Klaar voor de garnalen

Je wilt er eens uit. Dus ik trommelde een vriendin op. Voor een turbo-rondje eilanden.
Je start natuurlijk met koffie in Proeverij13 in het werelddorp Ooltgensplaat. De Proeverij is nu elke dag open vanaf 09.00 uur (door de week alleen de ochtend, vrijdag en zaterdag tot 18.00 uur). Om op gang te komen zeg maar. Dan plan je dat je dan rond lunchtijd aankomt bij de Visafslag in Stellendam voor een lekkere kibbeling met frites bij de Visafslag in Stellendam (fa. Habraken). Zo’n viswinkel waar je je ogen uitkijkt. Vanwege de vis en het ruime, verrassende assortiment. Maar ook omdat je zo lekker bij een gaskacheltje naar de vissersboten kunt loeren. De meesten zijn door-de-week op zee en komen dan donderdagnacht/vrijdagmorgen aan waarna de vangst verhandeld wordt op de visafslag. Reden om hier op een vrijdagmorgen weer eens terug te komen. We kijken nog even op de werf en ook nog even in de nautische supermarkt, waar we alle fleeces aan hebben gehad die er hangen, maar niets hebben gekocht. We rijden we het havengebiedje af, de rotonde op. En dan zien we het. En vrijwel tegelijkertijd roepen we uit: “Dáár! Kringloop!!” Ik draai een rondje op de rotonde, richting terug, en draai verwachtingsvol naar de Kringloop van Stellendam. Verlekkerd lopen we rond, staan te watertanden bij een prachtige tweedehandsinventaris van wat eens een goedlopend Chinees restaurant moet zijn geweest. Mooie, grote borden met Japanse motieven, kleine kopjes, schoteltjes. Maar wij houden ons beiden in. Wel een diepteinvestering gedaan door twee dienbladen te kopen. Éentje voor onder de waterbak van Spits, maar onderweg naar huis heb ik me bedacht. Spits bekijkt het maar, ik houd de twee blaadjes voor eigen gebruik.

We tuffen naar de boerencamping “De Zonnewende” in Ouddorp. Prachtig gelegen bij de duinen, je hoort de zee en binnendoor zo op het strand. Dat doen we na een kopje koffie in de camper en we lopen een stukje richting Strandpaviljoen Iloon. Wat een verrassing; een behaaglijk verwarmde strandtent met open haard. Kerstverlichting en erg goede witte wijn. En dus open, elke dag, ook nu dus in december, tot 20.00 uur “Op het magische strand” staat er bij het bord van Iloon. Maar het feit dat ze open is vinden wij al een wonder op zich. In het donker dan wel weer de weg terug proberen te vinden naar de camper en daar via de WIFI nog even TV kijken op de tablet.

De volgende ochtend uitgebreid ontbijten en dan richting het Tropische Zwembad van Port Zelande in Ouddorp. We zijn niet zo gek op Center Parcs, maar dit is anders. Niet zomaar een zwembadje… We badderen de hele ochtend tussen de tropische planten. Daar waar je in veel tropische zwembaden vaak die foeilelijke ola-ijs prullenbakken met veel blauw, rood en geel ziet, zien we hier echt mooie decoraties. Eigenlijk van die decoraties waarbij je wegdroomt; “wauw, dat zou mooi staan op onze schutting…”… We zien dat je in de Turbotunnel kan. De badmeester legt uit wat het is en met een opblaasbare band in de vorm van een 8 lopen we de trap op, niet wetend wat we daar kunnen verwachten. Voor ons loopt een echtpaar van rond de 70 die zegt dat het erg leuk is, en dat ze voor de 8e keer gaan. Dat kan nu, want het is geen vakantie en er zijn bijna geen badgasten. Het is de bedoeling dat je met zijn tweeen in de band gaat zitten en dan op de knop drukt die de waterstroom in werking zet. Dan worden we gelanceerd. Het gaat hard, heel hard, we komen in de ronde tunnel. Dan in het donker. Het gaat nog harder. De tunnel heeft bochten. Die je niet ziet. Gaaf. Heel gaaf. Doen we nog 6 keer.

Ondertussen poedelend wachten op de wildwaterbaan die om 13.00 uur open gaat. We drijven via de krachtige stroom naar buiten, waar we tussen de toppen van de dennenbomen in een exotisch oord lijken te komen. Er zijn halverwege uitrust-inhammetjes waar je lekker met je kop in de buitenlucht frisse asem kan happen terwijl je lekker relaxed in het warme badje zit.

Maar we hebben een druk programma dus we rijden na het tropische avontuur richting het Noorderstrand/Brouwersdam. Parkeren de camper precies op de plek waar we de kitesurfers kunnen zien die met de storm een stevige uitdaging hebben.

De camper wordt ondertussen gezandstraald maar wij zitten met onze zelf gebrouwen middagprak op onze schoot.
Om vervolgens de toeristische route te vervolgen richting Noord-Beveland, waar we via Wissenkerke bij Colijnsplaat arriveren. Met onze neus in de boter want de garnalenvissersboten komen net terug. De vrachtwagens staan al te wachten en wij drinken koffie bij ook weer zo’n mooie tent die uitzicht op het spektakel geeft. Met lekker behaaglijke warmte en gezelligheid. De vismijn is een levendige en fotogenieke plek, hier wordt iedere donderdag vis geveild en afhankelijk van het seizoen ook op andere dagen. De veiling heeft de grootste garnalenomzet van Nederland, de verkoop van het zeebanket is dan ook een belangrijke inkomstenbron voor het dorp. Colijnsplaat is een prachtig vissersdorp ook met een bijzondere historie tijdens de watersnoodramp.

We trotseren de wind ook op de Zeelandbrug, en eten een wederom zelf meegenomen nasi bij de Grevelingen net na Bruinisse. We zijn iets eerder thuis dan gepland. De yoga hadden we eigenlijk voor vandaag afgeschreven. Maar aangezien ik om 19.30 had gegeten, uitgepakt en bijgepraat met Leo was er geen legitieme reden niet naar de yoga te gaan. Erg fijn altijd, bij GadenChocorLing, een prachtige boerderij in het buitengebied Heijningen bij Willemstad, op een mooie grote, ruime houten hoge zolder. Een prachtige, stilmakende plek waar ik al jaren kom.

