Finn, de stoere Duitse staander die bij me logeert, is een knappe kerel. Hij heeft geweldige spierbundels, prachtige sprekende bruine ogen en een gitzwarte glanzende vacht waar her en der een gedistingeerd grijs door piept…

Buiten zijn looks imponeert hij ook met zijn lenigheid en onuitputtelijke energie. Hij is trouw, sociaal, en altijd goedgeluimd. Soms komt hij een tijdje bij me, en dan weer even niet maar áls hij er is, is het een feestje. Dan gaan we er samen op uit. Ja, dan gaat hij alsnog soms zijn eigen weg maar hij heeft me nog nooit teleurgesteld; hij komt altijd terug. Conflicten met andere mannen vermijdt hij en opdringerige vrouwen schudt hij van zich af.

Ik praat de hele dag tegen hem maar het lijkt hem niet te deren. Hij lijkt zelfs te luisteren. Ja, één ding is zeker: als ik de menselijke equivalent van Finn zou tegenkomen, ging ik voor de bijl.

Hoe verschillend ze ook zijn, ook de andere logees zijn me lief. Ik ben gek op Dapper, de cocker spaniël die zijn naam eer aandoet. Op het onafscheidelijke duo Bo en Harley,  de twee weimaranen die bewijzen dat lief en stoer heel goed samen kan gaan. Saar, een grand basset griffon Vendéen die met die mooie naam toch o zo gewoon is gebleven. De labrador Zembla, een gepensioneerde blindengeleidehond met een ondeugende twist. Elwood natuurlijk, de labrador die me voor eeuwig jong houdt. Dan hebben we nog Nova, een Entlebucher sennenhond die nooit meer van je weggaat als je eenmaal haar vertrouwen gewonnen hebt. En Rosa, een cavalier prins Charles. Klein maar fijn met een eigen willetje.

En dan heb ik uiteraard een zwak voor de oude dame Beau, een hele lieve, witte herder. Ze was het beste vriendinnetje van mijn eigen hond Spits die ik in februari heb moeten laten inslapen. Spitsemans, mijn grote zwarte keeshond, die 11 jaar oud is geworden. Ik mis hem nog elke dag. Wat hebben we mooie tijden met elkaar gehad en wat hebben we avonturen beleefd. Wat kan je van een hond houden! En wat dóet het pijn als je hem los moet laten. Alleen de herinneringen bieden troost.

Juist omdat ik zelf zo veel om Spits gaf, weet ik hoe belangrijk het is om een goed adres te vinden om je hond onder te brengen.

Het is wel een hele verantwoordelijkheid, want ik zorg wel voor de hond van iemand anders. Ik onderschat die logeerpartijtjes niet. En het vergt commitment: ik leg me weken tevoren vast… Tot en met augustus zit ik volgeboekt met honden, één tegelijk. “Serieel monogaam”, als het ware 😊.

Soms wordt de relatie wel wat op de proef gesteld. Zoals de keer dat Finn kwispelend binnen komt lopen, nogal uitgelaten. Het lijkt alsof die glanzende, zwarte vacht nog meer is gaan glanzen… En dan zie ik dat er water van zijn poten sijpelt. Hij is doorweekt. Ik heb er een seconde voor nodig en dan weet ik het: de vijver. Even is er nog de hoop dat ik het verkeerd heb, maar loop tegen beter weten in Finn achterna die me even zijn projectje wil laten zien. De ravage is compleet. Het water dat ik met bloed, zweet en tranen helder had gekregen is bruin en troebel geworden. En de krabbenscheer, die het zo mooi deed, ligt er zielig geknakt bij…

Finn blijft kwispelen. Hij is trots op zijn manier van vijveronderhoud. De kikkers zullen hem wel uitgedaagd hebben, maar worden afgestraft met een post traumatisch stress syndroom. 

Ik ben boos op Finn en loop mopperend naar binnen. Even later komt het mormel me achterna en legt zijn kop op mijn schoot. Ik friemel even achter zijn oren en stamel: “Nooit meer doen, hoor…”

Want echte liefde kan tegen een stootje.

En die vijver, die komt wel weer bij…. Nu ik nog.  

(slik)