op te staan en dan naar het vliegveld in Montpellier te vertrekken. Een rit van ca 3 uur.

Om 02.30 uur rijden we door uitgestorven straatjes die door  het licht van de gele lantaarns op het vale stucwerk en de dichte luiken iets spookachtiges krijgen. Desolaat. Compleet leeg. Alsof er een kernbom is gevallen. Stilte. Het doet denken aan de keren dat je uit de kroeg komt waar het bar-laat is geworden maar dat is lang geleden. Het doet ook denken aan vroeg opstaan voor de vakantie.  Om vroeg op het vliegveld te zijn. Zoals nu.

We praten onderweg nog even na. Worden aangehouden door de Gendarmerie en ik word verblind door een zaklantaarn die in mijn gezicht schijnt.  “Madame”. Dan richt de agent de zaklantaarn op Ria. “Pardon, Mesdames”. “Alcohol?”. Hij gelooft ons op onze blauwe Muschenogen en we mogen door.

Dan komen we bij het vliegveld maar ik kan de vertrekhal niet bereiken. De maximale breedte om door te gaan is 2 meter en de camper is 2.30 meter. 30 centimeter valt wat lastig weg te moffelen. “Ria, ik ben een bus, oké?”. “Ja, Syl, je bent een bus!”. We zijn het snel eens. Nood breekt wet en zo reed ik de busbaan op. Ik wist niet waar ik zou uitkomen en zag me al in een geweldige busterminal terechtkomen. Maar één ding wist ik zeker; deze busbaan leidt ergens naar toe waar bussen passen en daar pas ik ook.

Maar ik kom precies voor de voordeur van de terminal uit en dan is er het afscheid. We zeggen niet veel maar weten dat dit een geweldige vakantie was. Spits krijgt een knuffel. Ik tik het adres van de volgende bestemming in mijn navigatie en rijd de nog steeds donkere nacht weer in. Het is 05.00 uur. Nog 379 kilometer naar de volgende camping….

Als ik een uurtje heb gereden, stop ik even. Het blijkt een prachtige camperplaats te zijn waar zo’n 20 campers staan te snurken. Ik hoef er niet lang over na te denken; ik wurm mijn camper tussen het rijtje en doe de luiken dicht. Om half 10 word ik wakker; 3 uur heerlijk geslapen.

Na 313 kilometer (de navigatie geeft het écht aan; over 313 kilometer afslag 12 nemen ;-)) op de A75, een werkelijk prachtige route door de Auvergne, kom ik aan op de camping Les Deux Chevaux. De camping is van Yvonne en Rob. Vrienden van zus Janny. Zij hebben de camping sinds 2013 en daarvoor gaven ze les op de school van de kinderen van Janny. Al heb ik ze nooit eerder ontmoet, het is meteen vertrouwd. En wat een mooie camping. De camping ligt in het kleine plaatsje Nades, ca 60 kilometer boven Clermont-Ferrand.

Ik val met mijn neus in de boter want ik hoef niet te koken. Ik eet mee en er zijn ook gasten voor de hotelkamer. Het is een verrukkelijke curry. Maar ik geniet van de onbevangenheid, ik geniet omdat Spits gewoon rondbanjert met de hond Jip. Van de rust en het groen.

En ondertussen geniet ik met terugwerkende kracht eigenlijk weer opnieuw van al die bijzondere weken. Bij Els en Gérard, het bezoek aan Adrie en Dorien, het etentje met Nico en John en Maria. Met Armando, Rosaria en Anna. Met Ton en Ina. Met Jacques en Marie-José. Ik kijk terug op een heerlijke ontspannen week bij Els en Hans. Met Ina, Hendrik en Katy, Jacques en Gertie, en Marius en Emma. De uitstapjes. De gesprekken. De etentjes. De gastvrijheid van Els en Gérard en Hans en Els.

En nu een warm badje bij Yvonne en Rob.

Maar het toeren met Ria was eigenlijk nog – sorrie mensen – het meest bijzonder. Met je nicht uit Canada via Portugal op weg via Spanje naar Frankrijk.  De keren dat ik “Oh, look at that” naast me hoorde en “Whow. Amazing!!”. En “klik” van het fototoestel ;-). Ria was helemaal weg van dakpannen, van oude muurtjes, van huisjes, van kerken, van straatjes, van kastelen, van bruggetjes, van deuren, van ramen, nou ja.  Ik zal het gaan missen! Maar het is ook gewoon zo leuk om bijvoorbeeld over oma Musch te kunnen kletsen en dat dat dat dus gewoon ook háár oma was!

Het was gaaf samen. Ria als co-pilot. We hadden voor de route vier bronnen; de iphone van Ria, de navigatie van mij, de borden op de weg en de kaarten… Die liepen niet altijd synchroon maar we kwamen er steeds uit.

Ria, het was tof zo samen te reizen. Samen plekkies zoeken om te camperen. Tussenstopjes. Fotoshoots. Samen koken.  Het was ontspannen. Het was gezellig. Het was worth repeating! Het was vertrouwd. Dank voor je hulp, het lachen en de gezelligheid.

Nu eens kijken of ik deze blog op het net kan krijgen. Heb net ontdekt dat ik op mijn laptop de internetbundel van mijn telefoon kan gebruiken. Dat schept perspectieven nu die roaming is opgeheven (met dank aan Neelie!). Heb ineens een enorme bundel MB’s. Op de een of andere manier vind ik het dan jammer als ik MB’s overhoud!

O ja, met Spits gaat het goed. Die is erg levendig. Komt weer bij na de warmte. Had het bij Els en Hans ook heel goed. Maar zijn bulten zitten er nog. Die moeten langzaam verdwijnen. Absorberen. Maar dat zal wel goedkomen. De bulten zijn buiten de dierenarts nog bestudeerd door twee ambulanceverpleegkundigen, drie ex-verpleegsters, een ex-tandartsassistente en een ex-longarts en die knikten allemaal goedkeurend. Dus. Maar ik ga thuis wel nog even naar Spits zijn grote vriend Harry de dierenarts. Die heeft Spits al eerder van wat ballen afgeholpen….

Ik ga morgen richting huis. Nog ongeveer 800 kilometer; ik doe dat in twee dagen en dat is vlug zat.

Frans zal me opwachten. Die waakt op de burcht in Ooltgensplaat.

En als hij vraagt hoe het was, dan zal ik zeggen

“Amazing!”