Ik weet niet of het van de yoga komt, of van de wind, of van het zwemmen, of van het gevoel van vriendinnen onder elkaar, of van de strandwandeling. Maar ik ben om 23.00 uur terug, en laat Spits nog even uit. Ik heb de heftige behoefte om nog even lekker met hem te rennen. Ik besef dat ik dat tijden niet spontaan gedaan heb. Spits lijkt me verwonderd aan te kijken. Om deze tijd? Syl zoveel energie? Ik vraag maar niet hoe het kan, ik geniet ervan.

Zelfs de hangjongeren zijn beschaafd, in Lohr am Main. Ze laten geen blikjes, papier of peuken achter. Ook hebben ze geen boem-boem “muziek”…. Het bevestigt de sfeer hier; kwaliteit, ordnung, en smaak (ondanks de geraniums (gerania?)). Zelfs het straatmeubilair en straatwerk is van een degelijkheid die je zelden ziet. doordacht, met mooie details, en passend bij de sfeer van de oude brug. En nergens graffiti! We hebben op zondag zelfs een rondvaartje gemaakt op de Main. Eerst een kwartiertje naar boven, dan naar beneden en terug. “Echt duf” zegt Leo, maar het oktoberzonnetje laat mensen dingen doen die ze niet voor mogelijk hadden gehouden.

De volgende stop was – wederom – bij een voormalig Kuuroord. Schwalmbach bij Wiesbaden. Een kleine camperplaats, voor 4 campers met een kleine kruidentuin met heilzame kruiden. Hoop niet dat ze daadwerkelijk gegeten worden want Spits heeft ze in een onbewaakt moment ruim bewaterd. Hoewel, wie weet hoe heilzaam Keeshondenpies is.

Onze buren op deze minicamperplaats zijn Clementine en Jurgen die we uitnodigen voor een Ouzo aan de picknicktafel. Ze reizen al 14 maanden rond met de camper en hebben hun huis verhuurd. We hebben een hapje gegeten in hun spikspinternieuwe Hymer van 7,5 meter. Leuk zo’n ding eens van binnen te zien. De volgende morgen met Clementine de dag gestart met yoga-oefeningen tussen de campers.

We rijden de een na laatste etappe, naar een camperplaats ergens aan de Rijn. Alleen kon je die niet zien, maar het idee hè. Goed, gezellig en niet te duur gegeten in een mooie tent met vriendelijke bediening waar Spits ook nog eens welkom was. En dan de volgende morgen na een hevig noodweer weer via een tussenstop bij Frans in Limburg naar Ooltgensplaat. De Nederlandse wegen rijden weer lekker, Leo pakt onderweg nog even het nieuwe pak haverkoekjes want het rijden maakt hongerig… En meldt “schat, het enige dat ik nog nodig heb, is een ei, een bakblik, en nog boter…..” Ja, die Duitse verpakkingen he.

Goed om ook weer thuis te zijn. Het is nu donderdag. De camper schoongemaakt, en wasjes gedraaid. Leo vindt deze camping wel lekker; goede recreatieruimte, goede wasvoorzieningen, prettige douche en goede wifi. Ik loop lekker te klussen, en Leo is ook alweer op dreef. Die heeft inmiddels de administratie weer bij, want ondertussen is er toch nog de administratie van drie ondernemingen in dit huis. Spits kan zijn draai helemaal niet vinden. Die springt steeds de camper in, die nu op het erf staat, en gaat dan tussen de stoelen liggen, klaar om af te reizen……

We hebben 6445 kilometer gereden. De camper is geweldig. Geen enkel probleem gehad. Het blijft een tof gevaarte. Zo comfortabel. Het reizen zelf ging ook goed, alleen blijft het tobben voor Leo, en dat wordt zienderogen slechter. Het spreken gaat echt snel achteruit en ik kan hem heel vaak niet verstaan. Het lopen gaat ook slechter, zeker als hij moe is, en ook is hij eerder moe. ś Nachts slaapt hij met de CPAP, en dat is ook geklooi. Lekken van lucht, niet goed op kunnen krijgen, en een droge tong. De slang hebben we geisoleerd, daar hebben we een handdoek aan opgeofferd, zodat de lucht minder afkoelt. Helpt wel iets. Maar als Leo zo snachts naast me ligt, zie ik een zieke man. Zijn arm is echt problematisch pijnlijk, morgen naar de orthopaed.
Overdag loopt hij nog de blokken onder de wielen te leggen en mij instructies te geven over de beste manier de camper neer te zetten. Hij laat Spits uit maar dat gaat ook niet zo soepel meer.

Verder constateren we allebei dat hij steeds meer een beroep op mij moet doen, voor alles bijna. ’s Ochtends begint het met wassen, en met het aandoen van een condoomcatheter. Dat is een soort condoom met een slang en zak eraan, omdat hij last heeft van “urge”, niet op tijd de toilet kunnen halen, en van retentie (er blijft urine achter wat kan leiden tot urineweginfecties, overigens een van de belangrijkste doodsoorzaken bij MSA). Helpen met aankleden, jas aantrekken, pak yoghurt openmaken… Ondertussen zie ik dat hij zoveel mogelijk zelf wil doen en hij zoekt niet de weg van de minste weerstand. Regelmatig is onze hele dag verstoord doordat hij aandrang heeft om te poepen maar dat gaat dan niet omdat de signalering en aansturing verstoord is. Dat neemt uren, werkelijk uren in beslag. Steeds minder kan hij zelfstandig. We gaan ons thuis verder beraden en voorbereiden op de invulling van een persoonsgebonden budget.

Een bijzondere reis, vanuit Nederland naar Belgie, naar Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Italie met de ferry naar Griekenland. Dan Macedonie, Servië, Kroatie, en Slovenie, Oostenrijk, Duitsland. Weer terug in Nederland.Veilig en wel. We hebben prachtige plekjes gehad, in zee gezwommen, lekker gegeten, onwijs mooie natuur gezien, Spits zien zwemmen, en elke dag was het weer spannend waar we terecht kwamen. Van elkaar genoten, van de camper genoten, van het reizen genoten.

Als mantelzorger ben ik wel geslaagd denk ik. Soms te hardhandig, dat krijg ik te horen als Leo bij Spits lotgenotencontact zoekt, als ik klitten van een vreselijke distel uit zijn vacht aan het pulleken ben “wat is ze hardhandig he, Spits” zegt Leo dan. En soms, als ik ergens te lang over doe, spreekt leo me vermanend toe: “dat doe je om te rekken he, dat je meer uren kunt schrijven’…..

