De kop is er af. De eerste gasten zijn weer vertrokken en de tweede heeft maandag ingechecked.

Het liep harder dan ik dacht. Na de verf-, lak- en opruimsessies had ik mijn huisje op een boekingssite gezet. En het stond er nog niet koud op of de eerste boeking kwam binnen. Vier dagen met Hemelvaart. Maar kort daarna kwam er nog eentje. En nog eentje. En nog eentje. En óók eentje die al snel wilde komen.

En zo liep ik toch nog wel enigszins in de stress afgelopen vrijdag mijn laatste rondje door het huis. Het was leeg, schoon en uitnodigend. En de persoonlijke spulletjes stonden achter zelf gefabriekte luiken die met een stang en een slotje vergrendeld waren. De inloopkast op de slaapkamer was afgesloten en ook de voorraadkast heb ik met een vernuftig systeem tijdelijk ontoegankelijk gemaakt.

Er zijn keuzes gemaakt. Mogen de gasten mijn olijfolie gebruiken? Mijn koffie-apparaat? Mijn föhn? Mijn strijkijzer? Mijn stereo-installatie?

Langzaam maar zeker zag ik steeds meer voor me hoe het er uit zou moeten gaan zien.

Bert timmerde een hek tussen de voor- en achtertuin, zodat nu duidelijk is wat privé-terrein is en wat voor de gasten bedoeld is. Gerard pimpte de keuken. Carolus maakte van mijn koffie apparaat een floating coffee device. Rob sausde de benedenverdieping en de luiken. Trudy voorzag me van verfklusvriendelijke (lees: kant-en-klare) maaltijden. En diverse vrienden en familie verleenden me geestelijke bijstand en hoorden me eindeloos aan over mijn verhuurplannetjes.

Met het verhuren van mijn huisje verdien ik een centje bij. En dat is altijd fijn. En als het niet goed meer voelt, dan stop ik er mee. En dan heb ik er helemaal geen buil aan gevallen. Want ik heb feitelijk niets geïnvesteerd op wat nieuw beddengoed na. Voorlopig word ik steeds enthousiaster.

Ik heb de smaak nu al te pakken. Terwijl ik tegen mezelf heb gezegd dat ik eerst maar eens moet gaan ondervinden hoe dit voelt. Maar alles klopt. Ik maak het mensen graag naar de zin, zelfs als dat betekent dat ik ze gewoon vooral met rust moet laten. Ik zit niet te wachten op meer sociale contacten. Maar wel vind ik het leuk om ambassadeur te zijn van mijn dorp, mijn eiland, mijn land. Ik vind het leuk als ik een goed huisje kan verhuren. Een rustig, gezellig, comfortabel, compleet huisje. Waar mensen met plezier in vertoeven.

Ik heb het er maar druk mee. Want de informatie op de boekingssite kan nog beter. Ik wil meer informatie in het huisje voor de gasten. Ik wil een logo, visitekaartjes. Ik moet snel met mijn boekhouder gaan praten over de do’s en don’ts. Ik wil alle rommel die ik nu over heb nog weg doen. Ik moet snel tv gaan aansluiten, de kitranden vernieuwen, de stijlen nog lakken, de zeepbak van de wasmachine schoonmaken, de gebruiksaanwijzing van het huisje in het Duits laten vertalen, mijn Duits ophalen, de vloer in de was zetten, de nieuwe luxaflex tzt bevestigen, rolgordijnen kopen voor de slaapkamer, een nieuw vloerkleed kopen en een kleine salontafel bij de kringloop, de kastanjeboom kappen want die is ongeneeslijk ziek, …..

Het komt de laatste weken weer voor dat ik bekaf ben en oh, wat is dat heerlijk. Wat slaapt dat goed. Ik heb weer een doel. Mijn huisje verhuren. En mijn huisje nog leger maken, zodat het nog makkelijker in de verhuurstand geschoven kan worden. Nog meer zooi uit mijn huisje is heerlijk. Het werkt verslavend. Ik heb nu al kasten leeg gemaakt voor de gasten en weet je, ik wil gewoon dat die leeg blijven, ook als ze weer weg zijn. Alles wat ik beetpak, bekijk ik nu anders. “Is dit het waard heen en weer gesleept te worden?”.

