Het is half 10 en ik zit aan de koffie. Uitzicht op het water, met een strandje. Spits is bij de trimmer. Het strandje ligt verborgen bij Stad aan ’t Haringvliet. En dat durp heet niet voor niets zo. Ik ken het plaatsje. Met Leo overnachtte ik hier toen we net ons nieuwe Fordcampertje hadden gekocht. Proefslapen noemden we het. Met een wijntje, hapjes, en knusheid. Het sliep goed. Een mooie herinnering. En nu zit ik hier met koffie en de laptop. Ook mooi.
Ik moet wel gniffelen als ik naar het spiegelende water kijk en de kwetterende vogeltjes hoor. Een kieviet. Twee zwaluwtjes op het volleybalnet. Ganzen. Verder stilte. Het is heerlijk. Mijn huisje is verhuurd.
De techniek staat voor niets want ik kan gewoon een blogje posten. Of een rekening opmaken. Zo stopte ik onlangs op een parkeerplaats langs de A29 omdat ik me bedacht dat ik nog een rekening moest versturen aan een zakelijke huurder. Effe stoppen, bakkie koffie. Laptop pakken, via de hotspot van de telefoon internet op de laptop instellen. Rekening opmaken, even een PDF-je van maken en verzenden. De accu van de laptop kan nog wel even en in geval van nood heb ik een powerbank. En vaak denk ik “oh, als mijn vader dit eens kon zien”. Als kind van een Ericssonman ben ik opgegroeid met telefonie. “Ericsson staat voor telefoon en 99 andere systemen” stond er op de Renault 4, de auto van mijn vader waar hij als onderhoudsmonteur door het hele land reed.
Vandaag met Spits naar de dierenarts. Ik vind dat hij slecht loopt en ook niet wil lopen. Dus het is vandaag wel een spitsdagje.
Grote afstanden lopen kan ik op dit moment niet met Spits en het is lastig te weten waar ik goed aan doe. Teveel lopen is niet goed maar te weinig ook niet want hij moet wel in beweging blijven (net zoals ik). Ook weet ik niet of hij gewoon niet aan de lijn wil lopen omdat hij gewend is om los te lopen. Voorlopig vandaag maar even afwachten. Ik merk dat ik zelf ook steeds minder beweeg omdat ik Spits niet in de camper wil achterlaten.
Af en toe , zeker met warmte, is het niet makkelijk met Spits. Hij houdt bij warmte zeker van zwemmen dus ik ging pas naar het hondenstrandje in Stellendam, omdat honden op de andere stranden niet toegestaan zijn. Maar het was meer smurrie dan water helaas…. En spits zakte er met zijn poten in. Ik liep zelf op teenslippers maar deed die maar uit omdat die in de modder bleven plakken. Ik dacht gewoon door te lopen en dat het dan vanzelf wel weer hard zand werd maar dat werd het dus niet ;-(…. Ondertussen kreeg ik visioenen van opengereten voeten door japanse oesters en ik zag pieren brrr. ) Maar je hebt wat over voor je hondje. Na 10 minuten toch maar teruggekeerd. Sorrie Spits….
Dat zijn de momenten dat ik me soms schuldig voel omdat ik mijn huis verhuur en met Spits in de camper ben. Toen ik met Leo reisde, was het over het algemeen buiten het seizoen, en ook vaak op plekken waar hij los kon. Bovendien bleef Leo bij de camper als ik dan ging wandelen. Dan zetten we de camper op een koele plek.
Maar op de camping waar ik nu sta, (camping Fase in Oude Tonge) heb ik een hele fijne koele en rustige plek. Daar ligt Spits heerlijk onder de camper in de schaduw. Alleen is hij bang voor hommels en insekten en springt dan toch soms de camper weer in en kijk, daar word ik soms dus moedeloos van.
Het is gek, maar ik heb geen kinderen, maar ik kan me soms zo goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn soms om kinderen te hebben. Als ze niet kunnen uitleggen wat ze mankeren, wat ze voelen. Als je het beste voor ze wilt. Als je moet kiezen tussen jouw comfort en dat van het kind. Als je niet zeker weet wat je ziet. Als je niet weet waar je goed aan doet. Als je iets bedenkt wat dan niet werkt. Als je niet weet of iets komt doordat het warm is, doordat hij pijn heeft, omdat hij gewoon iets niet wil. Als ze bang zijn voor dingen en je kunt niet uitleggen dat ze daar niet bang voor hoeven te zijn.
Natuurlijk zijn honden geen kinderen maar je begrijpt wat ik bedoel.
De warmte, daar zit niemand op te wachten. Spits niet en ik niet. En niemand niet. Overigens kan ik me nog herinneren dat ik altijd hoopte op slecht weer toen we de boot nog hadden. Want Leo moest altijd lakken als het mooi weer was. Pas als er regen werd verwacht gingen we weg met de camper. Dus duimen voor een slechte weersverwachting.
Maar ach, zo’n zonnetje aan zo’n strandje met een briesje in Stad aan t Haringvliet, dat is dan wel weer lekker. Ik neem nog maar ’n bakkie.
Koffie op het strandje in Stad aan ’t Haringvliet
header: zoek de camper…. (op de camping Fase, Oude Tonge)
Syl 
Het is weer mooi Syl.
Och arme Spits… kan helemaal met jullie meevoelen. Dat je ziet dat er iets niet lekker zit, maar dat je er niet achter kunt komen wat het nu precies is… En honden zijn denk ik inderdaad gewoon soms net kinderen. Beetje jengelen en dwars zijn. Odin hier ook. Die is nu trouwens een beetje de kluts kwijt omdat ik de afgelopen dagen bij hem op de grond heb doorgebracht, op zijn ‘niveau’ zeg maar in plaats van in een stoel te zitten. Geen Spits hier, maar spit. Au.
ja, het kan ook gewoon dwarsheid zijn en moet ik weer s op mijn strepen gaan staan. Maar er is wel meer aan de hand denk ik. Hij heeft nu pijnstillers. Gewoon om te kijken of zijn gedrag verandert. Als zijn gedrag nu duidelijk gaan veranderen moeten we verder gaan kijken maar dan weet ik in elk geval dat hij pijn heeft. Of zoiets. Trial and error. Ja, voor Odin zal het wel even wennen zijn, en voor jou, om op de grond te liggen. Oh, spannend allemaal. Er komt een tijd dat jij en Jaap lekker in dat lekkere huis in Denemarken liggen en dat je dan terugkijkt naar deze tijd en dan denk je Pfffffff…….
Dat denk ik nu ook wel vaak hoor 😀 Maar sterkte voor Spits. Trial and error is inderdaad vaak het enige waarmee je ergens achter kunt komen…
Sinds de dag dat we elkaar kennen, ik voor het eerst (en laatst) bruine bonen kreeg van Leo lees ik je blogs. Ik geniet van jouw leven en hoe jij je laat leiden door de mooie dingen om je heen en de mooie herinnerinen samen! Ga door Sylvia ik blijf je volgen, wellicht snel eens bakkie doen! Grt Erik