Ik weet nog niet precies wat ik ga doen met mijn werk hoewel dat wel steeds duidelijker wordt. In mijn hoofd is het plaatje al aardig rond. Kom ik nog wel op terug.

Ik blijf wel bloggen. Vind het fijn op die manier in contact te blijven met jullie. Voor mijzelf ook leuk om de belevenissen terug te lezen van de tourtjes met de camper.

Tot blogs, folks!!

We zoeven Oostenrijk binnen en genieten meteen van de goede wegen. We kiezen tolwegen. Zonnebril op – zonnebril af – zonnebril op – enzovoorts. Ik weet niet hoeveel tunnels we gehad hebben.

Een overnachting bij een vrije-tijd centrum. Closed for the season maar nog wel goede plek voor de overnachting. We eten bij de plaatselijke horeca een zeer degelijke wiener Schnitzel. Ook alles schoon, je kunt er van de grond eten. Maar er ligt helaas helemaal niets. Dus voor Spits is al snel de lol eraf.
We glijden de volgende dag alweer richting Zuid-Duitsland en hebben weer een camperstop uit het navigatiesysteem gekozen. We vonden het er al wat smalletjes uitzien maar het paste wel net, langs die steiger. Maar een – naar later bleek zeer hulpvaardige – Duitser kwam ons met als molenwieken draaiende armen tegemoet. Hij was bang dat ook wij met een traktor weer weggesleept zouden moeten worden net zoals een gewaardeerde voorganger van ons want de plek was opgeheven. Een bordje aan het begin van het pad had wel praktisch geweest maar die discussie gingen we maar niet aan. Hij begeleidde ons naar een Parkeerplaats bij een meer. Uitstekende plek. Rondje meer gelopen. Leo zag er een invaliden trailer helling waar je met je rolstoel het water in kan rijden. Hier moeten we dus naar terug tzt.

Ja, we zijn kilometers aan het maken en de avonturen om zelf een plek te zoeken laten we even voor wat het is. Leo struint het navigatiesysteem af naar een camperplek bij een historische stad – Berching – .
Ik meldde me bij de neurotische beheerster van de Stellplatz. Ik kreeg een reglement met de ge- en verboden met erg veel uitroeptekens en vetgedrukte letters, ondertekend door de Burgemeester van het durp. Ze draaide haar geautomatiseerde instructies af zonder adem te halen. Ik stond erbij en ik keek er naar en net als zo’n ja/nee knik hondje op de hoedenplank in de auto knikte ik afwisselend ja en nee, zij het dat het minder willekeurig was als zoń hondje. Ik denk dat ze nu nog nachtmerries heeft van ons want Spits liep even los, en Leo heeft een afvalzakje in de afvalemmer gegooid die daar niet voor bedoeld was, want – und daB ist das wichtigste – had ze nog gezegd, maar dat had ik op mijn beurt weer niet aan Leo gezegd – dat das Muhl daar ginder weggegooid moest worden.
ś avonds Pizza gegeten in de plaatselijke pizzeria waar niets Italiaans aan was, maar de pizza was wel goed. Helaas moesten we wel onze glaasjes wijn afdekken met een schoteltje om de fruitvliegjes weg te houden die – bij gebrek aan beter, dan maar rond onze hoofden circeltjes draaiden. Die vliegjes doen me altijd denken aan mijn biologieleraar Rijsbergen. Met baard. Die onthulde de geheimen van de drosophila’s. Ooit heb ik hun volledige genenpatroon uit mijn hoofd geweten. Verder weet ik dat ze kort leven maar zich erg snel voortplanten. Impliciet hadden we het dus over het sexleven van bananenvliegjes. Wat genant, maar ook curieus, dat wel. De beestjes weten wat. In het Leidse ziekenhuis waar ik werkte was er grote paniek omdat er op de operatiekamers overal fruitvliegjes rondvlogen. Het schoonmaakbedrijf was natuurlijk de boosdoener. Totdat bleek dat een van de operatiekamer medewerkers een kiwi in zijn lockertje had laten liggen.

Maar teruggekomen op de pizzeria. De huisgemaakte tiramisu maakte veel goed.

We staan op de volgende camperplaats. Hebben ons eigen stekkie op P1. Op de P2 staat de rest, in een rijtje naast elkaar. Wel een prima plek.

Verder genieten we – jawel Marion Boeters – van de kleine dingen. Zoals ons nieuwe bordeaurode kleine koekenpannetje. Na overleg in de bewonerscommissie is besloten het inventaris met een pannetje uit te breiden. Een compromis, want ik wilde een hapjespan. Maar hier kan ik goed mee leven. Wel is dan regel dat er iets anders van de huisraad afgevoerd moet worden. Dat zijn de twee kopjes uit Italie geworden, die – zoals wij altijd doen – op een picknicktafel op een parkeerplaats achtergelaten zijn in de hoop dat ze een nieuw zorgzaam liefdevol baasje vinden. Maar gosh wat een fijn pannetje. De nieuwe koffiekopjes uit Griekenland bevallen ook. Helaas is de electronische gasaansteker op een teleurstelling uitgelopen. Die vertikte het nogal eens. Daarom toch maar een nieuwe met vlammetje. Verder verheug ik me al erg op de nieuwe afvalzakjes voor het afvalemmertje. Altijd weer spannend of de nieuwe zakjes passen. Ja, daar kan ik naar uitkijken.

Extra lange blogpost dit keer. Dat krijg je ervan als je geen wifi tegenkomt. We zijn alweer een plek verder. Lohr am Main. Stellplatz aan het water. Bij de brug, veel leven. We zijn het stadje al in geweest. Vroeg gestopt. Toeristisch en het mooie weer zorgt voor veel klandizie voor de horeca. We stoppen bij een conditorei. Zo eentje met heerlijke taart. Alleen is het bemachtigen van zoń begerenswaardige punt wel een uitdaging. Dat moet je namelijk los van het bestellen van de koffie doen, binnen. De bediening is onderbezet, er loopt een dame. En die heeft het druk, heel druk. Mijn empatisch vermogen – heb wel met haar te doen, al die ongeduldige gasten – belemmert het met volle teugen genieten van de koffie. Dat zijn van die dilemmaś. Je hebt vakantie, dus je moet geen haast hebben op een zeer zonnige oktober zondagmorgen op een Duits terras in een toeristisch dorp.

