Mijn buikje deint gemoedelijk mee met de luchtvering in de Mercedes. Het is het resultaat van 6 weken stokbrood met Nutella en gezouten roomboter en croissantjes. Magic Body Control krijgt zo wel een extra dimensie ;-). De camper veert en waggelt maar in België is zelfs de luchtvering niet opgewassen tegen de putten in het wegdek. Geregeld schudden mijn kruidenpotjes in het kruidenrek even helemaal door elkaar. Dat is eigenlijk erg handig. Zo voorkom je ook dat het gaat pletten.
De laatste 400 kilometers verlopen voorspoedig al is Antwerpen toch een soort Russisch Roulette. Het is zoals chauffeur Henk zegt: “Als je ongeschonden door Antwerpen komt, heb je geluk gehad”.
Na een laatste overnachting op een camperplaats voor Reims, ben ik donderdag jl. thuisgekomen. Zaterdag heb ik de bewaker van het fort hier op de trein gezet dus gisteren was het voor het eerst dat ik alleen thuis was.
Ja, en als je dan uitgepakt hebt. De wasjes hebt gedraaid. De campertoilet hebt geleegd. Met Spits naar de dierenarts bent geweest en de allereerste screening van de post hebt gedaan, dan is er niets meer dat hoeft.
Niet meer dat moet. (Behalve dan die naheffing van het CAK betalen over 2016 (slik!)).
Beng! De klap van de stilte. Ik wist dat dit moment zou komen. Na het overlijden van Leo de crematie regelen, het feest organiseren, de uitnodiging opstellen en versturen, de materialen van Leo op laten halen, de rolstoelauto verkopen, de camper kopen, een bank kopen, de fauteuil van Leo verkopen, daarna de reis voorbereiden, en dan 6 weken met de camper op stap. Dan is het wel even weer resetten als je thuis bent.
Want inderdaad niets moet. Behalve de luifel laten repareren. Maar verder? Verder hoeft er niets.
Maar ik wil wel de tuin weer verder op orde, er moet weer gesnoeid worden. Al heeft Frans super alweer de kanten gemaaid en de vijver schoongehouden en de caravan schoongemaakt. En ik wil de boel onder de overkapping opruimen. Ik wil de drempels gaan verwijderen uit het huis. Ik wil de kleding van Leo gaan wegdoen maar moet nog bedenken hoe en waarheen. Maar ook de persoonlijke spullen van Leo. Zijn bril, zijn portemonnee, zijn tandenborstel.
Die rolstoel op laten halen en alle medische apparatuur. Dat is lastig. Maar Leo zijn sokken wegdoen. En zijn bril en kleding. En zijn notitieblok van de Hollandsch Diep, waar ik de priegelige letters in zie omdat hij al bijna niet meer kon schrijven. Maar hij schreef nog wel zijn boodschappenlijstje. Dat altijd klopte! Dat soort dingen wegdoen. Dat is moeilijk. Heel moeilijk.
Maar ik hoor Leo het wel zeggen: “Het zijn maar dingen”.
Ik wil nog heel wat dingen ook op Marktplaats zetten. Ik wil de camper helemaal schoon gaan maken. Ik wil meer gaan wandelen. Meer gaan fietsen. Beter gaan eten. Meer bewegen. Ik wil weer afspraken gaan maken met vrienden en familie. Ik wil….
Ik wil heel veel. Maar ik weet ook dat het niet allemaal nu hoeft. Dus wil ik een lijstje, een lijstje, dat is handig. Dan kan ik een plan maken. Dus ik wil een plan maken.
Maar nee. Geen plan. Ik moet af van het dwangmatige plannen. Ik heb het gevoel geen grip te hebben. Ik wil grip. Nee, ik wil geen grip. Ik moet relaxen. Nee, ik moet niet relaxen. Mijn kop loopt over. Ik denk over alles na.
Zo denk ik nog na over het feest. O ja, de foto’s. En oh. Ik denk ook na over de uitnodigingen. Ik twijfel of ik het goed heb gedaan. Want ja, ik heb via facebook en ook via/via veel mensen uitgenodigd. Had ik ze niet persoonlijk uit moeten nodigen? Moet ik nu niet de mensen gaan bedanken?
Ik moet naar yoga. Dan komt alles goed. Nee. Ik wil niet naar yoga.
Ik wil een blog schrijven. Ja, dat wil ik. Moet ik een blog schrijven? Nee, ik moet geen blog schrijven. Maar ik doe het wel graag. Ik heb ook daar over nagedacht. Eigenlijk dwingt het schrijven van mijn blog me om na te denken wat er aan de hand is. Ik ben een rationeel type. Juist als ik kan nadenken over wat bepaalde gevoelens in mij veroorzaken, kan ik er beter mee omgaan.
