Het is wel meteen de vuurproef. Overnachten in de camper in de koudste nachten van maart sinds 1909 als ik me niet vergis. Als ik dit overleef, dan kan niets me meer gebeuren. Maar het zorgt wel meteen voor wat hoofdbrekens. Want moet ik nu de buitenkraan niet afsluiten? Zo erg vriest het nu niet. Dus ik nam de gok.

Maar gisteravond probeerde ik de kraan open te draaien en toen kwam er geen water uit. Dus die was bevroren! Ik kom mezelf wel voor de kop slaan. Gelukkig was het loos alarm want vandaag kon ik probleemloos mijn watertank vullen.

Je moet wel een sterk hart hebben om een camper te hebben. Want er kan veel kapot gaan. Zo stopte de gaskachel er gisteren ineens mee. In deze kou! Ik had een gasfles gewisseld en toen ging hij niet meer aan. Rood lampje. Een paar keer opnieuw geprobeerd. Ook na een tijdje. Dus ik moest gaan slapen met een electrisch kacheltje. Dat is niet fijn. Maakt herrie. En dan lig je te balen. Kapotte kachel. Wat gaat dat betekenen? Grote reparaties?

Vanmorgen nog een keertje geprobeerd. Maar nog steeds geen sjoege. Op die momenten word ik wel een beetje onzeker. Ga ik weer twijfelen. Is dit nou geen gekkenwerk? Maar ik leg dat weer naast me neer. Een camper is kwetsbaar en er kunnen dingen stuk gaan. Zo simpel is het. En ik bedacht me ook dat ik niet moet verwachten dat ik nooit meer een stressmomentje zal beleven. En om de pijn te verzachten riep ik nog even wat stress- en frustratiemomentjes uit mijn vorige leven op. Het maken van een purchase order in een boekhoudsysteem. Het bijwonen van vervelende vergaderingen. Het moeten knijpen in een contract terwijl dat eigenlijk niet kan. De files. De onzinnigheid van bepaalde managementprogramma’s. Joh, die kachel. Hahaha. Is dat alles???

Dus ik belde het camperbedrijf op.

Op die momenten moet ik sterk aan Leo denken. Die natuurlijk ook eigenlijk continu achter de feiten aanliep op het schip. Altijd was er wel iets kapot of ging er iets kapot.  “Wen er maar aan” zei hij dan.

En als hij dan iets moest laten maken dat veel geld kostte, of iets duurs moest kopen zei hij steevast: “je moet het zó zien; je moet blij zijn dat je het kunt kopen, of dat je het kunt laten maken…. “. Dus toen ik vanmorgen naar het camperbedrijf reed, waar ik de laatste tijd dus wel wat vaker kom, bedacht ik dat het fijn was dat er zo’n bedrijf op ons eiland is. Dat ik er direct terecht kon. Dat ik het kon laten maken. Kijk, dat voelt meteen anders….

Gelukkig was dit ook loos alarm. Kort nadat de camper naar binnen gereden werd, kwam de monteur naar me toe en zei dat de kachel het gewoon deed ;-). Vraag niet hoe het kan maar geniet ervan….

Dat was weer een meevaller.

Op de terugweg ging ik even naar het Ooltgensplaatse sluisje waar ik Willem en Ine ontving in de camper met koffie, omdat we een wandeling gingen uitzetten.

En afgelopen weekend heb ik de flamingo’s gezien met een bont gezelschap.  Zo’n gezelschap dat verschillende delen van je leven op een prachtige manier samen laat smelten. Een paar vrienden uit mijn tijd in Delft, die ik ken sinds 1981. Twee vriendinnen, die 17 jaar mijn collega bij Pfizer zijn geweest en met wie ik lief en leed heb gedeeld. Mijn lieve zus Jannie met kleinkind. En last but not least mijn huurder ;-); een Portugese ingenieur die ook graag de flamingo’s wilde zien. En die uiteraard zijn ogen uitkeek. “I have never seen flamingo’s in Portugal”…..

Ik leef in de camper en doe ondertussen allemaal leuke dingen. Donderdag ging ik naar de sauna, vrijdag naar oud-beijerland om een verlengsnoer te kopen voor de wifi zodat ik nu goed internet heb in de camper. Zaterdag op de borrel bij Madeleine. Zondag zag ik de flamingo’s en daarna at ik kibbeling in Restaurant Grevelingen. Gisteren dus de koffie en het uitzetten van de wandeling na een bezoekje aan de garage. Gisteravond bijeenkomst in de Proeverij met de fotoclub. Morgen naar Den Bosch, lunchen bij zwager en schoonzus met zwager en schoonzus. Woensdag lunchen met oud-collega. Donderdag de gast uitchecken en afspreken met andere pfizercollega’s. Dan vrijdag naar de borrel in de Proeverij. Oh, ik heb het erg druk met dingen waar ik nu tijd voor heb. Dat lijkt een contradictio in terminis maar je begrijpt wat ik bedoel….

Maar wat is dat heerlijk.

Het is klerekoud. Maar de camper is warm. En ik ben zo blij dat het werkt. Het kan alleen maar leuker worden. Als het warmer wordt. Als ik buiten kan zitten. Lekker in de tuin kan werken. Met de camper aan het water kan zitten. Op een stoeltje in de zon.

Maar nu, nu heb ik het ook naar mijn zin. Gewoon omdat mijn plannetje werkt.

Ik kreeg gisteren nog wel de vraag “Syl, heb je nu wat rust?”. Ik werd wat overvallen door de vraag. Maar het was een goede vraag. Ik  zat er die avond even over door te denken. En eigenlijk raakte de vraag me. Ik moest er zelfs van huilen. Maar dat kan ook door de wijntjes komen.  Ik vroeg me af wat rust betekent. Ik lees altijd over mensen die zich na een ingrijpende gebeurtenis zoals de dood van hun geliefde storten in allerlei dingen. Die dan na een tijd de klap krijgen. En dan vraag ik me af of mij dat ook gaat gebeuren.

Maar ik denk dat het leven niet geschikt is om altijd rust te hebben. Ik heb geen rust, want ik ben bezig. Maar ik heb wel vrede met wat er is gebeurd. Met de dood van Leo. Hoewel het veel verdriet geeft.

Ik ga niet zitten wachten want waarop moet ik wachten? Mijn leven is totaal veranderd en wordt nooit meer hetzelfde. Maar ook als Leo er nog geweest zou zijn en gezond zou zijn gebleven sluit ik niet uit dat mijn leven zou veranderen. We hadden immers het plan voor de camping in Noorwegen.

Ik heb een gezonde spanning over deze nieuwe stap. Een stap die niet zo gebruikelijk is. Geen mainstream. Ik weet waar ik mee bezig ben. Maar niets gaat vanzelf.

Kijk, dát besef, dat geeft me rust….