We nemen dan het gebak maar mee naar de camper aan het water waar ik dan – zo zit ik dan ook wel weer in elkaar – het langsscharrelende publiek de ogen wil uitsteken met zoń bananenpunt met een wit wijntje. Het is dan wel een oude camper, en het zijn ook Hartmannstoelen maar wel met bananenpunt. En een chocoladepunt in de koelkast maar dat gaat wat ver om dat ook nog te etaleren. Hoewel…..

daar staan hunnie, wij dus niet….. we hebben ons altijd willen onder- of afscheiden, soms obsessief…..

Bad Gams – Oostenrijk, Stainz – Duitsland – Berching Duitsland – Bad bei Wurzburg

Grensperikelen zijn er eigenlijk niet meer. De douanier van Servie had nauwelijks oog voor ons omdat hij – ik meende dat toch echt te zien – met zijn mobieltje zijn facebook zat bij te houden. Wel lange rijen met vrachtwagens. Maar die doen dan vast in de tussentijd hun facebook.

*** Bovenstaande tekst is van eergisteren. Gisteren zijn we aangehouden door de douane van Slovenië bij de grensovergang naar Oostenrijk. We hadden geen vignet gekocht. Wij wisten niet dat dat moest. Hebben iets gemist, denk ik. Boete van 150 Euro. Jammer, zonde, shit, maar het is niet anders – als ze er maar iets goed mee doen – zegt Leo ***

We slaan af naar het Noorden en komen op een brandnieuwe tolweg in Kroatie. Zoń 75 kilometer. En we zijn eigenlijk de enige auto. Grote parkeerterreinen met allerhande faciliteiten staan ongebruikt en aan het eind van het traject zit een dame in het loket die volgens mij voor het eerst een camper moet aanslaan. Ze kijkt wel vier keer uit het raampje naar de hoogte en de lengte en overlegt met haar collega hoe ze ons gevaarte nu moet klassificeren. Het grapje kost 16 Euro. We rijden naar Osijek, een oude vestingstad uit 1786, waar we een prachtige plek vinden aan de rivier aan de rand van de vesting. We drinken een wijntje bij de plaatselijke horeca en er lopen, fietsen en joggen veel Kroatiers. Er is leven.

Spits ligt naast ons maar heeft veel bekijks van langswandelende Kroatische honden. Tot grote frustratie van de baasjes. Een grote snautzer verroert geen poot en is met geen paarden in beweging te krijgen. Zijn baasje slaat met een opgerolde krant op zijn snuit, tikt drie maal op zijn kop, en op het eind haalt ze de brokjes ook uit haar jas – dat had ze op de hondenschool geleerd – en de toon verandert meteen. Maar Spits blijft interessanter. Frustratie ziet er overal hetzelfde uit.

De vesting is prachtig, veel authentieke gebouwen. Maar wrang is dat je op veel plaatsen nog de kogelgaten ziet van de gevechten van destijds. Dat was ons eerder ook al opgevallen. Het zijn de schrijnende littekens.

De plek is mooi en rustig. Na veel overnachtingen rond snelwegen vinden we het lekker een beetje stilte te hebben. Wel staan we onder het raam van het zaaltje waar het plaatselijke koor hun repertoire repeteert. Dat duurt de hele avond. Vierstemmig met piano. Wel knap, niet mooi, maar dat is een kwestie van smaak.

De volgende morgen lopen we de vesting in. Er is behoorlijk wat reuring. Schrijf je dat zo? Er zijn enorme terrassen. Groot, comfortabel, met mooie parasols. Het heeft iets hips.

We lopen door de straten. En worden omgeven door kinderen, jeugd. Iets ouder dan de Griekse buskids, maar de hoeveelheid is overweldigend. Etend, telefonerend, kletsend. Osijek blijkt een studentenstad te zijn en in de vesting zijn veel gebouwen in de gebruik als collegezaal. Bijzondere combinatie, zo’n oude vesting met al die jonge mensen.

We vertrekken en rijden door een agrarisch gebied. Prachtig. Wijnbouw, maisteelt, bosjes, akkers, licht heuvelachtig. De weg leidt door tientallen lintdorpen, en verder is er geen bebouwing. De dorpen zijn sober, en de huizen zijn eenvoudig. Sommige zien er nieuw en verzorgd en onderhouden uit. Het gros is oud, en verpauperd. Volgens onze begrippen dan. Want er wonen wel degelijk mensen in. De huizen zijn roodbruin steen. Een spontane gifgroene, felgele of oerpaarse daargelaten.

Het valt ons echt op dat het hier schoon is. Vergeleken Griekenland en Italië. Vooral Griekenland is echt een zooi. Op dat idyllische strandje waar wij waren lag het vol met afval. Overal lag het vol afval. Plastic flessen, blik, ander plastic. Smerig. De Pś waren soms te goor om Spits uit te laten. Maar hier zijn alle bermen schoon. En bijgehouden, gemaaid.

We hebben vannacht bij een Middeleeuws fort in Durdevac gestaan. Altijd goede plekken om te overnachten. Geen kip te bekennen, grote parkeerplaats, veel groen. En superschoon!!!

We hebben gisteren de orthopaed van Leo gebeld. Eind volgende week kan hij terecht. Betekent wel iets eerder naar huis, maar anders had het weer anderhalve week later geworden.

Het regent nu pijpenstelen. En vannacht heftige onweer. Het goede nieuws is dat het raam niet meer lek na onze noodreparatie. Dat wil toch zeggen dat het het raam is en niet dat er een lek in het dak zit. Ook niet fijn maar te overzien.

Nog een kop koffie en dan taaien we weer af.

Dank voor de aandacht,
Hvala!

De eerste schade aan de auto is een feit. Vannacht is het groene pompoentje van het door Trudy gehaakte trekhaakmutsje gemold. Mogelijk door vandalisten of door nieuwsgierige macedoniërs die het groene balletje even wilden voelen. Maar het kan ook zijn dat het zwerfhondje dat ons de hele avond heeft geamuseerd, er aan geknabbeld heeft. Het was een heel leuk hondje, een poepie, een scheetje, een drolletje. Spits vond deze jonge pup maar zo-zo. Het was eigenlijk een ADHD pup. Net zoals Spits was, dus. Maar die gaf tekenen van jaloezie. Voordeel is dat Spits ineens heel goed luisterde. Net alsof hij weer bij ons in de gunst wilde komen. Hij had natuurlijk ook wel door dat wij weg waren van het hondje en vreesde serieuze concurrentie.

