Mijn leven staat de laatste tijd erg in het teken van recreëren. Zowel als recreant als exploitant…. Als huisjesmelker maar ook als campinggast of passant.

Het verhuren gaat goed en nog steeds loop ik gniffelend door mijn huis als ik weer een wissel heb. Het is ongelooflijk hoe vaak ik aan Leo moet denken. Als ik bijvoorbeeld de duivenkak van de picknicktafel aan het schrappen ben. Het doet me denken aan de talloze keren dat ik hem zei dat we fleecedekentjes aan boord moesten hebben voor de gasten. Voor als het kil werd. Leo was er tegen. Punt. Hij wenste daar nooit uitgebreid over te discussiëren. In de horeca discussieer je niet over dat soort zaken. En Leo had een horecaverleden. De chef bepaalt. En aan boord de kapitein.

Nu zul je je afvragen wat fleecedekentjes met duivenkak te maken hebben. Wel, ik denk te begrijpen wat Leo altijd voor ogen heeft gehad. Alles wat je aanbiedt moet schoon, heel en goed zijn. Dus als je fleecedekentjes uitgeeft, moet je die na elk tochtje checken op vlekken. En gaten. En je moet ze wassen. En opvouwen. Die picknicktafel is heerlijk. Maar je kunt het niet maken om hem te laten staan vol met poep. Eén flats kan nog wel maar een heel tapijt van poep kan echt niet. En ergens daartussen ligt een omslagpunt maar ik wist wel dat ik dat al dik voorbij was. Dus dan ga je met een plamuurmes en de tuinslang aan de slag.

Zo is ook  de voortuin een fleecedekentje. Die heb ik sinds kort ook ter beschikking gesteld aan de gasten. Zo’n lekker prieel en overkappinkje is lekker. Maar hoeveel spinnenwebben zijn acceptabel? Ja, Leo,  je hebt gelijk.Hoe meer je aanbiedt, hoe meer werk je hebt. Elke service die je claimt  te leveren is ook een afbreukrisico…. J

Zo loop ik wel steeds meer met een zakelijke blik mijn huis te poetsen. En zo is het ook uit zakelijk oogpunt dat ik op de site meld dat het bad geschikt is voor twee personen. Ik hoop namelijk dat ze er met twee personen in gaan zitten. Dat scheelt namelijk aanzienlijk in liters water. Het soortelijk gewicht van een menselijk lichaam is 1050 gram per liter. Iemand van 80 kilo neemt dus het volume van 76,19 liter water in beslag. Dus het is lucratief wat in te spelen op de romantiek en de huurders op de mogelijkheden van het bad te wijzen (wel subtiel natuurlijk)…  Met de aanname dat iemand niet geheel onder water verblijft stel ik de winst bij naar 50 liter….

Maar zodra ik verhuurder ben, ben ik meteen ook recreant. Het is een soort omgekeerd evenredige logica. Dan wijk ik met de camper uit naar mijn huiscamping (Camping Fase) in Oude Tonge en daar raak ik ook steeds meer ingeburgerd.  Chrishna en Hugo zijn mijn campingburen en zij hebben twee chihuahua’s.  Je kunt toch wel stellen dat je vrienden voor het leven bent als de buurvrouw je vraagt haar te helpen haar haar te verven?  Als tegenprestatie heeft ze macaroni voor me gemaakt en een ketting gehaakt.  De buurman heeft Turkse worstjes meegenomen van de turkse winkel en ik ga de buurvrouw leren een WordPress blog te maken.

Met de camper ga ik er ook regelmatig tussenuit en zo exploreer ik niet alleen Goeree-Overflakkee maar belandde ik ook op Tholen. Dit omdat ik aanvankelijk richting Krammersluizen wilde maar daar was het wat druk geworden door de vele windturbines in aanbouw, vandaar dat ik maar wat doorgereden ben. En dan kom je op het eiland Tholen.

