In 1979 zat ze achter me, bij de wiskundeles op het Laurenscollege in Rotterdam. Nu zit ze naast me in de camper, en achter ons haar zoon en we rijden naar Normandië. Pauline is een oude schoolvriendin en hoewel we tijdens een eerdere vakantie loeiende ruzie hebben gehad waarbij ik haar zonder tent en auto op een camping in Zeeland heb achtergelaten, durven we het aan opnieuw met elkaar op pad te gaan.

We hebben tevoren afgesproken dat we alledrie tijdens deze vakantie één TA mogen kiezen; een Toeristische Attractie. Voor Pauline waren dat de Tuinen van Monet. Voor Bram, haar zoon, Omaha Beach. Voor mij een grote versie van de Carre Four. Maar inmiddels is er eentje tussengeslopen; Etretat; een klein dorpje aan de kust met de krijtrotsen in de vorm van een olifantenslurf.

De Tuinen van Monet hebben we zonder kleerscheuren achter de rug. Na een rij voor de kassa van 180 m/v (ik heb ze echt geteld) waren we na een uur binnen. Ik heb wat over voor de hartewens van Paulien. En Bram blijkbaar ook. Mijn frustratietolerantie ten aanzien van rijen is niet al te groot, wat zeg ik, bijzonder klein. Maar ja, afspraak is afspraak. Eenmaal tussen de waterlelies ziet het tuintje er wel mooi uit. Monet blijkt wel smaak te hebben en het leukst was nog zijn huis want waterlelies heb ik thuis ook. Een gele eetkamer en frivole slaapkamer met allemaal schilderijtjes. In de museumwinkel kan ik me bedwingen. En trots loop ik langs de kassa. Zonder Iets!

De eerste overnachting op een boerencamping in het binnenland was heerlijk. Een boerencamping met 6 plaatsen…. . De tweede overnachting aan de kust bij Etretat is ook goed. We vinden een gemoedelijke camping waarbij de campingbaas het gezicht is van de camping. Hij sjeest op zijn fiets continu heen en weer, is overal tegelijk en heeft overal een woord en is continu zichtbaar. Hij meldt dat er die avond karaoke is en een missverkiezing maar dat is zijn humor hoewel ik ook denk “gemiste kans” (aan de lezer of het de karaoke of de Missverkiezing betreft) maar we kunnen het erg waarderen. Op de camping is niets te doen en daar zijn wij maar wat blij mee…..

Etretat is een mooie badplaats. Toeristisch maar dat zijn wij ook. Het is heerlijk om terug te keren op de camping. En wat nog fijner is, is dat Pauline voor 4 dagen heeft gekookt en dat die maaltijden in de vriezer liggen te wachten. “Wat gaan we vandaag ontdooien?”. De enige dagelijkse missie is stokbrood. Mijn buik voelt zich weer thuis. Alleen is de Nutella ingewisseld voor Hagelslag met zout. Van de Albert Heijn.

Morgen maar eens kijken of we richting Omaha Beach kunnen gaan. Leo en ik zijn nooit zoveel in Frankrijk geweest. Hij wilde er eigenlijk zo snel mogelijk doorheen. Tekenend is dat we van Frankrijk ook geen Capitoolgids hadden, en van alle andere landen waar we bivakkeerden eigenlijk wel. Die gids heb ik nu toch maar besteld.

Het reizen met de camper is nog steeds een feestje. En het is ook precies uitgepakt zoals ik gehoopt had; grotere en kleinere tripjes met vrienden en familie naar vrienden en familie of zomaar een dagje weg. Er liggen nog wat uitjes in het verschiet en mij verveelt het niet; ik kijk naar elke campertrip uit.

Inmiddels ben ik ook zo’n beetje aan het nadenken over mijn toekomst. En dan vooral met betrekking tot de vraag hoe ik mijn brood moet gaan verdienen, en ook hoeveel ik nodig heb om nog brood te kunnen kopen. En ook – en dat heeft er alles mee te maken – hoe luxe ik dat brood dan wil hebben…..

Er zijn een aantal richtingen die me altijd hebben aangetrokken. Zo waren Leo en ik ooit van plan om een camping te kopen (maar ja, dat heen en weer fietsen..). Maar oh, er zijn nog vele opties die ook bij me opkomen. Een bed-and-breakfast? Een camperplaats exploiteren/kopen? Of weer “terug” in de zorg? Ben ooit in de verpleging begonnen… Maar dat is 100 jaar geleden. Mijzelf verhuren als verzorgende aan pgb-houders? Voor pgb-houders de administratie gaan verzorgen? Mijn huis verhuren en met de camper rond gaan reizen? Ik heb ook nog een caravan! Of terug in mijn oude vak als facility manager en/of als zzp-er gaan werken? Met de camper kan ik overal komen voor een klus en met een aantal dagen per week zoek ik wel een aardige boerencamping op waar ik dan ga staan. Hoef ik niet de file in. Van Ootmarsum tot Sluis en van Den Oever tot Roermond…. Die laatste optie, terug in mijn vak, is om een aantal redenen vooralsnog de meest waarschijnlijke.

Soms moet ik ook nog helemaal niet aan werken denken. Heb mezelf tot begin volgend jaar verlof gegeven. Dat kost me centen maar het is het me waard.
Zo kom ik langzaam terug in het normale leven met beslissingen en keuzen. Maar er gaat geen dag en bijna geen uur voorbij zonder aan Leo te denken. Aan de leuke, de moeilijke en de zware momenten. Vooral de laatste dagen en de laatste momenten voor zijn overlijden laten me moeilijk los.

Zo mijmer ik over het verleden en over de toekomst.

Maar ik vergeet niet van het heden te genieten.

Zojuist had ik Andrea aan de telefoon; een vriendin die 25 jaar in Engeland heeft gewoond. Ze is pas met haar man terugverhuisd naar Duitsland. Ik heb haar ooit in 1981 in Engeland ontmoet. En in oktober ga ik met haar nog een Grande Finale England Tour doen met de camper. En er staan nog 3 tourtjes op de rol!

Kijk, dat is toekomst. Maar dat wordt vanzelf heden….