Het is leeg op de oprit. Buiten het ontbreken van gras tussen de tegels en meer mos op de plek waar de camper stond is  er niets meer dat aan de camper herinnert.

Ik was al langzaam aan het idee gewend dat de camper weg zou gaan. Alle eventuele sentiment relativeer ik moeiteloos weg. Het is maar een ding. Part of the deal was ook dat mijn navigatie mee zou gaan. Dus ik zocht verleden week nog even naar de externe lader en snoertjes. En zette de navigatie op het dashboard. En laat ik nou bij die navigatie wel ineens moeten slikken. Het baken bij de reizen van Leo en mij. Waar heeft hij ons wel niet allemaal naar toe geleid? Hoeveel plekjes hebben we gezien nadat we hem blindelings volgden? Hoewel Leo, toen hij niet meer kon rijden en de navigatie deed, ook regelmatig zei “dat gaan we dus niet doen” als het apparaat een aanwijzing gaf. Ik zette het apparaat neer en bedacht dat er nu ook wel weer van dit soort apparaten te koop zijn als ik het nodig zou hebben. En het is maar een ding.

Gisteren is de camper opgehaald. Door aardige kopers die zelfs wijn en bloemen meenamen. Ik werd er verlegen van. Ik kon me geen fijnere kopers voorstellen. Faire deal. Erg pleziere afhandeling.

Ik weet niet wie ik uitzwaaide toen ze wegreden; de camper of de nieuwe eigenaren. En dan loop je naar binnen. Eerst koffie. En dan, ja wat doe je op zo’n moment? Trudy bellen natuurlijk!

En dat is het moment dat er tranen komen. Direct komen de beelden terug van de uitjes in de camper met Trudy. De keren op de camping in Kerkwerve, dat ik “Truusje, dinner is ready” riep. De keer dat we op de Brouwersdam zaten. Met Trudy na de chemo broodjes eten in de camper aan de Parkkade. Op bezoek  met Rob bij hun nieuwe kleinzoon in Rheden. De date met Janny en Astrid (mijn andere twee zussen) en Trudy. Met Els uit Portugal en Trudy en Rob aan de Oude Maas. Meeuwen voeren bij de Heerenkeet. En zoveel meer mooie momenten.

Het is zo fijn dat ik de camper kon delen met haar. Maar niet alleen met haar. Ook met vele anderen. Ik genoot ervan als ik met vrienden of familie op pad was. En ik heb heel wat tochtjes gemaakt. En dan dringt ook het besef door dat ik de camper weliswaar zal missen, maar dat ik toch ook vooral het delen zal missen. Het campergevoel te delen, het gevoel van vrijheid te delen. Samen te genieten. Met vrienden, vriendinnen, nichten, zussen……

Maar er breekt een andere tijd aan. Een tijd waarin ik alsnog kan delen. Ik kan alsnog samen op stap met vrienden. En een berichtje op Facebook triggerde me. Ik kreeg een reactie op een foto die ik maakte bij de Heerenkeet in Kerkwerve “Mooie foto”. En als ik naar die foto kijk, dan ben ik weer op die plek. Ruik weer de zilte zeelucht. En denk aan Pim, de jonge meeuw die Trudy en ik daar voerden.

Er zijn zoveel mooie plekken op nog geen uur van Ooltgensplaat. Ik krijg zin te gaan fotograferen. Allerlei plannen om vanaf huis te gaan fietsen. Wandelen. Zwemmen op Ooltgensbeach. Het wordt een mooie zomer. Die blauwalg even daargelaten. En weet je wat het mooie is? Dat kan ik ook samen doen met vrienden. Die kunnen overnachten in de caravan die nu een A-lokatie krijgt op het erf.

Het valt nog niet mee om rust te vinden in mijn hoofd. Als je één deur sluit, openen zich andere deuren. En ik wil nu eenmaal graag weten wat er achter al die andere deuren zit. Dus ik kijk achter elke deur die zich aandient. Zo zit ik toch, alsnog, uiteindelijk weer naar allerlei buscampertje, kleintjes te kijken, of kleine caravannetjes, en naar grotere auto’s, busjes… Ik stort me op de wegenbelasting, inbouwpakketten, camperbouw. Want ja, ik heb een caravan. Maar de C1 kan die niet trekken Dus als ik weg zou willen gaan met de caravan heb ik een grotere auto nodig. En ja, dan denk je alsnog “waarom dan niet een klein busje waar de caravan achter kan?”…. Zo zit ik dagen, nachten, urenlang op Marktplaats te kijken. Me te verkneukelen. Vriendin Laura is partner in dreams. We appen de ene na de andere advertentie naar elkaar. Caravannetjes, campertjes, en alle mengvormen die je je kunt voorstellen. Nieuw, oud, groot, klein, modern, retro… Het is goed dat er geen knop op Marktplaats zit, anders zou die nu al echt versleten zijn. De advertenties van allerhande busjes die nu spontaan oppoppen, verraden waar ik naar heb zitten kijken. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Maar vervolgens besluit ik  voorlopig NIETS te doen qua camper of camper-achtigs. (Vooralsnog :-)).

Niet in de laatste plaats omdat ik voel dat ik me op dit moment niet direct weer wil ‘binden’. Natuurlijk, alles wat je koopt kun je ook weer verkopen, maar dat is dan wel weer een zorg. Bezit is zorg, zeggen de monniken.

Ik zit vervolgens wel weer op Marktplaats… urenlang te zoeken.

Jééé wat zijn er veel tuinzwembaden. Ronde, vierkante, grote, kleine, en waar zal ik hem zetten…… ! 🙂