Voorlopig heb ik toch een soort van mini-plan. Ik neem me voor om geen plan te maken. Maar het doel wordt om elke dag met Spits te lopen, minimaal een uur. Om goed te eten. En om elke dag één item op Marktplaats te zetten. Dat is tamelijk overzichtelijk.
Maar ik heb het nog nooit zo moeilijk gevonden om niet gek te worden van zoiets tamelijk eenvoudigs.
Zo, nu eerst een boodschapje doen. Gelukkig. Kan ik toch nog een lijstje maken!
Oh ja, wie wil er nog een modem. Voor maar 25 Euro!
Syl 
Als een echte Musch Syl: stel je elke morgen de vraag: is er koffie in huis?! De rest komt later!
YES!!!!!!! XXXXX
Ik had al veel eerder eens willen reageren, maar door allerlei pech er niet van gekomen. Ik kan mij voorstellen dat het best vreemd is om nu zo alleen weer thuis te komen en alles op te pakken. Wanneer wat doen, wat eerst etc. Het zal je in ieder geval wel lukken. grappig dat je noemt dat je blog ook bedoeld is om na te denken over wat bepaalde gevoelens met je doen. Ik ben zelf ook een vrij rationeel type en daarom herken(de) ik ook erg veel in je blog en hoe jullie samen het leven leidden met de ziekte van Leo. Ons geplande reis naar Scandinavie is wel wat in het water gevallen. Dat had je denk ik wel gelezen. We zijn in Mei door Midden Europa gaan reizen, maar ook vandaar zijn we wegens omstandigheden weer teruggereden. We zijn sinds eind april uiteindelijk 3 x teruggereden naar Almere en sinds de 3e keer, afgelopen weekend blijven we nu maar thuis. Ik wil er nog wel over bloggen, even kijken wanneer ik dat doe. Dan lees je die blog vast (maar hoeft niet op je planning dat mag “spontaan” of niet natuurlijk 😉 ). Allereerst succes met deze dagen. Boodschappenlijstjes zijn lekker eenvoudig, hier ligt deze voor komende week ook klaar. Met veel fruit ;-).
zo gaaf van je te lezen. En had je blog over je reis naar Skandinavie ook gelezen. Had geloof ik gereageerd maar weet niet meer. Kan me voorstellen dat het gewoon een hele domper is voor jullie. Aan jullie doorzettingsvermogen ligt het niet!!! Ja, ik ga wel lezen hoor. Ik heb in de afgelopen tijden dat ik je blog las ook gezien dat je soms eigenlijk soort “hardop nadenkt” over je keuzes die je wilt of moet maken en hoe complex dat is, zeker in jouw situatie.
Goed plan om fruit op mijn lijstje te zetten. Daar kan ik wel wat meer van gebruiken!
Nogmaals, als je het leuk vindt zijn jullie met de camper hier ook welkom. Je kunt op het “erf” staan. En de tuin is rolstoeltoegankelijk en ook omheind voor de honden….. Houd het in gedachten!!
Groetjes, syl
Het lijkt mij erg leuk en fijn een keer met de camper bij je langs te komen. Lief dat je dat aanbied. Je lijkt mij zo’n leuk en fijn mens, hetgeen ook steeds weer bevestigd wordt door alle reacties hier ;-). De camper is nu weer op stal, 1e maanden zijn gevuld met afspraken, maar ik houd het in gedachten en ga op tijd met je overleggen tzt!
Oké. Wat in het vat zit… leuk! Kan je checken of ik in het echt meeval:-)
Ja, goed beschreven weer hoor lieve Sylvia. Het komt goed, maar heeft tijd, veel tijd nodig. Niet haasten en veel praten en schrijven. Over Leo, over jezelf, over huis, tuin en keuken en hond natuurlijk. Tot gauw.
ja, ik heb er wel vertrouwen in dat het ‘goed’ komt. Maar dit is ook goed. HEt hoort erbij denk ik. Maar man. Stap voor stap.
Lieve en beste Sylvia,
Jannie en ik hopen dat je sommige dingen loslaat en vertrouwd dat alles op enig moment een plaatsje krijgt.
Lieve en hartelijke groet van ons.
