Het tart alle wetten van doelmatigheid; met meerdere dingen tegelijk bezig zijn. Gebrainwashed ben ik. Want ik zou moeten focussen. Me storten op één ding. Alleen dán bereik je doelen. Kom je verder.

Maar dat is niet hoe het nu werkt in huize Musch. Terwijl ik op de grond met een latexrolletje achter de WC kruip. “Wat een @#$%-klus” denk ik. Of het ligt aan het weer, aan het voorjaar, of wat er in de afgelopen tijd is gebeurd weet ik niet, maar het lijkt alsof het er allemaal niet toe doet. “Waar ben ik mee bezig” denk ik, terwijl de zuinig bewaarde afplaktape voor de 13^e keer afscheurt  op een plek waar dat niet moet.

“Ik zoek wel weer echt werk” mompel ik. En in gedachten maak ik een afweging;  “Wat is erger; met de latexroller achter de wc liggen of ’s ochtends in de file op de A29.”…

De balans op de schaal van ellende lijkt door te slaan naar de latexroller en in wanhoop schenk ik nog maar eens koffie in.  Dan doe ik de deksel op de latexpot en denk: “morgen weer een dag”.

En dan denk ik terug aan het gesprek met Wim.

Wim, die ik al jaren ken,  had ik uitgenodigd voor koffie in de camper, ergens aan de waterkant in Rhenen. Mooi te combineren op de terugweg uit Almere, waar ik de spoelföhninstallatie had gebracht naar vrienden, van wie de man Parkinson heeft. Zo blij dat ik een bestemming voor het ding heb gevonden. En zo fijn elkaar weer eens te spreken. (En omdat ik toch in Almere was, ben ik meteen eens langsgeweest bij Petra en Jasper, een medeblogster met een ernstige spierziekte en een PGB (zie hier haar blog…). Wat leuk elkaar in levende lijven te ontmoeten. )

Ik wilde vooral afspreken met Wim omdat ik huiverig ben terug te keren in mijn vak. Waarom? Omdat ik overal van die opgeklopte lucht zie. Dikdoenerij en snel scoren ten koste van alles. En omdat ik daar slecht tegen kan. Ik wilde weten hoe hij daarmee om gaat, want Wim houdt ook niet van lucht. Dat weet ik omdat ik hem persoonlijk ken maar dat blijkt ook uit zijn blogs die ik al jaren lees. (www.wimaalbers.nl)

Tijdens de appelflap bespraken we de opties van mijn terugkeer naar de “echte” maatschappij. “Weet je, Wim, ik wil wel terug maar ik stel dan mijn eisen!”. “Geen korte termijn doelen, geen vinkjescultuur, respect voor medewerkers en een ‘acceptabele’ hoeveelheid lijken in de kast en geen heel kerkhof, “. Ik was aardig op dreef en at steeds gretiger mijn appelflap. Spits, die altijd reageert als er opgewonden wordt gesproken, lichtte zijn kop op en leek me vragend aan te kijken…

Wim schrijft  blogs die hout snijden; kort en to-the-point. En zo praat hij ook. Dus nadat ik me heftig had zitten opwinden, zei hij: “Je kunt het ook omdraaien”…. “Je kunt ook gewoon zeggen dat je alle opdrachten wilt aannemen die voldoen aan jouw standaarden en dat je zo-en-zo werkt… ”…. Tja, dat klinkt wel meteen heel anders.

“Ik kan ook voor mensen de PGB-administratie gaan doen”, zei ik tegen Wim. “Of terug in de zorg”.  “Oh ja, en ik ben bezig mijn huis op te knappen voor verhuur”.

Het klonk allemaal niet zo strak. En het klonk al helemaal niet als ‘focus’. Maar na een paar bakken koffie ontstond er toch iets. Rust.

Want ik hoef nog niet te kiezen. Ik kan nog wel even door op deze manier. En eigenlijk heb ik gewoon een plan. Ik heb eerst na het overlijden van Leo een camper gekocht. Ben gaan reizen. Heb daarna mijn huis opgeruimd. Ben nu mijn huis aan het opknappen. Wil mijn huis als het klaar is kortdurend gaan verhuren. Heb het daarom inmiddels op Airbnb gezet (zie deze advertentie op Airbnb). Heb inmiddels samen met zus Trudy en zwager Rob een camping gevonden om dit seizoen voor hen de caravan op te zetten (want die lekt niet!).

Het plan is dus om het huis verder op te knappen. De caravan in orde te maken en naar Stellendam te rijden. Dan te genieten met Trudy, Rob en Tamisha, zij in de caravan, ik in de camper, En dan, dan, als het allemaal een beetje loopt, ga ik weleens de bureau’s actief benaderen, website maken, en netwerken. Voor het vinden van een interimklus. Maar dat sluit niet uit dat ik voor iemand de PGB administratie doe, of in de zorg werk, terwijl ik mijn huisje af en toe verhuur, of… Waarom niet kijken of ik dingen kan combineren? Of niet! In elk geval stap voor stap. Waarbij de stappen niet in één rechte lijn hoeven te lopen.

En ondertussen geniet ik van uitstapjes met de camper, overnacht ik op opritten en bij kampeerbosjes. En bubbel ik in de sauna. Ga naar de film en ga een nieuwe bril uitzoeken.

Dat verven komt ook goed. Nu ik weer wat rust heb omdat ik weer even opgeschreven heb dat ik niet als een kip zonder kop bezig ben. En het verven wordt ook een stuk leuker als ik een van de hoorspelen van Peter van Bruggen op zet. Hij maakte jaaaren geleden het radioprogramma “Het Weeshuis van de Hits” en nog meer pareltjes. Met het overlijden van de baas van Ikea verleden week luisterde ik nog eens naar een uitzending van Peter over Ikea, het verschijnsel Woonboulevards, het ontstaan van Pasen (en Pasen en Woonboulevards hebben met elkaar te maken) en dat afgewisseld met aangename muziekjes. Eigenlijk….. kijk ik wel uit naar dat verven. Nou ja, bij wijze van spreken dan.

Eigenlijk is het heel simpel.

En eigenlijk is het een Dijk Van Een Plan. Maar soms moet ik het plan nog een keertje aan mezelf uitleggen. En niet vergeten dat een Plan niet altijd een einddoel is, maar dat het ook een wég kan zijn. Dat is helemaal niet SMART maar wel slim!

En er is maar één ding waar ik me op zou kunnen focussen, als het dan toch moet, namelijk de rust te vinden onderweg op die weg

ooohhhmmmmmm