Verandering van spijs doet eten…..
Ik vind het leuk ook blogs/verhalen van anderen te lezen. Misschien jullie ook…..
Deze is van Els Frigge. Ze woont al meer dan 5 jaar in de Alentejo (Portugal).
EENZAAM
Soms vraag je je af, hoe mensen er bij komen om bijvoorbeeld, soms zonder dat ze het zelf beseffen, elkaar enorm kunnen pijn doen. Bijvoorbeeld een kind, dat zijn ouders niet meer wil zien en niets meer van zich laat horen. Ouders, die nooit hun kleinkinderen mogen zien. Aan de andere kant zie je in sommige landen een heel ander beeld. Hier in de Alentejo in Portugal staat familie in hoog aanzien. Neven, nichten, tantes, ooms, broers, zussen, iedereen kent elkaar en helpt elkaar in barre tijden. Het is heel gebruikelijk dat een zoon of dochter zijn of haar moeder of vader naar een arts begeleidt of mee boodschappen gaat doen. In Nederland is dat helaas in heel veel gevallen ondenkbaar.
Daarom heb ik ook heel veel moeite met het volgende waargebeurde verhaal. In Portugal zijn er op dit ogenblik behoorlijke problemen met de eerste hulp afdelingen van ziekenhuizen. Door allerlei bezuinigingen is er gewoon te weinig personeel. De bombieros (Portugese brandweer) die ook verantwoordelijk zijn voor het ziekentransport, rijden naar centrale urgentia (spoedgevallen) posten. Daar is het de bedoeling dat er een eerste diagnose gesteld wordt, waarna de patiënt verder geholpen kan worden. Hier komt het probleem, door te weinig artsen en geschoold medisch personeel, komt het nu voor dat mensen urenlang moeten wachten, voordat zij aan de beurt zijn. Met alle verschrikkelijke gevolgen van dien, zelfs sterfgevallen. De laatste tijd is hier regelmatig in de Portugese landelijke pers aandacht aan besteed.
Op een dag werd een zeer ernstig zieke vrouw, een zware kankerpatiente, naar de spoedafdeling van het ziekenhuis gebracht. Na onderzoek beek zij al in een terminaal stadium te zijn en konden de artsen niets meer voor haar doen. Zelf gaf zij te kennen, dat zij naar huis wilde gaan om thuis in haar eigen omgeving te sterven. Hierop schreven de artsen haar uit. Het verplegend personeel informeerde haar dochter hierover en vroegen haar of zij haar moeder overeenkomstig haar wens wilde komen ophalen. Ondertussen werd de vrouw op een brancard gelegd in afwachting op de komst van haar dochter. Na drie dagen was de dochter nog niet op komen dagen en lag de vrouw tussen een afscheidingsgordijn nog steeds op haar brancard. Niemand die zich om haar bekommerde. Ondertussen had zij wel een katheter gekregen, omdat het te lastig was om haar telkens te verschonen. Een dag later overleed de vrouw, eenzaam en stilletjes op haar brancard.
Een verhaal om van te gruwelen en dat in de Alentejo, juist in een gebied waar familiebanden zo hoog in het vaandel staan. Hoe kan je dat een medemens aandoen. Zelf heb ik mijn man verloren. Hij was jong dementerend en had Alzheimer. Een proces dat vijf jaar heeft geduurd. Hij is in mijn armen gestorven. Al die tijd heb ik hem thuis verzorgd. Een tijd waar ik na al die jaren nog steeds met heel veel liefde aan terugdenk. Wat er ook in het verleden is gebeurd. Niemand verdient het om alleen te sterven.
Syl 
Inderdaad er is veel eenzaamheid juist daar waar men het niet verwacht en ook vaak waar men het heel goed heeft zoals in landen als Nederland,Belgie Duitsland de landen waarvan men denkt daar is het nog redelijk goed. De mensen zijn doordat er welstand was zeer op zichzelf bemoeien zich niet meer met de buren of omgeving. Jammer dat dit gebeurd de Oosterse landen die vaak conservatief overkomen; hebben vaak sterkere bindingen met hun families en houden zich aan tradities hebben meer eerbied voor ouderen en helpen de ouders en ook familie onder elkaar dat is voor hen heel normaal. Dat gebeurd niet in Holland Belgie of Duitsland althans niet vaak; meestal heeft men geen tijd men werkt hele dagen allebeide man en vrouw dus gaan de ouders als die oud zijn naar een verzorgingshuis. Ik hoop dat het ooit zal veranderen en men zal inzien dat eenzaam sterven toch wel heel erg is of je nu jong of oud bent gezond of ziek dat gun je nieumand.
Sylvia … I could not go in the blog. I hope this way works…
Hoi Syl,
het verhaal van jou gast Els Frigge vind zo mooi geschreven en ik heb wat verhalen van jou gelezen en vind het zo mooi geschreven en beide maken wel wat gevoelens los……
Groetjes Esther
Ha Elly, leuk dat je meeleest. En die blog van Els vind ik ook heel aangrijpend.
Hoi Syl,
Nou mijn partner werk bij humanitas en hij heeft een cliënt die hij wekelijks bezoekt en ik vind het hartstikke leuk om met hem af en toe mee te gaan naar zijn cliënt en zo hebben we inmiddels met de familie ook heel goed contact en we zijn heel erg betrokken met alles want zijn familie zijn heel erg blij met de hulp die wij aan hun vader geven……..het is allemaal op vrijwillig ik kook voor hem en af en toe doe ik de was……maar als je ziet hoe dankbaar deze man is dan is het gewoon niet in geld uit te drukken……….ik zou aan iedereen willen zeggen kijk verder dan je neus lang is en probeer een ander te helpen waar je kan…….want oudere mensen die krijgen al met van alles te maken en als ze dan ook nog eenzaam moeten heen gaan vind ik wel heel triest………
Hallo Sylvia,
Ik blijf je volgen, want je bent een begenadigde schrijfster, en zo leer ik door jouw verhalen ook nog eens Portugal kennen.Tevens houd ik mijn Moeder op de hoogte over je wel en wee, ze denkt veel aan je, en zou het zo fijn vinden als Trudy haar weer de uitgeprinte berichten toe stuurt. Denk je dat dat mogeljik is??
Bij voorbaat mijn Dank, en een goede reis gewenst door Els Garske-Lagaaij.
Ha els. Fijn dat je dat aan je moeder laat weten. Ik ga het aan trudie vragen weer toe te sturen. Maar voor nu bedankt!!!