Kortom, wie het trekhaakbolletje heeft gemold weten we niet. Maar het gaat gehavend verder.

We zijn in Macedonie eigenlijk de grote weg niet afgeweest. Voor ons bestaat Macedonie dus uit een weg met bergen. Maar wat heet grote weg. Veel kuilen, en langsgroeven. Oppassen. Eindeloze kilometers met wegwerkzaamheden.
Overnacht bij een motel, omdat bij het tankstation op de plek waar er “camping”  stond de weg was ingezakt.

Ook in Servie waar we nu zijn veel wegwerkzaamheden. Wat zeg ik, er zijn overal wegwerkzaamheden. Ook in Griekenland moesten we de nodige slingers maken en bypasses nemen.  Maar het resultaat mag er dan ook zijn. Zo reed ik even terug op het  fonkelnieuwe wegdek (één baan, waar ik op reed). Het was prachtig zwart, maagdelijk zonder strepen. Ook echt heerlijk rustig, geen autoś, niets. Alleen die mooie lange zwarte nieuwe baan. In de verte zag ik uiteindelijk toch nog wel wat autoś.
Dat bleek de wals te zijn die nog bezig was het asfalt vlak te maken….. Op het moment dat ik het zag was het te laat om iets anders te doen. In een split second maar besloten gewoon maar door te rijden en met een pokerface langs de mannen wegwerkers te rijden. Er staan nu mogelijk in een nieuw wegdek in Griekenland vier mooie sporen in het asfalt (we hebben dubbele banden achter). We hebben nu hele mooie zwarte banden!

Wat wel spannend is, is dan waar die weg dan naar toe leidt. Op een bepaald moment kom je op een onderharde weg met enorme kuilen, diep en met harde kanten….. Maar we zien nog wel grote diepe bandensporen van wegverkeer, dus dat moet ergens vandaan komen. De weg wordt smaller en smaller. Via via komen we op een boerenweg met veel agrarische bedrijven. Daar kan de camper net tussendoor. Leo blijft erg alert en waarschuwt me dat ik soms beter door een kuil kan rijden dan kan wegzakken in een zachte berm…. Dus we sjokken gemoedelijk verder, in de hoop dat we geen tegenligger tegenkomen.  Aan het eind van de weg komen we water tegen en het idyllische strandje van vandeweek was dus het eindpunt van deze survival!

Nu in Servie. Opvallend schoon vergeleken macedonie en Griekenland.

Leo zijn arm wordt niet slechter dus we kijken het aan en gaan morgen wel de specialist bellen in nederland, zodat Leo direct naar het spreekuur kan als we thuis zijn.

Zit nu op een p bij een truckstop voor de nacht. Lekker wifi van het restaurant in de camper ontvangen. Facebook weer eens doorgelezen. ik kom vaak niet verder dan het posten van mijn blog.
Alles zijn gangetje. Vandaag veel kilometers gemaakt. En vanavond nog wat zitten filosoferen over de toekomst en keuzes die we moeten gaan maken. Ik voel er veel voor om voor leo te gaan zorgen via het PGB. Voor mij is de belangrijkste vraag in hoeverre ik nog wil blijven werken of projecten wil blijven doen (en dan in voorkomende gevallen derden inhuren), en in hoeverre dat op termijn uberhaupt nog kan. We denken met het pgb uit de voeten te kunnen. Het geeft ruimte als ik zou kiezen daarvoor volledig te gaan. Maar ik voel wel de consequenties. Wat over een paar jaar. Ga ik het missen? Velen zeggen dat het belangrijk is om “maatschappelijk betrokken”  te blijven. Maar heb ik daar een baan bij nodig? Dat en duizend andere dingen spelen door mijn hoofd tijdens die kilometers….. En Leo heeft uiteraard ook zijn gedachtes. We zitten soms urenlang naast elkaar zonder een woord uit te wisselen. En dat is goed.

Vaak praten we ś avonds wel over alles. Overdag overigens kan ik Leo vaak slecht verstaan.
Nu inmiddels op het terras bij Tomy – nadat we gechecked hebben over we met Euroś kunnen betalen want het is geen Euroland. Aan de taart en de koffie.

Zo meteen op naar Kroatië……

De jongens van de parkeer hebben geen woord teveel gezegd; het parkeerterrein waar we als enige camper staan, wordt bom- en bomvol. Het terrein is het domein van de jongens en autoś rijden af en aan. Mensen stappen uit en hun auto wordt geroutineerd overgenomen en weggezet. En hoewel het geheel een chaos lijkt, zit er een uitgekiend systeem in. De autoś staan in rijen van drie dik. Ook om onze camper heen. Maar de limiet van het aantal te verplaatsen auto;s als er een auto moet worden weggereden ligt overal gelijk, een stuk of 3.

In de omgeving staat ook alles vol, ook alle straathoeken staan vol.
Terwijl ik in het cafeetje verderop nog even de mail heb gechecked zit leo te kijken hoe dit parkeerregime werkt. In de klanken overigens van een grote openluchtvoorstelling in het Odeon theater, deel van het Acropolis waar 5000 mensen een zitplaats kunnen hebben. Daar zitten we vlak naast, zeg maar in de coulissen. We houden ons wederom op de vlakte, en als ik terug ben zitten we samen in het donker als voyeurs met een wijntje op het dashboard de parkeerperikelen te volgen.

We staan letterlijk aan de voet van de Acropolis, die ś avonds hel verlicht is. Een bijzondere sfeer.
Tussentijds ga ik nog even een douche nemen. In de douche met het licht aan dus wel (douchedeur dicht). Het is zo luxe dan uitgebreid warm te douchen en mijn haar te wassen. En fris en fruitig schuif ik daarna nog even aan naast Leo. Daarna gaan we slapen. Langzaam wordt het stiller. Tot de volgende ochtend, waar busladingen scholieren worden gedropt. Het zal niet waar zijn. Zeg nooit dat je geen kinderen ziet als je niet in de schoolvakanties op vakantie gaat. Wij zien ze overal. Ze volgen ons. Ze zoeken ons op. Ze kloppen op onze camperdeur. Spits blaft. Ze gillen, roepen, schreeuwen. Herrie. Totdat ze verdwijnen naar de Acropolis, waar we ze later dus ook weer zullen treffen.
Het parkeerterrein is dan weer helemaal leeg.

