Ik ben nog steeds goed bezig. En het schiet ook al op. Maar ik hoor wel stemmen. Er is een ‘doe-weg’-stemmetje. En die is het vaak niet eens met het ‘zonde-zonde’-stemmetje. Zo zegt het doe-weg stemmetje dat ik de elastische tape voor de stoma van Leo weg moet doen. Maar het ‘zonde-zonde’ stemmetje zegt dat je daar hele goeie blarenpleisters van kan knippen. Want weet je wel hoe duur die Compeed pleisters zijn? Ik heb dus eergisteren een stukje ervan afgeknipt en die op mijn hiel geplakt, om te testen. Vandaag heb ik het van mijn hiel gehaald. Het is gewoon hetzelfde als compeed. Ik houd ze dus!

Zo heb ik ook ooit met een luchtslang van het ademondersteuningsapparaat van Leo de afvoer van de caravan aangesloten op de vijver, zodat ik de schoonwatertank kon verversen. Maar ja, ik heb nog 8 van die slangen en het ‘zonde-zonde’stemmetje is nog in conclaaf met het ‘doe-weg’-stemmetje.

Met de beenbandjes  van Leo heb ik de parasol bij elkaar gebonden. O zo handig met dat klitteband.

Ik heb ook nog wat brilletjes… In allerlei sterktes. Heb ze steeds bewaard want soms werd de leesbril ineens geschikt als verweg bril. Maar ik heb er nu wel een heleboel.

Wegdoen…. Het is een missie. Ik probeer ook slachtoffers te vinden aan wie ik dingen kan slijten zodat ik er een fijn gevoel bij krijg. Om ze gewoon ongevraagd dingen in de maag te splitsen. Mijn zus Janny, pedicure, krijgt een doos met splitgaasjes. Dat weet ze zelf nog niet maar ik sta erop dat ze die meeneemt. Hartstikke duur spul en steriel. Daar kan zij vast wel wat mee.

Ik heb ook de administratie rond het PGB en de WLZ op de zolder gezet. Samen met een aantal herinneringen van Leo. Ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen alles weg te doen, hoewel ze mij niets doen. Juist enige tijd geleden is ook de ex van Leo overleden, dus aan haar kan ik het ook niet meer geven….

Er is ongeveer een vierkante meter met spullen van Leo. Buiten de administratie van de Hollandsch Diep, die keurig is opgeborgen; elk jaar een wijndoos. Van de huiswijn van het schip; Four Seasons.

Als ik het zie, maakt het me ook triest. Is dit dan wat overblijft? Een vierkante meter met spulletjes? Maar dat denk ik niet lang. Het is slechts het materiële. Dat is het enige tastbare.

Ja, ik relativeer het allemaal wel. Maar het doet me tegelijkertijd erg beseffen dat het leven eindig is. Ik vind op die zolder ook nog een paar herinneringen aan mijn vader. En mijn moeder. Ik heb geen existentiële crisis maar ben nog nooit zo veel bezig geweest met de vraag wat ik eigenlijk wil in dit leven. En wat ik doe met mijn tijd. Enzo. Wat laat ik na… En wat doe ik nú? En is dat wat ik nú doe wat ik nalaat? enzovoorts.

Stemmetjes, gedachten. Ik ‘overleg’ nog regelmatig met Leo. Zeg hem dan dat de schutting met deze storm nog steeds staat. Vier jaar geleden liet Leo de tuin aanleggen.

Maar soms blijft Leo ook stil. Als ik hem vraag wat ik met de pacemaker van zijn vader moet doen ;-).

Ach, ik zit heerlijk te klooien met allemaal dingetjes. En gisteren ging ik even langs bij de plaatselijke kringloop. “Alles Wisselt”. Om te informeren hoe ik daar spulletjes kan afgeven.  Er zaten drie heren gezellig aan de koffie. En ondertussen liep ik even rond. Ja, als je er dan toch bent. En toen vond ik me toch een mooi dienblad. Er kwam weer een ander stemmetje dat zei dat ik dat toch echt daar niet kon laten staan.

“Mooi zeg” zei ik tegen een van de heren met wie ik 10 Euro afrekende. Kwaliteit mag wat kosten. “Ik ben juist aan het opruimen en nu neem ik toch weer iets mee….” zei ik terwijl dat totaal niet ter zake doende was. Want dat is niet iets waar zij mee zitten. Maar hij zag blijkbaar de twijfel in mijn ogen en keek mij bemoedigend aan. “Ja, daarom heet het ook ‘alles wisselt’, is toch mooi?”.  Zo stelde hij me gerust. Ik heb overigens een fantastische bestemming voor het dienblad gevonden.

Alles wisselt…. Zouden ze ook een pacemaker willen hebben?