Er staat een foto van Leo in de camper. Gemaakt in IJsland, waar we met de fotoclub waren. Leo kijkt recht in de camera. Ik zie een stoere Leo. Maar hij was daar al ziek. Hij kon ook geen foto’s meer maken, want zijn motoriek was daar niet goed genoeg voor. Maar wat hebben het daar geweldig gehad.

Ik kijk graag naar die foto. En als ik kijk is het alsof ik tegen Leo wil zeggen dat het goed met me gaat. Maar dat mijn leven er wel heel anders uitziet. Alsof ik hem sus. Alsof ik hem zeg dat het allemaal wel een beetje zigeunerachtig lijkt, maar dat ik er goed over nagedacht heb. En dat ik gelukkig ben.

Het is alsof alle stukjes op zijn plaats vallen. De caravan, die ik dit voorjaar niet verkocht omdat een oplichter zei dat hij lekkage had, (schreef ik blogje over) komt nu geweldig van pas voor zus en zwager (Trudy en Rob). De caravan is gortdroog. Trudy en Rob bivakkeren er in, soms samen, soms alleen, bij toerbeurt.

Ik kocht destijds de caravan omdat ik er zoveel behoefte aan had om af en toe alleen te zijn en me af te kunnen zonderen van alle hektiek rond de ziekte van Leo.

Wie had kunnen denken dat dezelfde caravan een escape-room zou worden voor Trudy en Rob. Een plek waar ze kunnen genieten van de lucht, de wind, de ruimte, de rust. Op een prachtige boerencamping in Zeeland? Ik ben die oplichter dankbaar J. Het bijzondere is dat de caravan ook voor Trudy een plek is waar ze nu regelmatig alleen is. Waar ze heel veel behoefte aan heeft. Dat kan ik me erg goed voorstellen. Want je hebt wel wat te overdenken als je de diagnose longkanker krijgt. Met een slechte prognose. En dat je de meest agressieve variant hebt, met uitzaaiingen.

Trudy kan er intens van genieten om in haar caravan-coconnetje op te staan en het dag te zien worden. Maar ook om er s avonds nog te zitten in de voortent. In alle stilte. Om er te mijmeren. Te slapen. Te haken, of naar muziek te luisteren (ja, met koptelefoon) . Alleen.

Net zoals Leo het mij gunde af en toe alleen te zijn, begrijpt ook mijn zwager de behoefte van mijn zus.

Laat onverlet dat ik me af en toe heerlijk opdring door dan ook te boeken op dezelfde camping en mijn camper naast de caravan te zetten. Maar we hebben dan alsnog onze eigen stekkie.

Ik heb een heel mooi seizoen achter de rug. Prijs me gelukkig wat ik allemaal heb kunnen doen. Reizen met de camper, op de prachtigste plekjes staan, vrienden en familie opzoeken of tripjes met ze maken. En ook alle tijd om met Trudy en Rob op te trekken. En met de camper hun pasgeboren kleinzoon in het Oosten van het land op te zoeken.

En tijd om ‘ja’ te zeggen tegen de uitnodiging van zus Janny die Trudy en mij een paar dagen hotel aan zee in Vlissingen aanbood. Een camper is leuk, maar die dagen in dat hotel met magnifiek uitzicht over de zee met Trudy waren onvergetelijk. En niet alleen vanwege het uitzicht. Vlissingen wordt nooit meer hetzelfde.

Tijd om met Trudy aan de Brouwersdam te staan met verse broodjes en koffie uit de camper en te genieten van de zon en de wind en de zee.

Tijd om rechtstreeks na de chemo van Trudy te ontbijten bij de Makro (zóveel heerlijker – en goedkoper – dan de koffietent in het ziekenhuis) en dan allemaal lekkere hapjes te kopen. Tijd om mijn nieuwe camera te testen, mijn hondje uit te laten…

En tussendoor af en toe naar huis voor een wissel van huurders. Huisje schoonmaken. Bedjes opmaken. En dan is het genieten als je hele mooie reviews krijgt.

Tijd had ik ook – gisteren nog – om een vriendin uit te nodigen voor een vrijdagmiddagborrel. Op de camping. Een vriendin die ook facilitaire collega-ZZP-er is. En dan komt het gesprek natuurlijk op facilitaire klussen. Ze heeft me al een aantal keren gevraagd of ik beschikbaar was maar ik heb het vooralsnog afgehouden. “Stick to the Plan” zei Leo vaak en ik heb nu dus een ander plan.

Maar het is wel erg leuk om bij te praten. En ik voel dan heus wel wat kriebelen. Ik blijf een facilityfreak. We hebben veel gemeen. Zij was mijn collega Facility Manager op het Rivium toen ik bij Pfizer werkte en zij bij Rockwell. Zet ons ergens neer en we kunnen met gemak 24 uur praten over facility management.

Dat ik het nooit zal kwijtraken bewijst wel het feit dat ik gisteren een nieuwe WC-borstel en –houder (“toilet-garnituur” noemen ze dat in facilityland) gekocht heb. En die heb ik op deze camping in Stellendam in de damestoilet gezet. De set die daar stond heb ik eigenhandig weggegooid. Oh, dat voelt goed. Want het was een smerig ding. Zo’n ding waar alle haren hard van geworden zijn en waar je dus niet mee borstelt maar waar je gewoon alles mee uitsmeert. Het heeft wel iets activistisch om met een borstel in tasje naar de toilet te lopen en dan de oude borstel in hetzelfde tasje af te voeren. En dan dat tasje in de container te gooien.

Ik bezin me nu op manieren om de douchekop te vervangen. Van die douchekoppen waar je eigenlijk niet nat van wordt omdat alleen de buitenste rand van de douchekop straaltjes afgeeft. Als je niet beweegt en er onder staat zullen alleen je extremiteiten nat worden. En dat wat nat wordt, mag amper nat heten want door de druk spat al het water er weer af. Ik haat dat soort douchekoppen.

Facilitair improvisatievermogen verleer je niet. Zo fixeerde ik de balkondeur van onze hotelkamer aan de deurdranger. Met een onderbroek omdat je daar eigenlijk een mega-elastiek van kan maken. En ik kon het ook niet laten een antislipmat te kopen en die te plaatsen onder de poten van het bed. Het doet me ook denken aan de reizen met Leo en dat we onafhankelijk van elkaar hadden geprobeerd de vlotter van de toilet te repareren van een caféetje waar we koffie dronken… (blogje)

Hoewel ik wel een facilitaire blik heb, ben ik ook gewoon toerist. En dat is een rol die me erg past.

Ik geniet van al die plekken waar ik ben geweest. Met de camper, die ik in april vorig jaar kocht, heb ik inmiddels bijna 30.000 kilometer gereden. En alleen dit jaar heb ik er alles opgeteld al zo’n 4 maanden in vertoefd.

“Stick to the plan” is wat ik voorlopig ga doen. Dat mede omdat ik van Trudy een “Funda-verbod” heb gekregen. Want door al dat verhuren krijg ik de smaak te pakken en en denk ik al gauw in groter, meer, anders. In chaletjes, in B&B’s, in campings en in mooie huissies.

Maar ik heb al een huissie. En ik hoef even niet anders. Vanaf november ben ik weer thuis. Tot eind november, want dan ga ik naar Portugal. Maar ja, dat is ook een soort thuis.

“Stick to the Plan” geeft rust. Want het is een prachtig plan. Tijd om te reizen, om met mijn zussen op te trekken. Vrienden en familie te ontmoeten. WC-borstels af te voeren. Ik ben gelukkig.