Lieve Koos en Jannie. Ja, ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt en een plaatsje krijgt. Tijd is de bondgenoot. Jullie gedachten zullen soms ook wel alle kanten op gaan. Je kunt je gedachten gewoon soms niet stilzetten. En dat is ook geen ramp. Maar het leven is soms niet eenvoudig. Jullie weten wel wat ik bedoel. Liefs, syl
Nou Syl, ik had al een buikje zonder stokbrood met nutella . Geeft niks hoor, is er bij jou zo af. (Bij mij niet gelukt 😉 ) Je laat me lachen, iedere keer weer, maar dan dan is er beng….. gewoon beng….. Lieve Sylvia, alles wat je doet is goed. Niet te hard van stapel lopen he, denk aan jezelf!!
Haha. Ohhhh wat was dat lekker, dat stokbrood. Bezorgd door Hans. En ook in Portugal lekker allemaal. JA. Af en toe BENG. Ik wist het. Er komt een BENG-moment. Ik weet het. Nou ja, bij mij er zo af….. Maar ach. HEt is maar een buikje. Als ik maar blijf bewegen. Leuk om te zien dat je meeleest en deelt. XXX Jullie hebben het ook goed gehad he? Er even tussenuit. Die 6 weken hebben mij wel goed gedaan. Echt. XXX syl
Im glad you have decided to have a ‘no plan’ plan… Lol. I can relate so well to your thought process’. We truly are alike! 😉 One step at a time and it will all get done, right?
Your an incredibly strong women and you’ve been through so much so the most important thing is to take care of ‘you’ first.
Love you cousin!
I will Ria. I will take it step by step. It was necessary to have the wonderful holiday as a real break and time-out. It was so wonderful and i wish we could be there again. XXX syl
Ja, die komt wel aan! Dat had je verwacht, je wist het vooraf al. Maar toch is het moeilijk als het echt gebeurt. En iets (lees: heel veel) doen lijkt dan zo’n mooie afleiding. Maar laat het over je heen komen. Het heeft echt z’n tijd nodig. Lieve Sylvia, dan komt het echt een keer goed.
hoi Jacqueline, ik moet het over me heen laten komen. Had niet het idee dat ik zoveel deed, alleen een campertje kopen….
En wat kilometertjes tuffen. Maar als ik soms terugkijk dan besef ik wel dat het veel was. Maar toch was het goed om in een andere energie te komen en met andere dingen bezig te zijn. Er moest een breukpunt komen. Nu alles weer stap voor stap. xxx
En ik maar denken dat je een klapband had gekregen op de ring Antwerpen en dat alles in puin lag… nou ja: je BENG zegt ook genoeg. Het gevoel zal zo zijn. Ik vind het mooi dat je NIET schrijft dat je in een gat valt nu. Want ik geloof werkelijk ook niet dat dat gebeurt, of dat het ooit zo voor jou gaat voelen. Maar na al het geregel nu het niks… ja: dat komt aan. En echt: dan weet je ook gewoon van voren niet meer wat je van achteren had willen doen, of andersom. Geef het de ruimte. Rouwen is hard werken. En soms is hard werken: niks doen en de tranen stomweg laten stromen (da’s harder werken dan een campertripje maken… 😉 ) Geef het tijd en in godesnaam: doe niet te snel spullen van Leo weg, ook al zijn het “maar dingen” (eens met Leo hoor, maar doe nu niets waar je later misschien spijt van krijgt). Geniet van je wandelingen met Spits! Liefs!
Dank je Anuscka. O ja, die Beng in Antwerpen was ook niet ondenkbaar hoor. Mijn hemel wat een wegen daar.
Je hebt gelijk, het is geen “gat”. Ik heb best dingen te doen maar ja, you know. Stap voor stap en dag na dag. Zo;n campertripje is heel eenvoudig. Zorgen dat je diesel, water en eten aan boord hebt. En dat je vuilwatertank en toilet wordt geleegd. Dat je een plekje hebt voor de nacht en that’s it! Maar de leegte en de schijnbare zinloosheid als je thuis bent. Dat is moeilijker.
Ik zal inderdaad niet te snel dingen weggooien. En ik kan ook nog wel even wachten met opruimen van bepaalde dingen of ze opzij bij elkaar leggen. Maar ook dat, zelfs dat, is een ding uit het rijtje. Uit het rijtje dat ik niet wil. Want ik wil geen rijtjes. Maar ca 54 jaar gebrainwashed in structureren en projectmatig denken, doelen stellen enzo… Dat wring je er niet zo snel uit. Maar ook dit zal te leren zijn……. XXX syl
Daar zeg je wat: projectmatig, gestructureerd gebrainwashed zijn is NOG weer lastiger om mee te dealen dan schijnbare zinloosheid… je “doet het goed”. Onbewust, intuïtief, gewoon op jouw manier. Niks mis mee. En soms gaat leren al piepend en krakend in alle (50plus) voegen … XX!