Bloggen? Waarom zou ik het nog doen?

Ik had me voorgenomen om niet meer te bloggen. Het was goed geweest. Ik had een laatste blog geschreven over de hersenobductie bij Leo. Weliswaar niet zo gezellig maar het was op meerdere fronten een adequaat afsluitend hoofdstuk. Mooi. Punt erachter.

Toch bleef het trekken. Ik zag overal blogjes. Ik dacht in blogjes. Ik overdacht blogjes. Maar ik schreef ze niet.

Ik kon namelijk geen enkele reden bedenken om de pen weer op te pakken. Voor wie doe je het? Wat wil je ermee zeggen? Wat wil je ermee bereiken? De brainwash uit mijn zakelijke leven is hardnekkig. Als je communiceert moet je toch echt één vraag kunnen beantwoorden: wat is het dóel van zo’n blog?

Het antwoord had ik niet.

Ik berustte er in. Maar de gedachte dat zeven jaren bloggen door een onverhoopte crash in de software op een bepaald moment verdwenen konden zijn, maakte me tamelijk onrustig.

Dus zocht ik naar een manier om mijn blogs te printen. Ik vond op internet een bedrijf dat zich daarin gespecialiseerd heeft. Specifiek WordPress blogs en tegenwoordig ook Instagram.

Ik probeerde de tool van dat bedrijf. In een oogwenk werd een virtuele versie van mijn blogs in boekvorm gecreëerd. Ik had echter zó veel geschreven dat het maar liefst drie boeken werden!

Op goed geluk -want het blijft een soort gok- heb ik een boel centjes overgemaakt. En heb toen hard geduimd of de boeken zouden arriveren. Maar: ik werd niet teleurgesteld! Uiteindelijk kwam er een pakket uit Engeland, keurig ingepakt, mét mijn drie blogboeken. Een gewicht van bijna 6 kg.  En nog onbeschadigd ook!

Volume 1, 2 en 3. Elk weegt 1.892 gram!

Ze zijn echt prachtig geworden! Het is zó fijn om alles eens gewoon van papier te lezen.

De boeken zijn heel mooi ingebonden. De bladzijden zijn heel stevig en de kwaliteit van de foto’s is prachtig. Foto’s die ik dus nog nooit in printvorm had gezien. De opmaak van tekst en foto’s is automatisch tot stand gekomen, maar dat is niet te zien.

De boeken, ze deden iets met me. En langzaam ontstond een gevoel, een niet te stuiten drang. Noem het gerust ordinaire hebzucht: Ik wil gewoon nóg zo’n boek!

En weet je? Nóg zo’n lekker dik, prachtig mooi ingebonden blogboek is een haalbaar, realistisch doel om te bloggen. Dus Syl blogt weer!

De inhoud zal me worst zijn. Zoek maar niet naar een rode draad. Bereid je voor op onsamenhangende verhaaltjes. En verwacht vooral geen diepere betekenis.

Kwantiteit voor kwaliteit.

Op naar Volume 4.