En toen had ik de beslissing genomen om weer als interimmer aan de bak te gaan. Op mijn gemakkie was ik al begonnen daar wat naar toe te gaan werken. Ik had al bij 2-times een uitbreiding van mijn garderobe gescoord, waardoor die rij fleecetruien is aangevuld met wat verantwoorde kantoorvesten maar ook een kek blauw lederen jasje wat nog net kan op je 55e mits je er geen te opzichtige oorbellen bij draagt. Op zoek naar nieuwe schoenen want de enige schoenen die ik de afgelopen maanden heb gedragen zijn wandelschoenen en teenslippers. Én ik heb inmiddels een autootje. Want dat ga ik nodig hebben. De Citroën C1 is een mooie tegenhanger bij de Mercedescamper. En kan er in noodgevallen zelfs achtergekoppeld worden. Hoe mobiel wil je zijn?

November en december wat klussen in en om het huis. Camperschoonmaak. En dan de draad weer oppakken. Ik zag het allemaal al een beetje voor me. Weer eens naar het theater, de sauna en het café. En snel weer een flamingo-safari organiseren! Ik kreeg er weer zin in.

Een nieuwe website gaan maken of laten maken. Weer lid worden van de vakvereniging. En met wat mensen afspraken gaan maken. Ik was er klaar voor.
Weer een beetje terug naar het ‘normale leven’.

Maar dan valt er een bom. Mijn oudste zus krijgt de diagnose longkanker. (*) Verdwaasd ondergaan we de mokerslag. Meteen kan ik het autootje gebruiken. Om naar het ziekenhuis heen en weer te rijden waar ze opgenomen was. Een paar slopende dagen. Wachten op uitslagen. De klap.

Ze is inmiddels thuis. Er komt een moeilijke periode aan, hoe dan ook. Onzekerheid. Spanning. Maar we moeten en willen het met elkaar opvangen.

En dan besef ik dat het geen zin heeft om terug te willen naar “het normale leven”. Dit ís het normale leven. Met al zijn grilligheid. Waar niemand het voor het zeggen heeft.
Het heeft alleen zin om er met elkaar voor te gaan. Er te zijn.

Het leven gaat door. En we halen er uit wat er in zit. Dat doet zij ook. En dat ga ik ook doen.

En zo toog ik gisteren met vrienden Rina en Kees naar Rotterdam; voor een theatervoorstelling van De Tunes in Walhalla. Kaartjes waren al maanden geleden gekocht. Vooraf een happie bij “De Matroos en het Meisje”. En daar heb ik erg van genoten. We lopen langs de Fenixloods, waar we met Leo nog waren om daar te borrelen en hapjes te eten. Mooie herinnering. De voorstelling van de Tunes was geweldig. Het was een fijne avond.

En dan weer naar huis. Tegen twaalven nog met de andere zus in de auto aan de telefoon. Ik rijd het dorp binnen. En besef dat het nu zo belangrijk is een plek te hebben waar ik me thuis voel als de wereld schudt. En die plek is mijn huis en het dorp. En het is ook de plek in de kring om me heen die gevormd wordt door mijn familie, mijn buren, vrienden. Want alleen op die manier kan ik het aan, het normale leven.

En dan maar weer op zoek naar nieuwe schoenen.

PS. Lezers die haar kennen wil ik (namens haar) vragen haar voorlopig niet te bellen of te appen. Of iets op haar facebook te schrijven. Mocht je iets willen laten horen in de vorm van een kaartje of anderszins, neem dan contact met mij op. En mensen op facebook stuur me dan een privé berichtje.