Ik laat spits uit in het naastgelegen parkje en ga samen met leo de Acropolis op. Samen met honderden (of duizenden?) anderen. Vooral Japanners, die uiteraard dit hoogtepunt vereeuwigd willen zien. Leo en ik staan waarschijnlijk op japanse fotpś want op een bepaald moment heb ik geen rekening meer gehouden met de foto-makerij. Ze staan gewoon midden op het pad, omdat dat een beter plaatje oplevert.

Het Acropolis is imposant, groot en prachtig gelegen met een waanzinnig uitzicht op de stad Athene. Ook een mooi fris windje daar op die berg. Er zijn veel renovatiewerkzaamheden. “Gaan ze een nieuwe bouwen’  zegt leo….

We gaan terug naar de camper waar we nu ingebouwd zijn door enkele taxiś. Maar die maken zonder problemen plaats. Leo gaat even de jongens bedanken met een goede tip. We hebben een voortreffelijke plek gehad. Dat is wat waard. Wat kost een campingovernachting en een taxirit naar het Acropolis?

Athene uit is ook wel weer even zweten maar uiteindelijk zitten we op relaxte tolwegen. We gaan een camping opzoeken want we hebben na al die dagen wildkampeerderij weer water nodig.
Een grote camping gevonden. Ook dan meteen alle apparatuur opladen. We hebben  onze eigen stroomvoorziening maar toch nemen we het er van als we stroom van de camping hebben. Dus dan laden we de batterijen van mijn fototoestel op, mijn telefoon, de telefoon van Leo, mijn laptop, de tablet, de electronische halsband van spits, de electrische tandenborstel en soms nog de laptop van Leo….

Vandaag een aardig stukje getufd. Leo heeft ook gereden op de tolweg. Dat is een lange rechte weg zonder veel sturen en dat ging nog met de arm. Zijn arm is nog steeds niet in orde en pijnlijk. We kijken het nog even aan.

Staan nu aan een strandje ergens, in the middle of nowhere. Vissersstekkie. Twee autoś met vissers zijn weggegaan.
De ondergaande avondzon en de idyllische plek maakt romantisch. We belanden in bed en juist als we toe zijn aan een glaasje wijn komt er een auto naar ons toe. Vissers. We vragen of we in de weg staan maar geen probleem. Spits vindt het wel gek want de mannen staan met mijnwerkerslampjes op hun hoofd en da’s raar. Maar we krijgen spontaan appels en citroenen van ze en ze verdwijnen richting strand. Om een uur of 12 rijden ze weer weg. 

Morgen weer verder.
PS de appels zijn niet te eten. En over de citroenen stoeien we nog; volgens mij zijn het geen citroenen. Knollen?

Na drie overnachtingen op de camping bij Pylos (Gialova) zijn we verder richting Zuiden gereden.  Onze eerste overnachting was bij een visserijhaventje (het zal eens niet zo zijn).
Ondertussen gaat het huishouden gewoon door en hebben we met onze eigen mobiele wasmachine een wasje gedraaid, moe van de mevrouwen Souvlaki. Een luchtdicht tonnetje, waar je je was in stopt, husselt en dan uitspoelt. Ik had ooit een dure Tupperware wasemmer gekocht. Een vermogen kostte het ding. Ik had hem zorgvuldig gestald in mijn garage. Totdat Leo op een klusdag tevreden meldde dat hij eindelijk iets goeds had gevonden om zijn gebruikte kwasten na het verven luchtdicht in te bewaren……
De volgende stop was bij een restaurant,  “Black Pirate”. Mooie plek, moet in het seizoen wel drukker zijn. Maar nu rustig. Lekker Grieks gegeten. En toen verder via prachtige route door een woest landschap. Mooie baaien, mooie kust. Soms ook veel zooi langs de weg. Onverwacht mooie dorpjes. Met oergezellige terrasjes. Die aan je neus voorbij gaan omdat je nergens kunt stoppen en dan het dorpje weer uit bent en keren geen optie is. Te smal om de camper langs de kant van de weg te zetten. Soms een hele tijd niemandsland, om na de bocht op een kruising een vijftal caféś te hebben waar tientallen vooral mannen zitten te zitten. Onze camper trekt bekijks. Maar volgens mij trekt alles wat daar voorbij komt bekijks.

De natuur is prachtig. Rotsig. Maar een heel gevarieerde begroeiing. Mooie kleuren, terra aarde, honderd tinten geel en bruin en groen. Bloeiende cactussen, cypressen,  zwerfhondjes, olijfbomen, sinaasappelbomen. De bermen zijn bijna stillevens. Vrolijke laatbloeiers die welig staan te bloeien tussen de verdorde resten van wat eerder uitbundig moet zijn geweest. Mooie grassen. Heide. Kleine surprises. O wat kan ik hier een mooie fotoś maken maar er is niet aan te beginnen. Te veel. Overdonderend.

We staan nu tussen de bergen. Hebben een bergroute genomen. Dat hoort erbij. We rijden gemiddeld 30 km/uur, als het meezit. Maar het is prachtig, rustig, ruig, woest, stil, (letterlijk, je hoort echt niets, geen verkeer, alleen de bellen van de geiten in de verte). Zo mooi. Zo stil. Zo onbedorven.

Enig punt van zorg is de arm van Leo. Zijn schilferende huid lijkt wat tot rust gekomen. Maar zijn arm is pijnlijk, zelfs in rust. Als dit niet minder wordt moeten we toch naar een ziekenhuis. Leo kan hem niet meer bewegen zonder pijn. Hij tobt al langer met deze arm maar dit lijkt toch een ander aangrijpingspunt dan de eerdere klachten. Heel vervelend. Ik rijd nu eigenlijk steeds, dat wil zeggen, ik stuur. Leo verdiept zich – gelukkig – in de navigatie. “Dat gaan we mooi niet doen”  hoor ik hem zeggen als de navigatie een instructie geeft. Volgens Leo klopt dat dan niet. Hij stuurt me een andere route. Ik ben blij dat ik niet hoef te denken waar we naar toe gaan. Ik hoef alleen maar te sturen.

