Ik kan me ook nog herinneren dat er twee nogal recalcitrante collega’s weigerden mee te “bouwen”. Ze namen nadrukkelijk afstand en verdwenen in de lounge van het prestigieuze hotel alwaar ze gemoedelijk een krantje lazen. Ik was nog niet assertief genoeg een gesprek met ze aan te gaan. Of had ik onbewust begrip voor ze? Want jaren later reageerde ik op dezelfde manier toen we met het team met lege videodozen bruggen moesten bouwen. Natuurlijk waren er diverse hindernissen ingebouwd, “net zoals in de werkelijke wereld”, zodat we konden leren van het proces. Ik heb er nog nooit zo chagrijnig bijgelopen. Het gesprek ging ik wel aan. Ik zei dat ik het zonde van mijn tijd vond en dat we als team beter iets konden doen wat er écht toe deed.

Via Twitter kwam ik recent een trainer tegen die graag zijn werkvormen deelt met collegatrainers. Geheel belangeloos deelt hij zijn vindingen. Aangezien ik voor de trainers op Zeilschip Hollandsch Diep wel interesse had, heb ik het “gratis E-book” met ‘” 101 werkvormen” gedownload. Het bleek een verzameling van spelletjes bedoeld om “elkaar te leren kennen”, om “Meer fun in te brengen”. meer “energie te creeren”, “inzicht te geven” en om trainingssessies te beginnen of te eindigen. Los van het feit dat “boompje verwissel” op een eenmastklipper lastig wordt, kon ik niets met deze verzameling met euforische recencies beoordeelde werkvormen.

De een na de andere trainer, die zich voor een demo had opgegeven en voor een dagje spelen op de hei ook nog eens betaald had, verkondigde er wel wat mee te kunnen. Ik vrees dus dat het virus zich verspreidt en dat vele bedrijven hun medewerkers spelletjes laten doen. Met een diepere betekenis, dat wel. Want zo kun je als deelnemer door “de rits” lopen. Twee rijen mensen staan tegenover elkaar en houden de handen vast van de persoon tegenover ze. De kandidaat moet dan door de rits rennen en er vertrouwen in hebben dat de mensen de rits “openen”. Een videofilmpje over hoe zoiets uitpakt wordt gul ter beschikking gesteld. Nadat de kandidaat de rits is doorgelopen wordt er geklapt, gejoeld, er worden schouderklopjes uitgedeeld en de trainer staat er met trots en tevredenheid naar te kijken.

Ja, het gaat om vertrouwen. Als je maar vertrouwen hebt, dan loop je zonder schroom door de rits. Whow. De collega die jou door de rits laat, zal je in de werkelijkheid dus ook nooit laten vallen. Try me!

Ook is er een spelletje met hoepels. Er zijn te weinig hoepels voor iedere deelnemer. Volgens de trainer perfect voor bedrijven waar het thema boventalligheid speelt! De genieuze instructie was om één hoepeltje minder dan dat er deelnemers waren neer te leggen. Dus als je geen hoepeltje meer hebt ben je de sigaar. Boventallig! Alsof het gevoel dat je geen hoepeltje meer vindt vanwege je knieblessure te vergelijken is met je boventalligheid dat niet met snelheid, behendigheid of lenigheid te maken heeft maar met iets als een afspiegelingsbeginsel..! Natuurlijk worden de spelletjes geevalueerd met een forse dosis psychologie van de koude grond; “wat ging er door je heen?”, “wat zag je gebeuren”? “Wat zou het je op kunnen leveren?” Hoepel op!! Er komt maar een gedachte in me op: Infantiel!

Hoeveel mensen zullen er tijdens deze bezigheidstherapie in gedachten hun schouders ophalen en meedoen omdat ze het proces niet ter discussie willen stellen? Of omdat ze niet uit de toon willen vallen in de groep? Over groepsdynamica gesproken. Het zullen er meer zijn dan we denken. Maar ondertussen…. speelt iedereen een spelletje …