Het is notabene de geboortestreek van Spits. Maar Spits, geboren als Lasse von Kautenruh, reist dit keer toch niet mee naar de Eifel. Ik ben met vriendin Nel een weekje op pad met de camper. Ook haar hond, Sepp, gaat niet mee. We hebben allebei een weekje hondverlof. En zij hebben even een weekje baasjesrust.

Het ritje van de Eifel naar huis met het kleine zwarte keeshondenpuppie, nu zeven jaar geleden, vergeet ik niet snel. Een bang, donzig, lief zwart hondenbeestje. Bang van de grote vrachtwagens tijdens onze reis naar huis toen we stopten bij een benzinestation. Maar er zijn meer redenen waarom ik veel herinneringen heb aan de Eifel. Leo en ik bezochten er ergens rond 2011 een camping waar we interesse in hadden (blog: “camping kopen?”). De camping, gelegen in Monchou, stond te koop maar nadat we er uitgebreid hadden rondgekeken, zagen we er om diverse redenen van af.

Nel en ik besluiten naar deze camping af te reizen. Het is dinsdag. We willen er in die buurt wandelen. Er is niet veel veranderd aan de camping. Ik herinner me nog veel. Maar het zijn geen pijnlijke herinneringen. Het bezoek aan deze camping met Leo speelde zich af in een tijd dat Leo nog vitaal was, dat we nog plannen hadden om een campingbedrijf te kopen, dat we een toekomst hadden. We waren dat jaar al vele campings afgereisd in Luxemburg, België en Duitsland. Het was een enerverende tijd. Spannend. Ik weet nog dat ik de camping wel mooi vond, maar ik vond het een nadeel dat hij in een smal, diep dal lag. Ik wil wijdsheid om me heen. Niet omgeven zijn door bergkammen…. De camping in Noorwegen waar we later ons oog op hadden laten vallen, lag ook in een dal. Maar dat was een heel breed dal, een soort plateau.

Ik zie dat de camping er goed bijligt. De eigenaar verwelkomt ons. Het is raar tegenover de man te staan die zich niet bewust is van het feit dat ik ooit serieuze interesse in zijn camping had. Maar de verkoop is blijkbaar niet doorgegaan. Hij herkent me niet. We hadden toen ook geen persoonlijk contact met hem.

Hij is vriendelijk en nodigt ons uit een plekje te zoeken. Dat doen we maar door de heftige regenval is de grond drassig en we komen vast te zitten. Met hangende pootjes ga ik de eigenaar opzoeken. Ik voel me echt een oen. De vriendelijkheid van de man maakt plaats voor moedeloosheid. Hij trekt ons met een klein rupsvoertuigje uit de drek en zegt later dat ik de 10e was die dag en dat er na mij nog iemand had vastgezeten. Ohh. Dat verzacht de pijn een beetje. Niet van hem, maar van mij…

Het wordt woensdag. De zon schijnt en het is droog. Wandelweer. Ik weet een mooie wandeling die ik in 2015 heb gelopen. Ik was toen wederom, voor de derde keer dus, met Leo in de Eifel. Maar ja, toen was het allemaal wel heel anders. Leo was ziek. Maar we konden nog wel met de camper weg. Het was de vakantie waarin we de minste kilometers ooit hadden gereden. We zijn toen bijna twee weken in de Eifel geweest. Om de dag liep ik een wandeling met Spits. Leo bleef dan in de camper. Luisterde naar een luisterboek of muziek. Hij kon toen nog goed alleen blijven. Ik heb prachtige wandelingen gelopen. En dan ’s avonds lekker met Leo cocoonen in de camper. De volgende dag wat boodschapjes doen. Ik heb ook daar mooie herinneringen aan. (blog: vijftig tinten groen). Hoewel er ook haarscherpe flashbacks zijn van de mindere momenten.

sporen van wilde zwijnen

Het is bijzonder de Struffeltroute met Nel te lopen. Het is een prachtige route, afwisselend; door bos, langs een beek, langs een stuw en door veengebied. De route heet zo omdat er truffels groeien en de zwijnen wroeten de aarde om op zoek naar truffels. We parkeren de camper op dezelfde plek als toen.

We hebben een heerlijk ontspannen week. Tuffen van de ene naar de andere camping. Op de camping in Gerolstein krijgen we een prachtige plek toegewezen. Vrij uitzicht op de bergen. We zitten heerlijk in het zonnetje als er een caravan arriveert. Die zich precies voor ons uitzicht installeert. Zowel de nieuwkomers als wij zijn stomverbaasd. Links en rechts van de caravan is er een zee van ruimte. Later vragen we waarom deze mensen juist deze plaats toegewezen hebben gekregen. Een ongelukkiger plek voor ons was niet denkbaar. De eigenaresse heeft er een duidelijke verklaring voor. Stellig zegt ze: “Oh, dat heeft mijn man gedaan. Die let daar niet op. Mannen doen dat soort dingen. Die kijken daar niet naar.” En daarmee is de kous af.

Nu zijn we in Blankenheim. We hebben een mooie plek en zijn aangenaam verrast door het ongelooflijk luxe sanitair. De ruime doucheruimtes, opgetrokken uit natuursteen, hebben allemaal naast de douche een eigen wasbak met electriciteit en verwarmde spiegels (die dus niet beslaan tijdens het douchen) en sommigen zelfs een eigen toilet. Zitje, ruimte voor kleding, goede verlichting, en een afneembare douchekop en instelbare temperatuur. Het douchegebouw heeft vloerverwarming en dat alles zonder douchemuntje. De camping heeft nog een ander voordeel; ze verkopen friet.

Morgen weer richting huis. Maar een ding is zeker. Ik zal hier weer terugkomen. De Eifel is goed aan te rijden (ca 300 kilometer) en je bent er echt “uit”. Prachtige wandelingen in een bijzonder (vulkanisch) gebied. En goede campings.

Zowel Nel als ik hebben het goed gehad. We hebben het bijzonder rustig aan gedaan. Beetje wandelen, lekker lezen, potje koken in de camper…

Leo komt elke dag “voorbij”. Nel kende Leo al 37 jaar. Het is fijn om met elkaar terug te kijken en allebei onze herinneringen te hebben. Aan dezelfde Leo. In een ander tijdperk, soms een andere rol, een andere relatie. Maar allebei aan Leo. Mooi is dat we de laatste jaren samen herinneringen hebben aan hem. Nel in ik reizen nu samen. En Leo is er bij….

De honden hebben we niet gemist. Best even lekker. Maar ik kijk er wel naar uit om Spits morgen weer op te halen. Hij zal het prima hebben gehad bij zus Trudy, zwager Rob en nicht Tamisha. Maar de volgende keer, dan mag hij zeker weer mee, Herr Lasse Von Kautenruh vom Vogel bis Musch…..