Persoonlijke spulletjes die me dierbaar zijn en waar niets mee mag gebeuren…. Ja, die heb ik wel. Maar het zijn er niet veel. Ook mijn meubels zijn me wel dierbaar maar als er iets mee gebeurt krijg ik er geen buikpijn van. 90% van mijn inventaris is van de kringloop. Behalve mijn mooie blauwe schaaltjes. Ik heb overwogen die weg te zetten want daar ben ik aan gehecht. Maar ik laat ze staan. Dan mogen de huurders er ook van genieten. Als er eentje valt is het jammer. Maar het is maar een schaaltje. De stereo is me ook dierbaar. Ik moet me nog verdiepen in een eventuele verzekering. Maar Leo wa s tegen verzekeringen en die had het als huurder zeer gewaardeerd als er een goede installatie was. Ik wil angst niet laten regeren. Shit happens. Vooralsnog is de stereoinstallatie het duurste wat er in mijn huis staat. Ik heb overigens wel een verhuurdersaansprakelijkheidsverzekering (mooi woord voor galgje) afgesloten. In verdere eventuele verzekeringen ga ik me nog verder verdiepen, mens ik heb het zo druk.

En ze mogen ook mijn badeendje gebruiken.

Ja, persoonlijke spulletjes. En dan het idee dat er mensen i n je bed slapen. Ja, daar moest ik ook aan wennen. Maar daar was ik ook gauw klaar mee. Ik slaap toch ook zonder enig probleem in een bed in een vakantiehuis? Wel heb ik mijn eigen beddengoed en gebruik ik matrasbeschermers. Maar verder..

Oké. Ik heb ook de foto van Leo van de muur gehaald. Maar die zou er alle begrip voor hebben. Hij wist precies wat het betekent om je leefruimte ter beschikking te stellen aan gasten. Op de Hollandsch Diep was de salon het gehele seizoen voor de gasten. Pas in de winter werd het weer de eigen huiskamer. Ik ben dus wat dat betreft ook wel aan dat fenomeen gewend.

Ik kan me verheugen om mijn berging in de tuin op te ruimen en alles wat daar is verzameld weg te brengen naar de kringloop of anderszins, zodat daar ook weer ruimte ontstaat. En dan wordt het verhuurmechanisme een geoliede machine want de infrastructuur is er al.

Ik zelf vertoef namelijk in mijn camper als mijn huisje verhuurd is. Met alle voorzieningen. Douche, toilet, keuken, verwarming, airconditioning (heb ik thuis overigens niet!), tv, zithoek, logeerkamer, koelkast, vriezer. En die staat op mijn erf waar ik electriciteit heb, en water. Mijn toiletcassette op het riool kan legen en mijn vuilwatertank. Waar ik een sfeervolle overkapping heb voor de zwoele zomeravonden. Waar ik aan het water kan zitten. Waar ik privacy heb omdat de gasten hun eigen ingang hebben en niet door mijn gedeelte hoeven….

Ik ben graag in mijn camper. Zo zat ik gisteren met mijn benen omhoog van een wijntje te genieten. Ik had een bosje bloemen gekocht, en had net Spits uitgelaten. Die voelt zich ook thuis in de camper.

Ik kan me al verheugen op de zomer. Er is al een boeking van 10 dagen en een van 14 dagen. Jij mag bedenken wat ik in die tussentijd ga doen. Op stap met de camper. Of daagjes vanaf huis. Een nieuwe bril kopen (o nee, die heb ik al!!). Wandelen, zwemmen, op visite, winkelen, ik heb ook mijn kleine autootje nog. Mijn leven gaat gewoon door als ik een “verhuurtje” heb… Zo zit ik ook deze blog te schrijven bij Anita en Hennie in Leerdam. Ga ik vanavond ik Oude-Tonge naar de sauna, hoop ik morgen de nieuwe Proeverij te zien, en ga ik volgende week de caravan schoonmaken en klaarmaken voor vervoer naar de camping.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik nadenk over wat de mensen ervan zullen denken. Zo’n beetje een roma-achtige levensstijl, met je caravan, en camper zo, en dan nog wel op je eigen erf.

Maar eigenlijk ben ik ongelooflijk hip en duurzaam. Ik verhuur mijn eigen woning, zodat er niet méér recreatiewoningen gebouwd hoeven te worden (zo benut ik bestaande bouw boven nieuwbouw). En mijn camper s gewoon mijn eigen “Tiny House”. Oké, het is wel een diesel, maar ik kan niet alles tegelijk…

“Nee, Musch”, zeg ik dan tegen mezelf, “weet je, zo met je campertje op toer, en je huisje verhuren, dat vinden wij niet raar……”