De wegen zijn wisselend. Sommige zeer slecht, met kuilen en afkalvende randen. Maar er is weinig verkeer. Soms erg steile klimpartijen, en steile afdalingen. Dan weer dwars door een dorp, door nauwe smalle doorgangetjes. En ik schat dat ik wel 400 bochten heb gedraaid. Waarvan vele haarspeldbochten, jawel met zonder vangrails, langs de afrond 😉

Staan nu in de buurt van Argos aan het strand onder de palmbomen. Op een grote camperplaats waar we de enigen zijn.
We hebben vandaag slecht weer gehad. Veel regen, ook onweer. En we hebben lekkage bij het slaapkamerraam achter. Eerste visuele inspectie levert niets op.

Verder gaat alles zijn gangetje. Doen onze boodschappen. We moeten soms echt gokken omdat alles alleen in het Grieks op de verpakking staat.

Leo aan de Methaxa, ik aan de Baileyś. Zo komen we de avond wel door.

Okee, inmiddels alweer woensdagavond. Vier dagen zonder wifi, daś best moeilijk hoor! We zijn nu in Athene onder de Acropolis. In de spits door Athene is echt chaos, chaos!!! We hebben een illegale camperplaats gevonden, en het restaurant ernaast heeft een aantal medewerkers die valet parking doen en die zouden ons helpen als we willen overnachten. Ze bedoelen gewoon dat ze ons helemaal klem willen zetten in ruil voor die plek zodat ze hun autos kwijtkunnen. Vinden wij niet erg. Morgen lopen we vanaf hier zo de Acropolis op/in.

Morgen bekijken we of we naar het ziekenhuis gaan in verband met de arm van Leo.
Ik zit in een cafeetje de mail te checken.

Bij de Black Pirate. Tzaziki, voor mij en Spits......

Ontbijtje bij de visserijhaven

Gezicht op Athene vanaf Acropolis.

Het is erg om MSA te hebben. En het is daarbij ook nog eens heel vervelend dat het een zeldzame ziekte is. Veel mensen weten niet wat het is. En zelfs veel hulpverleners weten niets van het ziektebeeld.
Net zoals bij de ziekte ALS is het van belang dat er naamsbekendheid komt. Daarna kan dan een geslaagde fondsenwerving gestart worden. En in die aanpak is de ALS lobby wel jaloersmakend geslaagd. Je kunt van de icebucketchallenge zeggen wat je wilt maar ALS staat in the picture en dat niet alleen; de giften stromen binnen; te gebruiken voor wetenschappelijk onderzoek.

Ook binnen de MSA wereld worden er  initiatieven ontplooid; vaak individueel. Mensen die fietstochten doen, rondritten, lange afstandswandelingen en ook een schoen die wordt rondgestuurd. En momenteel loopt er een actie waarbij je sweaters kunt bestellen waarvan een deel van de opbrengst ten goede komt aan MSA research.

Gisteren was het MSA Awareness Day. Er werd vanuit de diverse MSA verenigingen opgeroepen kaarsjes te branden en fotoś daarvan te posten op de social media, en daarmee weer wat meer naamsbekendheid te krijgen.

Maar wij hebben niet meegedaan. In plaats daarvan hadden we samen gisteravond een gesprek over de vraag of we niet actiever zouden moeten zijn in de strijd tegen MSA.
Onze conclusie was dat wij in eigen kring bekendheid voor MSA proberen te krijgen.

En Leo draagt zijn steentje bij door actief te zijn op een Engels MSA forum. Een actieve, professionele club die zich ten doel heeft gesteld vraagbaak te zijn voor MSA patienten en zorgverleners, en informatie uit te wisselen over symptomen, behandeling en alles wat met de ziekte te maken heeft. Leo is op het forum een van de weinige MSA patienten. Het gros van de bezoekers van het forum zijn mantelzorgers en andere zorgverleners. Wij vragen ons nog steeds af waar “al’  die andere MSA patienten zijn. Volgens Leo zit de helft in een verpleeghuis en zit de andere helft in een hoekje thuis te grienen. MSA patienten in Nederland zijn helemaal onzichtbaar. Het enige forum dat er voor MSA te vinden is, is overleden……
Er is iets bij de Parkinsonvereniging, omdat MSA een Parkinsonisme is. Maar MSA is echt iets heel anders dan Parkinson.

Het is niet altijd makkelijk voor leo, hij wordt met zijn activiteiten op het forum uiteraard geconfronteerd met zijn eigen situatie en ook – ik zeg het maar bot – met zijn eigen sterfelijkheid. Elke week gaat er wel eentje dood zogezegd…. Maar het is belangrijk dat er een luisterend oor is, dat er adequaat wordt doorverwezen en dat mensen hun verhaal kwijt kunnen. Wat opvalt, is dat veel posts door honderden mensen worden gelezen, maar dat er maar een handje vol mensen antwoorden en actief informatie verschaffen. En dat is van groot belang bij een forum.

Zo heeft Leo zelfs in deze vakantie nog contact gehad via het forum met de vrouw van een onlangs overleden MSA patient. Zij was altijd erg actief op het forum en Leo had veel contact met haar. Nu haar man overleden is, blijkt ze alsnog bereid haar kennis en ervaring met de verzorging van een dierbare met MSA te willen delen. Er ontstaan op die manier ook bijzondere virtuele banden. Het is mooi om vanuit je camper op een strandje in Griekenland met Mary uit de UK over je op hol geslagen talgklieren met heftige schilfervorming te kunnen mailen. Haar Mac had dit ook gehad. Tevens kon ze melden dat dit na een jaar ook weer over was gegaan. Leo krabde zich bij deze informatie  gerustgesteld op zijn hoofd waarna alsnog de schilfers over het strandje dwarrelden….. Zij had er wel een suggestie voor. Onze eerste stop morgen wordt een apotheek.

Kortom, wij zijn actief op onze eigen manier. We branden geen kaarsjes, gooien geen icebuckets, en fietsen geen kilometers voor MSA. Natuurlijk zijn we blij met alle acties die andere mensen doen. En misschien is het een gemiste kans dat we geen MSA awareness op de camper hebben geplakt. Want we hebben alleen deze weken al zoń 3000 kilometers rondgesukkeld…..

Maar…. we hebben wél sweaters besteld (het wordt ook ooit weer winter). Wil je dat ook, kijk dan op https://www.fabrily.com/MSAHoodies1b#.VC55ZIJnJrs.facebook  ……..

vanuit je strandje even contact met Mary uit de UK, en ondertussen wel even van het uitzicht genieten…..