Jemig, daar is het ook mooi. Ik stond op de camping Kruytenburg in Poortvliet (Agnes, volgende keer bakkie). Een prachtige camping met ruime plaatsen en dicht bij de Oosterschelde, maar dat is eigenlijk overal op Tholen natuurlijk…

Afgelopen week was ik in Anna Jacobapolder. Op de kaart had ik gezien dat daar weinig was dus daar wilde ik wel naar toe. En toen ik er reed zag ik een bordje met “Restaurant ’t Veerhuis”. Bij een Veerhuis is een veer en waar een veer is, is water, en waar een restaurant is, komen auto’s dus ik reed er naar toe. Wat een prachtig haventje. Een uitstekende camperplek voor overdag. Met prachtig uitzicht op de schepen, wat gezellig leven van vissers, fietsers, wandelaars….

Ik zat er voor mijn campertje in het water te turen toen ik een immense vis zag. Mijn adem stokte. Niemand die het zag, al die vissers zaten aan de andere kant van de pier. Ik stond op en wilde ze gaan vragen wat voor vis het zou zijn. Het water kolkte en kolkte en het moest echt een joekel zijn! Plotseling kwam er een kop boven water. Een zeehond! Het was een zeehond! De zwarte kop had wel een beetje rare vorm, en die nek, dat klopte niet. Maar toen besefte ik dat ik naar een duiker zat te kijken. Het haventje van Anna Jacobapolder is een mooie duikstek… Ik ben blij dat ik de vissers nog niet had gewaarschuwd. Wel vonden de vissers het wat raar dat ik zo liep te lachen…

Ook Sint Annaland ligt op Tholen. Ja, bij die chaletjes… maar de natuur is er prachtig. Hierbij een diashowtje…. Je ziet de berenklauw en de bedden met japanse oesters, die vrij vallen bij eb.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Woensdag bevond ik me in een ander toeristisch gebiedje. Ik bracht zwager Rob en zus Trudy naar hun hotel in Kijkduin waar ze een aantal nachtjes hadden geboekt. Onderweg deden we een koffiestop met de camper in natuurgebied de Broekpolder in Vlaardingen. En al rijdende er naar toe, zo ter hoogte van de Europoort, hoorde ik Trudy zeggen “Ik ruik de zee”. Mijn zus heeft een weergaloos gevoel voor humor en ik kwam werkelijk niet meer bij. Maar het bleek dat ze dus echt de zee rook omdat ze in gedachten al bij Kijkduin was… Het was een tocht vol nieuwe ervaringen, onder andere voor Trudy, die heeft gevoeld hoe het is om rijdend het toilet te gebruiken. Dat kan met een camper. Met uitzicht. Oog in oog met een vrachtwagenchauffeur terwijl jij zit te … Maar hij kon haar niet zien; daar zorgt het hor dan wel voor. Wij vermaken ons wel onderweg.

Maar ondanks deze nieuwe ervaringen was Kijkduin toch een en al jeugdsentiment. Met volop flashbacks. Voor Trudy en Rob en ook voor mij. Ik kwam er vaak toen ik in Delft woonde. Voor mij is Kijkduin de plek waar mijn leven eens een belangrijke wending nam. Sterker, ik nam die zelf want ik maakte het uit met mijn vriendje. Ik weet nog exact waar ik dat deed, op dat paadje achter het hotel. Grappig dat ik Kijkduin altijd associeer met die gebeurtenis.

Kijkduin is wel veranderd. Er komt een nieuwe boulevard of een stukje erbij of zoiets. Maar het begint wel een beetje op Disney te lijken. Voor het hotel stond een hoogwerker met een soort grote vergadertafel met stoelen er aan die dan omhoog getakeld werd. Boven werd dan eten geserveerd. De plakken rosbief vlogen je bij wijze van spreken om de oren maar hinderlijk was de microfoon omdat je vanuit je hotelkamer gewoon alle speeches en peptalks kon horen die er bij de teambuildingluchtetentjes onherroepelijk bijhoren. De sjiek van Kijkduin is wel een beetje weg maar misschien herleeft die wel weer na de verbouwing.

Maar de zee was er nog. En die blijft boeien.

Maar ik rijd toch heel graag weer naar het Zuiden. Naar die naar saaiheid neigende leegtes. Naar die eindeloze polders. En die wateren met al die grote vissen.