Beredruk heb ik het. Niet eens tijd om een blogje te schrijven. Inmiddels heb ik drie verhuurtjes achter de rug en één echtpaar huurt op dit moment. Ik schrijf deze blog in Barendrecht, waar ik met de camper twee nachtjes verblijf aan de Oude Maas. Schepen trekken voorbij. Water is altijd rustgevend. Het geronk van de scheepsmotoren stoort me niet. Het is rustig op de camping.

Ik kan goed wennen aan mijn nieuwe bestaan. Ik verblijf soms gewoon thuis, in de tuin met de camper. En soms trek ik erop uit. Maar ondertussen draait het leven gewoon door. De caravan is inmiddels door Wim in Stellendam gebracht. En met zwager Rob heb ik de voortent er aan gezet.

Het was toen smerig regenachtig weer. De grond van de camping was zompig. En zo was mijn humeur ook wel. Het was dat Rob toch de moed had om te beginnen met de voortent…  Tussen de plassen door stortten we ons op de puzzel van de stokken en de lappen. Ongelooflijk dat er dan toch ineens iets staat…

De dag daarna was het Pasen. En ik was ziek. Dat kwam goed uit. Geen afspraken en ik was met de camper op dezelfde camping gaan staan. Heerlijk rustig. Goede plek om uit te zieken. Gelukkig was Eetcafé de Stelle (wat een heerlijke tent) aan de binnenhaven van Stellendam open en ik heb daar kibbeling gegeten in het kader van vergelijkend warenonderzoek.

De caravan staat het hele seizoen in Stellendam. Met name voor Trudy, Rob en Tamisha. Ik heb toch maar even aan de receptioniste uitgelegd hoe het zit. Want een caravan, uit Ooltgensplaat (30 minuten rijden), die daar drie jaar in de tuin heeft gestaan, die van mij is, maar waar mijn zus en zwager vakantie in gaan houden, terwijl ik met een camper rondrijd? Dat roept wat vragen op. Ik vertel dat de caravan eigenlijk een ‘mantelzorgcaravan’ is geweest. En vertel van Leo. Dat ik daar soms in sliep om zo af en toe eens dóór te kunnen slapen terwijl een verpleegkundige dan de zorg overnam ‘s nachts en om soms even mijn eigen plek te hebben. Er gaat altijd wel een film draaien als ik daar over vertel. Toch voelt het goed het te vertellen.

Ja, die caravan stond er, de voortent er aan. Maar ik voelde me die dagen ineens wat down. Het was denk ik de combinatie van de sterke wind en daarmee bij mij de angst dat de voortent weg zou waaien. De zompige grond die nooit meer zou opdrogen. Spits die mank liep. De navigatie die kapot is. Mijn grieperigheid.  De druilerige regen en kou. En de constatering dat het seizoensplekje van de caravan naast een familie met tig kinderen ligt, inclusief trampoline, partytenten, een voortent zo groot als een circustent. Ik had het even helemaal gehad.

Maar de voortent bleef staan en doorstond de wind. De regen hield op. Spits loopt weer iets beter. De navigatie is opgestuurd. Ik ben weer beter. En de kinderen lijken rustig en goddank is er de leerplicht. Ze moeten toch echt naar school op die 6 weken na…

Zo kwam ik wel door mijn voorjaarsdip en de dag na Pasen ging ik naar een verjaardagsfeest van een 100 jarige in Hoek van Holland. Ik ken haar al sinds mijn 6^e of 7^e…. Heel bijzonder….

En woensdag bezocht ik de vorige eigenaren van ons huisje en overnachtte op de oprit van hun buren. De volgende dag naar Dordrecht, waar ik overnachtte in de Jachthaven. Vriendin Pauline kwam eten. Een heerlijke stek en mooi ook om Spits lekker uit te laten. Langs de Merwede…. Je kunt niet lekkerder wakker worden als je de luikjes opendoet en uitkijkt over allemaal bootjes.

Vrijdag een A-lokatie op het erf van Rina en Cees. Wij gingen naar de film in Rotterdam terwijl Spits zich vermaakte met beau, de hond. En met Cees uiteraard…

Zaterdag wild gekampeerd voor een kampeerterrein in Brabant (Oosterhout) waar ik dorpsgenote Laura en haar man Klaas bezocht. Ik wist dat ze een klein maar heel mooie woning in het bos hebben en ik heb daar genoten van een heerlijke barbecue en lekker gefilosofeerd over huisjes en campers en huisjes en campers en huisjes en nog meer huisjes en ik werd heeeeel erg hebberig van het huisje dat zij hebben en ook nog andere huisjes die daar staan maar …. Ik heb al een huis…

Dan op zondag een dagje op het eigen erf. En eigenlijk is dat ook een triple-A lokatie. Perfecte wifi, electriciteit, water, afvoer van toiletcassette op riool en vuilwatertank legen op riool, heerlijk de ruimte voor Spits in de omheinde tuin (hoewel hij toch voornamelijk in de camper ligt – deels omdat hij gewoon schijterig is voor hommels die je nu overal hoort ), stilte, een grote overdekte picknicktafel, een zalig bosje om de hoek, een vijver met zoveel leven dat je er nooit genoeg van krijgt….

Kijk, als je in je camper zit en vanaf je luie stoel ziet dat er een merel in de vijver zit te badderen, als je vanuit je luie stoel de lammetjes op de dijk ziet, als je de beginnende bloesem van de appelboom ziet, als je de kikkers ziet en het zonnetje voelt… ja, dan denk je echt. Dit is ook een heerlijke plek.

Maar… ik kan toch ook niet genoeg krijgen om te karren met die camper en dan leuke dingen te doen. Vandaag had ik een broodjesdate met zus Trudy in Heinenoord. En morgen komen zwager en schoonzus Sia en Rien eten in de camper. Met uitzicht op de schepen. En dan woensdag maar weer ’s op huis aan.

Maar huis, dat is ook mijn camper. “Home is where I lay my head”… zei Leo altijd. En zo is het!