Je mag niet overal wild kamperen.
Maar je mag ook niet doorlopen als het licht bij de voetgangersoversteekplaats op rood staat. Er zijn van die dingen.
Wij houden altijd een aantal zaken in de gaten; kan er iemand last van ons hebben? Bederven wij het uitzicht van iemand? En stralen we uit dat wij ons pontificaal gaan settelen ergens? En hoeveel campers staan er al? Wij draaien zelfs de luifel niet graag uit. We zetten de stoelen ’s nachts binnen en we blijven over het algemeen niet langer dan een dag ergens staan. Verder mijden we andere campers. We zijn erg op onszelf. Mede omdat je als enige camper nog niet zo bedreigend bent als een groep die groter en groter wordt.

Maar eergisteren was het anders; het was zo’n mooie stek en ik had voorgesteld te blijven. De Amsterdammers waren op veilige afstand, maar hadden een volledig geouttilleerde keuken buiten staan, een vloermat, een aantal stoelen, een windschermachtig iets, en bij het wiel stond een kruidentuintje…… Een campermanent!..

Wij waren al aangesproken met de mededeling dat het kamperen daar illegaal was. En toen hadden we het al moeten weten. Als er teveel over gepraat wordt, dan moet je gewoon wegwezen, opzouten. Wild kamperen moet je zo doen dat je niet opvalt, niet bestaat. Dus er verscheen rond achten een politie-agent, en die zei dat we weg moesten.

Binnen 5 minuten waren we ingepakt en zaten we on the road. Omdat we vaak dagelijks verkassen is ons inpakritueel wel efficient geworden.

We hebben de navigatie gepakt en de eerste de beste camperplaats geselecteerd. Daar zijn we gisteren aangekomen. We moesten nog een stuk rijden in het pikkedonker op grotendeels onverlichte kronkelige wegen. Maar we zijn aangekomen op een prachtig mooie camping aan het water waar we – speciaal op mijn verzoek – zijn blijven staan. Voor Leo is het nog steeds wennen. Op een camping, op onze witte Hartmannstoelen op een rijtje aan het water ondere de luifel. Maar hij gunt het me. We weten niet eens waar we precies zijn. Ergens ten zuiden van Zacharov. Maar doet het er toe?

Het is de eerste keer dat we weggestuurd zijn in de acht jaar dat we samen met de camper reizen. Voor leo de tweede keer. De eerste keer was toen hij met zijn 4WD een reis door Afrika maakte. In Lusaka,  de hoofdstad van Zambia. Hij had nog niets uitgepakt en toen kwam de politie al. Die adviseerde hem om op te breken, want ze waren voornemens een klopjacht te gaan houden daar en het zou kunnen dat ze dan in een spervuur terecht zouden komen. Ze hebben hem toen in kolonne naar het plaatselijke politiebureau gebracht waar ze in de voortuin hebben kunnen overnachten. Dat is nog eens wild kamperen.

Het is hier goed toeven. Goed weer, prachtige zon. En een camping die schoon, sympathiek, niet te duur, netjes en rustig is. Aan een lieflijke baai, met een strandje op 6 meter afstand en een Duitse buurvrouw die zelfgemaakte tzaziki uitdeelt. Waar ze heul, heul veel knoflook in heeft gedaan. Dus samen produceren we een enorme knoflookwalm. Spits en ik… Want die is er ook gek op. Arme Leo…..

rastahondje……

ook in het water, altijd gek op stokken. Ultieme manier van hond uitlaten, lekker aan het strandje gaan staan en dan de stok een 30 keer zo ver mogelijk in het water gooien. Spits weet van geen ophouden……

“The most beautiful camping in Greece”. Zo stond aangegeven bij de camping. Nu, die wilden wij wel zien. Maar achteraf deed deze plek, die de naam camping nauwelijks meer mocht hebben, me denken aan Florida, waar ik ooit met vrienden de “Tower of Terror”  bezocht; een attractie die een verlaten hotel moest voorstellen, waar zich allerhande gruwelijke toestanden afspeelden. Als gast was je speelbal van op hol geslagen liften, duistere piccolo’s, stoffige gevaarlijke kelders en verpauperde, spooky ruimtes.

Die karakteristieken kwamen terug hier in Zacharov, waar de griekse equivalent van de familie Flodder camping Apollo Village runde. Ze waren er nauwelijks, en als ze er waren amper aanspreekbaar. Nieuwe gasten liepen verdwaasd rond, zich verbazend over het totale gebrek aan informatie. Sanitair was slecht, kapot en vies, en de bestrating was gewoon levensgevaarlijk. Kapotte tegels, opengebroken stukken. Maar ma Flodder zei wel dat ik mijn was kon laten doen voor de somma van 5 Euro. Dan liet ik me geen twee keer zeggen. Immers, ik heb inmiddels een allergie ontwikkeld voor de wasmachines op campings. Het kost vaak een middag om er achter te komen hoe ze werken, en dan nog krijg je je was met vlekken of drijfnat uit de machine. Maar mevrouw Souvlaki of hoe ze dan ook heette zou alles regelen. De volgende morgen om 9 uur zou het klaar zijn. Dat was een verkeerde aanname. Ik had al de indruk dat ze echt geen Engels begrepen. Want om 9 uur stond mijn was nog tamelijk stinkend bij de receptie, op de plaats waar ik het de dag ervoor had ingeleverd. In de loop van de ochtend heb ik zelf de was uit de machine gehaald. Nat, maar gelukkig goed gecentrifugeerd. Met witte plekken van niet goed opgelost waspoeder maar ik zal verder niet zeuren. Wel was er wifi. Maar ik kon niet inloggen. Totdat bleek dat de F die in de code stond, gewoon een kleine f was. Een kniesoor die er op let.

Lekker water bijgevuld (dat hadden ze wel) en we zijn aangeland op een oud verlaten haventje, wat nu door veel griekse dames wordt gebruikt als zwembad. Het is hier goddelijk. Ik zit hier onder de luifel in de schaduw en heb net met Leo in het plaatselijke beachrestaurant gegeten. Ik heb gisteren en vanmorgen hier gezwommen. Het water is super. En het uitzicht geweldig. Nadeel is dat er andere Nederlanders staan. En nog Amsterdammers ook. Maar ja.

Morgen weer door. Maar eerst nog een zwoele zomeravond hier aan het water. – Zucht –