Het is niet zomaar een stemmetje in me. Nee, het is een megafoon. Die brult in me. “GAS!”. Ik rijd met de camper over een middelgrote camping in Frankrijk. Pauline heeft net ingechecked en we zijn op zoek naar onze plek. Nummer 54.

Tijd om na te denken waar die is hebben we niet want waar je ook staat met je camper, bij de entree sta je per definitie in de weg. Mede omdat er links en rechts, bovenop de beperkte ruimte ook nog eens marktkramen zijn neergezet waar ik nog maar net tussendoor pas. De kaasjes worden door mijn uitlaat nog eens lekker gerookt.

Maar net als ik verder wil rijden komt het entertainment team ons tegemoet. Ze versperren de weg en ik kijk in de ogen van een konijnachtig wezen. Wij willen doorrijden maar hij blijft staan en staat voor onze camper te zwaaien met een stuk of 10 kinderen om hem heen. Ik heb er vertrouwen in dat het ding aanvoelt dat ik niet van konijnen houd en zeker niet op dit moment en door wil rijden maar het is hardleers. Ik negeer hem en draai mijn hoofd weg. “GAS” hoor ik weer in mijn hoofd en ik zie in gedachten mijn voet op het gaspedaal en besef dat er maar 6 centimeter nodig is om …. Maar een andere stem zegt dat het teveel rompslomp en oponthoud geeft en het is zonde van de kindertjes.

Uiteindelijk zwaait het monster af en we rijden door in rondjes want waar nummer 54 is weten we niet. De camping is zeer krap opgezet en we manoeuvreren tussen scheerlijnen en plastic tuinsetjes door waar Franse families ons met hun biertje in de hand gadeslaan. En Pauline krijgt de slappe lach. Bram zakt wat verder onderuit in zijn stoel en schuift de vitrage dicht. Uiteindelijk komen we bij onze plek. Met een paar keer steken waarbij ik de neus van de camper in de voortent van de overburen moet wrikken staat de camper op zijn plek. Maar niet voor lang want ik moest toch echt nog de vuilwatertank legen en de toiletcassette en schoon water tanken. Maar we drinken even wat en komen even bij. Dan start ik tot grote verbazing van alle buren wederom de motor. Tevoren had ik even gekeken waar het loosstation was. Dus zo tuffen we weer terug richting entree tussen een andere rij marktkramen.

Een moment later open ik de kraan en met een grote straal loopt de camper leeg. Het is raar te constateren dat het altijd een gevoel van opluchting geeft; alsof je je toch identificeert met zo’n camper. Ik kom een beetje tot rust als ik water sta te tanken als daar wederom het beest aankomt. Hij staat naast me te zwaaien en als blikken konden doden lag hij nu te stuiptrekken maar hij is onvermoeibaar. Ik sta me te verbazen over zoveel onvermogen om te zien dat iemand geen behoefte heeft aan infantiliteit. Mijn verbazing wordt nog groter als ik zie dat hij via de bestuurdersstoel naar binnen probeert te stappen om Bram te gaan vermaken die achterin zit. Die zal ook niet echt een uitnodigende indruk hebben gegeven want konijn trekt zijn kop terug. Die is te groot en blijft klemmen tussen de deur waardoor hij afvalt. Hij valt precies in de smurrie van de vuilwatertank. En ik zie welk mensenhoofd onder het ding tevoorschijn komt. Een volwassen man. Niet eens een student. Hij zet onverstoorbaar het natte ding weer op zijn kop en komt dan naar me toe. Hij raakt me aan en gaat achter me staan en slaat zijn poten om me heen. Ik ben te perplex om iets te doen. En ik ben al niet in staat Frans te spreken, laat staan Frans te vloeken.

Dan loopt hij weg en ik ben met stomheid geslagen. We rijden wederom via de toeristische route naar onze plek. Bram is duidelijk. “Ik wil hier morgen om 0900 uur weg zijn”. Wij zitten op één lijn. Er volgt een roerige avond. Tot 01.00 uur is er herrie.
De aversie bij Bram is zo groot dat hij de volgende morgen, geheel tegen zijn gewoonte in, in de camper doucht. De stap naar de campingdouches is te groot.
We vinden de volgende dag gelukkig een prachtige boerencamping, wederom via de SVR. Daar komen we bij.

De boer vraagt waar we vandaan komen. Wij stamelen iets over konijnen en campings en als hij de paniek en wanhoop in onze ogen ziet, begrijpt hij dat er maar één ding nodig is. Slachtofferhulp. Dat vinden we in de vorm van een heerlijke plek op deze parkachtige camping tussen de rhododendrons. Met prachtig uitzicht, rust en vriendelijkheid.

Gelukkig is deze camping een waardige afsluiting van deze week Normandië. Omaha Beach en het Amerikaanse kerkhof was zeer indrukwekkend. Ook waren we bij Arromanches-sur-Bain.

En de Carrefour natuurlijk. Waar ik afwasmiddel kocht met mint en basilicum. Dus geen afwasmiddel en mint en basilicum maar afwasmiddel met mint en basilicum… Leek me handig. Zodat je als je nog afwasmiddelrest op je bord hebt zitten dat het dan niet zo opvalt.

Inmiddels zijn Pauline en Bram weer thuis. En ben ik met de camper een aantal daagjes in Friesland op dit moment met zus Janny. Waar we op een ongeheurd rustige, heerlijke  SVR camping (camping kamperen op eigen weg.).
Zonder konijnen.